اول از همه خب جای این مطلب اینجا نیست ولی جای بهتری سراغ ندارم(منظورم تقسیم بندیا سایته)
دوما سخت منتظر نظراتونم

خودتو تغییر بده دانشگاه برات تغییر میکنه!!!!!

دانشگاه برای همه ما یه آرمانشهر فوق العاده از جامعه ای فرهنگی و فرهیخته بوده که یه زمانی فکر می کردیم با ورود بهش دنیامون عوض میشه. همه ما دوران کنکور یادمونه که هر روز به دانشگاه و کارایی که قراره داخل دانشگاه انجام بدیم فکر می کردیم، هر شب با آرزوی این اتوپیا میخوابیدم و هر صبح برای رسیدن به این مدینه فاضله چشم باز می کردیم، البته بگذریم که خیلیامون بی خیال تر از این حرفا بودیم و هستیم!
حداقل چهل و هشت ساعت از بیست و چهار ساعت روز ما صرف این میشد که توی تخیلمون روزای دانشگاهو تقسیم کنیم، برنامه بریزیم و تبدیل بشیم به یه سوپرهیروی افسانه ای که بهترین نمره های دانشگاهو میگیره، یه هنرمند چیره دست شده، هیکل ورزشکاریش از ششصد و چهل و پنج متری داد میزنه : keep calm & look at me
یه دانشجوی فعال دانشجویی شده که رابین هودوار حق دانشجوها رو از ظالم میگیره و فرارتر از همه اینا دائما با رفیقاش مشغول گشت و گذار و عشق و حاله.
او مای گاد!!!! بی نظیره...منم دیوانه وار همچین چیزایی رو میخوام! اصلا کیه که نخواد؟
چرا یه همچین فکرایی در مورد دانشگاه داشتیم؟ از سریالای آبکی صدا سیمامون بگیریم که دانشگاه و دانشجو رو اینجوری نشون میدن تا حرفای مردم در مورد دانشگاه و از همه بدتر فشار و سختی کنکور، همه چیز دست به دست هم داده بود که یه همچین بهشت شدادی رو تصور کنیم. از علت این تصور که بگذریم مگه قرار نبود وقتی میایم دانشگاه فرش قرمز جلومون پهن کنن، همه چیز آماده باشه و ما در کمال آرامش و راحتی آرزوهامونو از قفسه های دانشگاه برداریم و مثل هلوی پوست کنده قورت بدیم؟ فک می کردیم کانون ها و تشکلای هنری قراره دنبالمون بدون، باشگاه و مربی با لیموزین مشکی بیاد جلو در اتاقمون وَ وَ وَ وَ ...
اما حقیقت اینه که قرار نیست هیچ کس توی دانشگاه برامون تره خورد کنه، دانشگاه به اندازه دنیای بیرون دانشگاه بیرحمه! اگه چیزی ازش می خوای، اگه آرزوهاتو میخوای، طلب تو از دانشگاه نیست، چیزیه که باید با چنگ و دندون ازش بگیری!
بهترین نمره رو میخوای؟ باید طوری درس بخونی که مغزت بپاشه روی سقف و یه صورتی ملایم بزنه به دیوار!
میخوای یه هنرمنده فوق العاده شی؟ میخوای جوری ساز بزنی که همه خوابگاه بره هپروت؟ میخوای جوری نقاشی بکشی که فرشچیان برات نوشابه باز کنه؟ باید بدوی دنبالش!
میخوای ورزشکاری باشی که تموم دانشگاه تحسینش کنه؟ باید جوری دمبل بزنی که وقتی پاتو میزاری توی باشگاه وزنه ها بگن وای بازم اومد!!!
میخوای کار فرهنگی کنی؟ باید اونقدر بخونی و بنویسی که شب تخت خوابت برات از فلسفه انقلاب کبیر فرانسه بگه!
دانشگاه یه محیط برات ساخته که بدون دغدغه های بیرون دانشگاه به آرزوهات برسی، که از خودت اون آدمی رو بسازی که آرزوشو داری اما قرار نیست دانشگاه دستتو بگیره، تو نه بچه ای و نه ضعیف، اینجا جاییه که اگه بخوای به آرزوهات میرسی و اگه منتظر یار کمکی باشی، منتظر وقت مناسب باشی، منتظر شنبه باشی خیلی زود میبینی تموم شد و تو فقط یه مدرک داری. پس یار کمکی خودت باش و از همین الآن شروع کن.
اگه میخوای هر وقت چشمات خسته شد پتو رو بکشی روت و بخوابی، اگه عرق پیشونیت با خنکی دلستر انگور سرد میشه، اگه آخرین باری که قبل از فصل امتحانات روی جزوه خواب رفتی رو یادت نمیاد، اگه آخرین درد ماهیچه هات مال امتحان تربیت بدنی سوم دبیرستانه....خب!!! قراره تو یه دانشجو باشی مثل چهار ملیون و سیصد و چهل و هشت هزار و سیصد و هشتاد و سه دانشجوی دیگه اما اگه برنامه داری، اگه از خوابت میزنی، اگه تلاش می کنی، اگه اراده کردی به قله برسی و اونقدر مرد هستی که جا نزنی، خیلی زود نوک کوهی. من از طرف دنیا بهت قول میدم اگه خودتو تغییر دادی نه فقط دانشگاه که دنیا برات تغییر می کنه.
محمد بحرینی
22/7/96

دل نوشته ی قشنگی بود محمد، کاملا حق با توئه و بهتر از این نمیشد حقیقت رو بیان کرد.
خیلی حرفای دیگه ای هم در مورد دانشگاه میشه زد، اسمش قشنگه، برق میزنه، ولی نهایتاً اگه تلاش نکنی، جز هدر رفتن عمر چیزی عایدت نمیشه.

من چهار سال رفتم دانشگاه، یه مشت واحد خزعبل پاس کردم که خود استادها اعتراف میکردن به درد آینده ی حرفه ایم نمیخورن و با این حال تدریسش میکردن چون این سرفصل ها از فلان خراب شده بهشون محول شده بود، و من از سال دوم فهمیدم که باید شخصا خودم بیفتم دنبال کارم، خودم یه چاره ای برای حرفه ام پیدا کنم، چون واقعا هیچ، هیچ، هیچ طناب نجات دیگه ای وجود نداره.

این رو هم بگم که به خاطر کنکور و سختیاش و حتی اگه درس خوندنی در کار نبوده، استراسش همه ش تصور میکردیم که بعد کنکور راحت میشیم، خلاص میشیم، ولی این فکر کاملا اشتباهه. درست مثل یه گیم، که فینال یه مرحله رو که برنده بشیم، فقط وارد یه مرحله سخت تر شدیم.

حیف که یه کم دیر یاد میگیریم چیزای باارزش، آسون به دست نمیان؛ وگرنه از همون اول قدم هامونو محکم تر برمیداشتیم.

واقعا حرفای قشنگی زده بودی!!!
راستش من تا حالا به همچین چیزایی که گفتی فکر نکرده بودم! درواقع فکر کنم من جزو اون دسته بیخیالام! اما دروغ چرا... منم دلم میخواد وقتی قدم میزنم تو دانشگاه، آدمی باشم که واقعا بزرگ شده. آدمی باشم که مسائل جامعه و مشکلاتش رو بتونم در کنار دوستام، خانواده م و خیلیای دیگه، بحث و بررسی کنم، اظهار نظری داشته باشم. میخوام آدمی باشم که وقتی راه میرم، فرهنگ شخصیتی، اخلاقی و... در من مشخص باشه.
ولی همونطور که محمد گفت، همچین تخیلاتی با تخیل کردن بدست نمیان! باید خودمون دست به تلاس بزنیم.
من از محمد واقعا ممنونم که همچین متن عالی ای رو نوشته. چون خود من، هنوز کنکور نداده، نگران اینم که توی دانشگاه چطورم! چطور میشم و در آینده چی از من از آب درمیاد!

الان پنج دقیقست دارم فکر میکنم اینو یه متن «انگیزشی» حساب کنم یا یه متن «پادآرمان»! البته به لطف دوتا داداش فارغ التحصیلم همچین اتوپیایی هم نساخته بودم تو ذهنم از دانشگاه ولی خب فانتزیای خودمو داشتم - مثل همه- با توجه به پاراگراف آخر، میذارمش جزوه دسته اول.
ولی نظرم اینه همچین تصوراتی میتونن سودمند باشن. وقتی یکی تو خستگی و نامیدی غوطه ور شده فقط یه تصور از هدفش میتونه کمکش کنه ادامه بده. حتی اگه اون تصورش حقیقت نداشته باشه. یه سراب توی بیابون بهتر از هیچیه. حداقل برای چند دقیقه هم که شده مسافر خسته و تشنه رو به حرکت در میاره نمیذاره روی شن ها بخوابه و منتظر مرگش باشه. حتی اونی که هیچ تلاشی نمیکنه به نظرم حق اینو داره که دست کم از لذت تصور آرزوهاش بهره مند بشه.

پ.ن. راستی رو قولت حساب باز کردم! به دنیا بگو شیش ماه دیگه باید به قولش عمل کنه ^_^

پ.ن2. ازین متنا کم پیش میاد کسی بنویسه اینجا؛ خیلی خوب بود تشکر

من که لذت بردم.خیلی عالی بود.مچکرم

کسی که به هدفش و مقصدش ایمان داشته باشه، سختیاشم تحمل میکنه؛ چون میدونه که ارزششو داره و در نهایت قراره به اون کامیابی که میخواد دست پیدا کنه.
مسئله اینجاست که خیلیا با دید دبیرستانی وارد دانشگاه میشن: یعنی فکر میکنن قراره یه تعداد درس بخونن، امتحان بدن و مدرک بگیرن.
بعد که وارد دانشگاه میشن، می بینن نخیر، اینجا فرق میکنه، اینجا همه به فکر خودشونن. اینجا دو حالت داره: یا کارشناس فارغ التحصیل میشی، یا بی سواد.
اگه تلاش کنی، یاد میگیری که همین یاد گرفتن رو به کار ببندی، درست مثل یه کارشناس؛ و اگه تلاش نکنی، صرفا واحد به واحد میری جلو و آخرشم هیچ! فقط یه وجب کاغذ.

حالا این کارشناس ها وارد جامعه میشن.
اونهایی که تلاش کردن، یاد گرفته هاشونو به کار میبندن و می بینن که باباااااا این همه زحمت و دوندگی بیهوده نبوده، به خاطر تمام کاری که از دستشون برمیاد احساس رضایتمندی میکنن.
ولی اونهایی که کلا دانشگاهو بیخود گرفتن، می بینن دست و بالشون خالیه، نه علمی، نه مهارتی، هیچی توی این چهارسال کسب نکردن، توی مشقت مضاعف میفتن، آخه یا باید این چهار سال رو در عرض مدت کمتری جبران کنن، یا کلا با شکست درونیشون به زندگی ادامه بدن.

میگن اگه قدم اول رو محکم برداری، دیگه تا تهش حله. با یه دید گل و بلبل وارد دانشگاه نشدن خیلی بهتره، حداقل آدم اون آخرها شکست عاطفی نمیخوره
پ.ن: حساب اونهایی که برگ سبز پارتی‌بازی دستشونه کلا سواست!

وای خیلی خندیدم مخصوصا با این تیکش ک میگه اروم باش منو نگا کن
ما از وضعیت افسبار رقابتی مدارس داریم فرار میکنیم دانشگا بد تره ک
پ ن : دستتو بگیرن!؟خوشگلی یا صدات قشنگه؟

یا خدااااااا
بلی بلی می دانستین پزشک شدن سخت است خیلیییییییییییییییییییییی ی سخت مرسی برادرم ارشاد شدیم

نوشته اصلی توسط ملکه عشق

یا خدااااااا
بلی بلی می دانستین پزشک شدن سخت است خیلیییییییییییییییییییییی ی سخت مرسی برادرم ارشاد شدیم

چ عجب ملت تاپیک بزنن ما شمارو ببینیم بکش بیرون یکم از اون کتابات.دلمون تنگ شده بود واست
دکتر منی تو ^_^ موفق باشی