تنهایی واژه ای آشنا است. واژه ای که احساسات را پنهان و آشکار می کند. احساسات گمنامی که به خاطر تنهایی آشکار می شوند. احساسات گمنامی که عواطف را بوجود می آورند. عواطفی که محبت و عشق را بروز می دهند. محبتی که دنیا را تغییر می دهد و عشقی که جهان را می چرخاند. عشقی که علت تحمل دنیا است. عشقی که باعث تنهایی می شود.
تنهایی، حصاری که احساسات گمنام را پنهان می کند. حصاری که پوچی می آورد. حصار تنهایی، حصاری است که عشق را نابود می سازد. محبت را کم می کند و ارزش دوست داشتن را از بین می برد. حصاری که تاریکی و سرما می آورد. گوشه نشینی و جنون می آورد. مرگ می آورد. حصاری که روزنه ی امید را می بندد و انسان را مرده ای متحرک می کند. مرگ، واژه ی غریبی است که هنوز درک نکرده ام. مرگ واژه ای که قلب را از حرکت باز می دارد. واژه ای که انسان را خفه می کند. انسان مرده، دلسوزی می خواهد. اما ، نه ؛ دلم به حال مرده ها نمی سوزد. به حال زنده ها می سوزد. مخصوصا کسانی که بدون عشق زندگی می کنند. همچنون مرده ای متحرک، در حصار تنهایی.