اساطیر قوم سلت، که به صورت مکتوب از ابتدای قرون وسطا به این طرف بازمانده، مشتمل بر مدارکی از باورها و اعتقادات این قوم در ادوار پیش از مسیحیت است. در عصر گسترش امپراتوری روم به سرزمین‌های شمال‌غربی اروپا، نویسندگان یونانی-رومی در نوشته‌های خود به دین سلتی اشاره کرده‌اند. همچنین، در آن بخش از امپراتوری که غالبا سلتی بودند، در دوره استقلال پرستش ایزدان بومی به موازات اعتقاد به ایزدان رومی وجود داشت. مدارک اصلی، که به صورت کتیبه از ایزدان سلتی بازمانده است، در فرانسه، جنوب انگلستان و به مقدار کم‌تری در اسپانیا و دیگر بخش‌های امپراتوری روم که تحت تاثیرات سلتی قرار داشتند، کشف شده‌است. شاید برخی چنین فرض کنند که می‌توان میان مدارک ادبی و کتیبه‌ای دوره‌ی پیش رومی و عصر رومی از یک سو و اساطیرشان از سوی دیگر ارتباطی تنگاتنگ یافت؛ اما با چند استثنا این امر ممکن نیست. با این حال، ممکن است این دوگانگی آشکار با بررسی اسطوره‌ها به معنی واقعی کلمه و همچنین مدارک ادبی و باستان‌شناسی برطرف شود. بررسی تک‌تک مدارک و منابع مهم به طور جداگانه ممکن است بازشناخت ماهیت اساطیر سلت را با مشکل مواجه کند. ملاحظه‌ی مدارک دیگر، غیر از مدارک صرفا اسطوره‌شناسی، احتمال لغزش‌ها را به حداقل می‌رساند، گرچه در بررسی تمام اساطیری که به روزگاران دور برمی‌گردند قطعیتی جامع و مانع برای تفسیر آن‌ها وجود ندارد.


سنت سلتی:

از سنت سلتی، متون فراوانی هم به نثر و هم به شعر بازمانده که قدیم ترین آن ها در شکل کنونی‌شان به سده‌ی هشتم میلادی باز می‌گردند؛ گرچه اغلب آن‌ها در اصل به قرون بعد تعلق دارند. مهم ترین و با ارزش‌ترین این متون، چون کتاب‌های لینستر، دان کاو، بالیموت و کتاب زردلکان به ایرلند تعلق دارند. ادبیات سنت ویزلی، مثل مابینوگین که در کتاب سفید ریدرچ و کتاب سرخ هرگست بازمانده و به سده‌ی چهاردهم میلادی باز می‌گردد، گرچه فی نفسه اهمیت دارند، اما در این زمینه از ارزش کم تری برخوردارند. زمان تدوین این روایات را می‌توان تا دوران مسیحی ردیابی نمود. اما تاریخ تدوین بسیاری از مطالب این متون، چه ایرلندی و چه ویلزی، به دورانی بسیار کهن باز می‌گردد. در استفاده از این ادبیات سلتی به عنوان یکی از منابع اسطوره شناسی همواره باید این نکته را به خاطر سداشت که حتی احتمال می رود این آثار را راهبان مسیحی نوشته باشند.به همین دلیل، باید انتظار داشت که عناصری از مسیحیت بدان افزوده شده باشد و احتمالا برای تطابق با اصول اخلاقی مسیحی پاره ای از مدارک مهم عمدا مورد استفاده قرار نگرفته باشد. البته بعدها از شدت چنین تحریف‌های جبران ناپذیر کاسته شد، ولی پیامدهای آن،شرایط را هرگز به وضع سابقش باز نگرداند. در ادبیات ایرلندی ایزدان بومی، اگر نه همیشه، گاهی به ندرت تغییر چهره می دهند و از این رو بلافاصله قابل شناسایی هستند. ادبیات ویلزی به طور کلی به این سمت گرایش دارد که ایزدان خویش را به صورت پادشاه یا سلحشور یا حتیی کشیش نشان دهد، اما با این همه ارزش و اهمیت این دسته از ادبیات هنگامی که همراه با مدارک ایرلندی به کار برده شوند، روشن تر خواهد شد.



پ.ن : مطالب این تاپیک زیاده و توی چند پست ارسال میشه
منبع: کتاب اساطیر روم و سلت

هرچی بیشتر در موردشون میخونم بیشتر گیج میشم