خب اولا سلام
دوما خیلی حال اراجیف بافتنای همیشگی رو ندارم صاف میرم سر اصل مطلب
موضوع این توی داستانای کوتاهی که اکثر بچه ها مینویسن( یکیش خودم) بعضی داستانا گفت و گو ها رو هم مثل متن اصلی به صورت ادبی مینویسم بعضی توی یه متن ادبی گفت و گوها رو محاوره مینویسن( یکیش خودم خخخ) حالا سوال اینجاست کدوم بهتره؟
من خودم با این چار پنجتا داستانی که ورق باهاشون خراب کردم خیلی نظرات شنیدم، خیلیا میگن بده ادمو از فضای داستان میکشه بیرون و این حرفا خیلیا میگن خوبه برعکس باعث میشه که ادم بهتر بتونه فضای داستان رو مجسم کنه و این حرفا و اینا و در اخر دست به دامان شدیم! که اقا شرکت کنین ببینیم کدوم بهتره!

چند نکته: یک بر خلاف همیشه اسپم ممنوعه!( عجیبه؟؟؟ یعنی من اسپمو ممنوع کردم؟)
دوم حتی اگه دلیلی ندارین که بگین چرا ولی نظرتون رو بگین محاوره یا ادبی!
سوم من نمیدونم اینجا برا این تایپک خوبه یا نه! مسئولین اگه بده منتقل کنین!
چهارما اگه یه نظر سنجی واسه این مطلب میزدیم خیلی عالی بود!
طبق معمول دست به دامن ابجی گلم حانیه میشم!
@Hermion

مثل آجی بزرگوارتون خوبه
متن ادبی گفتگوی کارکتر ها محاوره ای
ما اینطور خوشمان می آید

به نظر منم گفت و گو باید محاوره ای باشه، خود من به شخصه حتی اگه محاوره نباشه هم محاوره میخونمش و به نظرم اگه محاوره باشه راحت تر خونده میشه.

منم با بچه ها موافقم. سخت میشه با نقل قولای ادبی کنار اومد...
مثلا:
_ ای عیال تو را چه مرگت است؟
_ آیوووو (یه نوع صدای جیغه کم کم با مخترعش آشنا میشین ) سوسکی این دور و بر جولان دهد همی...
_ نترس که همانا من همانند کوه پشتت هستمی. کجا است این سوسک لایق کلمات ناپسندیده؟
_ گمانم لحمه ای پیش به آن سو می رفتی.
_ هی وای من... زن صیحه نبر آور که ارباب آنجا آرمیده... و گر بفهمد سقف فرو بریزد.
_ ملت ارباب دارند و ما نیز...
_ ناشکری مکن عیال، این ارباب شام دهد همی. بقیه ارباب ها شام نمیدهندی.
_ آن شام را هم من پزمی خوب
_ هیس... ارباب دارد بیدار شود همی... عه عه عه... سوسک دم دماغش استتت... پناه بگیییییر....


بخشی از مکالمه ی کلاش و عیالش
زن ذلیل بدبخت

خب دوتا موضوع اینجا مطرحه!
ما طبق آون چیزی که من خبر دارم دو نوع سبک نگارش داریم
1.بصورت عادی
2.بصورت ادبی
نوشته عادی همون مکالمات هرروزه ماست که گاهی اوقات محاوره ای و گاهی هم رسمی یا کتابی عنوان میشه.
نوشته ادبی به گونه ای نوشته ای سنگین و مزین یه ارایه های مختلف ادبی و کلمات قصار هستش(که بیشتر در توصیفات داستان ها بکار میره)
خب الان سوال اینه که مکالمات را به کدام شیوه بیان کنیم بهتره.
خب من میگم بستگی به فضا، شرایط،زمان و مکان داره
مثلا اگه یه داستان مینویسی که خط سیر داستان توی قرن 5 هجری هست خو در درجه اول بهترین کاری که میتونی بکنی اینه که رسمی بیان کنی مکالمات رو !
و اینکه محاوره ای میتونه مارو از فضای داستان در بیاره غلطه!
مثال میزنم صبح شده شما رفتی مدرسه داری با رفیقت گپ میزنی که رفیقت سراسیمه به امتحانی که خبر نداشتی اشاره میکنه!
خو الان شما خیلی ریلکس از فاز صحبت میای بیرون و روی نحوه بیان رفیقت تعمل میکنی؟
یه مثال ساده. اگه داستان بتونه آون فرد رو به نقطه کشش و اوج برسونه شما کل داستان رو هم محاوره ای بیان کنی خواننده غرق میشه
در آخر هم میشه گفت این یکم هم سلیقه ایه. من نوشتن در دو حالت رو ترجیح میدم
مرسی.

- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -

خب دوتا موضوع اینجا مطرحه!
ما طبق آون چیزی که من خبر دارم دو نوع سبک نگارش داریم
1.بصورت عادی
2.بصورت ادبی
نوشته عادی همون مکالمات هرروزه ماست که گاهی اوقات محاوره ای و گاهی هم رسمی یا کتابی عنوان میشه.
نوشته ادبی به گونه ای نوشته ای سنگین و مزین یه ارایه های مختلف ادبی و کلمات قصار هستش(که بیشتر در توصیفات داستان ها بکار میره)
خب الان سوال اینه که مکالمات را به کدام شیوه بیان کنیم بهتره.
خب من میگم بستگی به فضا، شرایط،زمان و مکان داره
مثلا اگه یه داستان مینویسی که خط سیر داستان توی قرن 5 هجری هست خو در درجه اول بهترین کاری که میتونی بکنی اینه که رسمی بیان کنی مکالمات رو !
و اینکه محاوره ای میتونه مارو از فضای داستان در بیاره غلطه!
مثال میزنم صبح شده شما رفتی مدرسه داری با رفیقت گپ میزنی که رفیقت سراسیمه به امتحانی که خبر نداشتی اشاره میکنه!
خو الان شما خیلی ریلکس از فاز صحبت میای بیرون و روی نحوه بیان رفیقت تعمل میکنی؟
یه مثال ساده. اگه داستان بتونه آون فرد رو به نقطه کشش و اوج برسونه شما کل داستان رو هم محاوره ای بیان کنی خواننده غرق میشه
در آخر هم میشه گفت این یکم هم سلیقه ایه. من نوشتن در دو حالت رو ترجیح میدم
مرسی.

منم به محاوره رای میدم (:
مگر داستانایی که اتفاقاتشون در قدیم الایام داره می افته و زبون محاوره ممکنه ایجاد تناقض کنه.
یا زبون درباری که باید ادبی باشه و اینا.

به نظرم بستگی به سبک داستان داره خب!ببین مثلن یه داستن درام رو توبیا محاوره بنویس!خب جذابیتشو ازدست میده!
اما مثلن یه داستان که تلفیقی باشه مثل شیخنامه عالیه!خیلی هم جذابیت داره هم محاوره هم ادبی!
درکل بستگی به مسیر داستان یاموضوعش داره

نوشته اصلی توسط Ajam

خب اولا سلام
دوما خیلی حال اراجیف بافتنای همیشگی رو ندارم صاف میرم سر اصل مطلب
موضوع این توی داستانای کوتاهی که اکثر بچه ها مینویسن( یکیش خودم) بعضی داستانا گفت و گو ها رو هم مثل متن اصلی به صورت ادبی مینویسم بعضی توی یه متن ادبی گفت و گوها رو محاوره مینویسن( یکیش خودم خخخ) حالا سوال اینجاست کدوم بهتره؟
من خودم با این چار پنجتا داستانی که ورق باهاشون خراب کردم خیلی نظرات شنیدم، خیلیا میگن بده ادمو از فضای داستان میکشه بیرون و این حرفا خیلیا میگن خوبه برعکس باعث میشه که ادم بهتر بتونه فضای داستان رو مجسم کنه و این حرفا و اینا و در اخر دست به دامان شدیم! که اقا شرکت کنین ببینیم کدوم بهتره!

چند نکته: یک بر خلاف همیشه اسپم ممنوعه!( عجیبه؟؟؟ یعنی من اسپمو ممنوع کردم؟)
دوم حتی اگه دلیلی ندارین که بگین چرا ولی نظرتون رو بگین محاوره یا ادبی!
سوم من نمیدونم اینجا برا این تایپک خوبه یا نه! مسئولین اگه بده منتقل کنین!
چهارما اگه یه نظر سنجی واسه این مطلب میزدیم خیلی عالی بود!
طبق معمول دست به دامن ابجی گلم حانیه میشم!
@Hermion

والا به نظر من هم محاوره ای بهتره . ولی در کل بستگی به سبک داستان هم داره . مثلا تو داستان های رمانتیک (شکسپیر مثلا ) بهتره گفت و گو ها ادبی باشه . ولی تو داستانای فانتزی و جادویی هم محض تیکه پروندن شخصیت ها و هم محض چیزای دیگه بهتره دیالوگ ها محاوره ای باشه .

خب بستگی به نوع داستان و شخصیت کارکترایی که باهمدیگه حرف میزنند دارند.
ولی من خودم به شخصه ترجیح میدم متن ادبی باشه. (اون داستان هایی که متنشون ادبیه بعضی وقتا به شدت روی روح و روانم دراز نشست میره )
و گفت و گو ها محاوره. (که بستگی به موقعیت حرف زدنشون داره. )
(یه عالمه چیز توی ذهنم بود که بگم، ولی یادم رفت )