فکری در سراچه ی ذهنش قدم نهاد . کم کم دستان سست و سردش جان گرفتند و قلم را برپیشانی پر چین کاغذ غلطانیدند . لحظه ها در بازی سرنوشت به دنبال یکدیگر می دویدند و او همچنان مشغول نوشتن بود. با گذشت زمان ابروان گره خورده اش از هم باز می شدند و نگاه نگرانش رنگ آرامش می گرفت. پس از لحظاتی ، مردمک لرزان چشمانش در گوشه ای متوقف شد و چشمان نیم بازش را خیره ی خاطرات کرد. زلال اشک بر چهره ی شبنم نشست .ناگاه غرش مهیب آسمانی که چند پاره ابر سیاه را در آغوش کشیده بود ، لطافت را بر گونه های مبهوت برگها به ارمغان آورد. این گونه همه چیز برای شبنم به وضوح تداعی می شد:
ساعت 8صبح بود و شبنم آخرین روز از اولین ماه سال را پس از تمرین های دشوار ، در حیاط مدرسه می گذراند. با ران زیبایی می بارید . نوبت شبنم رسیده بود تا با رقیبان خود مسابقه دهد. قلبش آنقدر تند و با شدت بر دیوار سینه اش می کوبید که شبنم خیال می کرد همه صدای آن را می شنوند. چشم هایش را به لب های کلفت و بی جان مربی دوخته بود. همین که کلمه ی شروع را شنید ، شروع به دویدن کرد. کم کم سرعتش را زیاد کرد طوری که مربی ا ز حیرت خشکش زده بود .صدای نفس نفس زدن هایش در فضای خالی حیاط پیچیده بود . با آستینش عرق پیشانی اش را پاک کرد.
ناگاه مربی فریاد زد : یک دور! فقط یک دور مانده ، همین الان هم از همه جلوتری ، سرعتت را کم کن.
اما شبنم بی توجه به مربی تمام توانش را در قدم هایش جمع کرده بود و می خواست رکورد منطقه را بشکند . دیگر گوش هایش تنها صدای بلند وممتدی را می شنیدند که صوت می کشید و چشمانش تنها خط پایان را می دیدند. دریک لحظه دست مربی را دید که مقابل صورتش تکان می خورد و بر زمین افتاد. لحظاتی بعد همه چیز تاریک بود وتنها چیزی که شنید این جمله ی مربی بود: رکود استان را شکست.
وقتی شبنم به خود آمد کنار پله ها دراز کشیده بود وکیفش زیر سرش بود .صدای گریه ی آشنایی را می شنید . نیم خیز شد و نگاهش را به اطراف چرخاند . تا اینکه مینا دختر مدیر را دید که با صدای آرامی گریه می کند و به مربی می گوید : من باید در این مسابقه اول شوم.
مربی هم در گوش مینا چیزی نجوا کرد که لبخند را بر لبان مینا بازگرداند.
شبنم با ناراحتی و به سختی از زمین بلند شد .کنار مربی رفت. کیفش را در دستانش فشرد و لب های خشکیده اش را از هم بازکرد اما پیش از آنکه چیزی بگوید ، مربی با لبخند تصنعی و شتاب زده گفت : تو دیگر به خانه برو ،
شبنم نگاهی به لبهای خندان مینا انداخت و سپس رو به مربی گفت : اما مینا که مسابقه نداده ! مربی با دستانش شانه های شبنم را به عقب راند و با تندی گفت : الان از او امتحان می گیرم هرکس برنده شد، فردا به او خبر می دهم تا در مسابقه ی نهایی شرکت کند. شبنم نگاهش را بر زمین چرخاند و بعد بی آنکه چیزی بگوید به سمت در رفت و همین طور که از مربی و مینا دور می شد، شنید که مربی می گفت: مینا جان به مادرت بگو حتما فردا خدمتش می رسم برای عرض تبرک ترفیع اش!
در راه خانه شبنم فقط به مسابقه فکر می کرد به شش ماه زحمت وتلاشش ونتیجه ای که به آن امیدوار بود . ناگاه صدای که او را به اسم کوچک می خواند ، توجه اش را جلب کرد . آری این مریم دختر معلم دوران دبستان شبنم بود که او را صدا می زد . شبنم که ایستاد پس از چند لحظه مریم نفس نفس زنان به او رسید وگفت: معلوم است که دونده هستی از سر پیچ خیابان مدرسه تا حالا دارم دنبالت می دوم وصدایت می زنم اما به تو نمی رسم.
شبنم لبخندی زدو گفت: سلام!
مریم دستی بر لپ های گل انداخته اش کشید و با هیجانی که در صدایش موج می زد پرسید: تو چرا اینجایی؟مگر مسابقه نداری؟
شبنم سر ی تکان داد و پیش از آنکه چیزی بگوید مریم ادامه داد: مگر نمی دانی مسابقه امروز بعد از ظهر برگذار میشود؟ مادرم با بقیه ی مربی های ورزش رفته اند باشگاه .
شبنم با تعجب فریاد زد : مسابقه که فرداست!
مریم که کمی ترسیده بود با ناراحتی گفت: آرام باش ، مگر مربی به تو نگفت بخش نامه آمده که مسابقه مقاطع دبستان و راهنمایی امروز برگذار می شود؟!
شبنم با تعجب وخشمی که در کلامش موج می زد گفت:
باید ... باید الان بروم باشگاه
مریم با لحنی دلسوزانه گفت : باشگاه از اینجا خیلی دور است . بعید است برسی . تازه ! از نفس نفس زدن هایت معلوم است خیلی دویده ای تو الان خسته ای و نمی توانی مسابقه بدهی.
شبنم بی آنکه متوجه باشد در میان حرف های مریم به او پشت کرد و به سمت خانه شان رفت .در را با عجله و ناراحتی کوبید . برادرش که آمد با گریه خواست تا برادرش او را برساند . پس از چند لحظه مادر شبنم آمد مثل همیشه آرام و با وقار ! بامهربانی دستی بر چهره ی گرم وخیس شبنم کشید . حرف های شبنم را شنید صورت کوچکش را با آب خنک شست و بعد با برادرش او را راهی باشگاه کرد.
وقتی به باشگاه رسیدند با التماس وارد شد . در جایگاه مربی ها .مربی ورزش مدرسه اش را پیدا کرد . مربی که از دیدن شبنم خشکش زده بود .به شبنم اشاره کرد که به سمتش بیاید وقتی شبنم مقابل مربی رسید .مربی صدایش را صاف کرد وگفت: برای چی آمدی اینجا؟مینا برنده شد مگر نگفتم... یعنی او خیلی زحمت کشیده سه سال پیش در ناحیه اول شده...در هر حال چند دقیقه ی دیگر مسابقه شروع می شود . اگر می خواهی اینجا بمانی برو بین تماشاچی ها جلوی من نمان.
در یک لحظه تمام شور و عشق و آرزو های شبنم در هم شکست . با نگاه معصومانه اش به خط پایان خیره شد .دیگر حرف ها ی آن زن کوتاه قد را نمی شنید . جویبار اشک از چشمه ی چشمانش راه چانه ی باریکش را درپیش گرفتند . اما غرورش اجازه نمی داد صدای گریه اش از بغض فروخورده ی گلویش بالاتر برود. به سرعت باشگاه را ترک کرد . و تصمیم گرفت هرگز در مسابقات دو شرکت نکند.
باران دیگر بند آمده بود شبنم آخرین کلمات خاطرات تلخ خود را به دل کاغذ می سپرد . اندکی بعد مادر وارد اتاق شد. صورتش را بر صورت لطیف شبنم گذاشت و با مهربانی گفت: ابر های سیاه گرچه با تمام وجود سعی می کنند درخشش انوار خورشید را پنهان کنند اما ذره ذره های زرین نور ، سیاهی زندان ابرها را می شکافند و راهی به بیرون می یابند. و این بدان معناست که هرگز خورشید برای همیشه پشت ابر با قی نمی ماند. دوباره در خواست شرکت در مسابقه بده اینبار برای ثبت نام خودت به ناحیه برو.
سال بعد درست همان زمان بود که نامه ای به خانه شان رسید. شبنم نامه را برداشت و پس از لحظاتی باخوشحالی فریاد زد: مامان از ادره تربیت بدنی ناحیه ست.

ایده و کلیت داستان برای یک داستان کوتاه مناسب بود. در انتقال حسها موفق بودی اما چند نکته به نظرم باعث شد داستان نتونه به حد کمالش برسه.
یکی لحن گفتگوی شخصیتها بود. داستان داره یه اتفاق ساده رو روایت می کنه. زیباییش هم به نظرم توی همین سادگی و کودکانه بودنه. ولی مثلا جایی که مریم میگه:
"باشگاه از اینجا خیلی دور است . بعید است برسی . تازه ! از نفس نفس زدن هایت معلوم است خیلی دویده ای تو الان خسته ای و نمی توانی مسابقه بدهی"
خیلی کتابی و خشکه. چه بسا اگه محاوره ای می نوشتی بهتر می شد. یا جاییش که مامانش آخرش میگه:
"ابر های سیاه گرچه با تمام وجود سعی می کنند درخشش انوار خورشید را پنهان کنند اما ذره ذره های زرین نور ، سیاهی زندان ابرها را می شکافند و راهی به بیرون می یابند. و این بدان معناست که هرگز خورشید برای همیشه پشت ابر با قی نمی ماند"
شبیه سخنرانیه و انگار می خواستی این بازی با کلمات رو حتما بیاری یا قدرتت توی تمثیل و ادبیات رو نشون بدی. ولی واقعیتش اینه فکر نکنم هیچ مادری با بچش وقتی ناراحته از همچین ادبیاتی استفاده کنه. و به بقیه ساختمون داستان هم نمی خوره. انگار مال یه متن دیگس که اورده شده اینجا.
یا مثلا: " آری این مریم دختر معلم دوران دبستان شبنم بود که او را صدا می زد" واقعا اوردن لفظ "آری" نیازه؟
در کل نمیگم که استفاده از ادبیات و الفاظ غیر ساده اشکال داره، ولی حس می کنم به بدنه ی داستان و سادگی ماجرا نمی خوره.
پایانش هم به نظرم خیلی سریع جمع و جور شد. البته قبول دارم برای داستان کوتاه کار سختیه، ولی جا داشت یک پارچه تر بشه ریتم داستان.

دستت درد نکنه که گذاشتی ما هم بخونیم. منتظر داستانهای بعدی هستیم.

و‌ باز هم پای یک دبیر در میان است -_-

خیلی خوب بود داستان ، ایده هم عالی بود . با علی هم موافقم ، مکالمه محاوره ای بود بهتر بود! در مورد مثر بقیه داستان هم کاری ندارم چون زیاد از این استفاده نکردم که در موردش بدونم و نظر بدم.
بازم بنویس ، وقتی هم نوشتی تگم کن که ببینم! مرسی!
موفق باشی

خیییلی قشنگ بود ...عالی بود... این مربی ورزشه اشکمو در اورد ...اما حق با masterهست..میتونست بهترم باشه ..من خیلی خوشم اومد ممنونم

خیلی خوب، ادم درگیر داستان میشه.
فقط جز لحن گفتگو ها چن جا اشتباه فاصله گذاری داشتی که البته خیلی مهم نیست ولی مجبور میشدی برگردی
خیلی هم ممنون

نوشته اصلی توسط skghkhm

فکری در سراچه ی ذهنش قدم نهاد . کم کم دستان سست و سردش جان گرفتند و قلم را برپیشانی پر چین کاغذ غلطانیدند . لحظه ها در بازی سرنوشت به دنبال یکدیگر می دویدند و او همچنان مشغول نوشتن بود. با گذشت زمان ابروان گره خورده اش از هم باز می شدند و نگاه نگرانش رنگ آرامش می گرفت. پس از لحظاتی ، مردمک لرزان چشمانش در گوشه ای متوقف شد و چشمان نیم بازش را خیره ی خاطرات کرد. زلال اشک بر چهره ی شبنم نشست .ناگاه غرش مهیب آسمانی که چند پاره ابر سیاه را در آغوش کشیده بود ، لطافت را بر گونه های مبهوت برگها به ارمغان آورد. این گونه همه چیز برای شبنم به وضوح تداعی می شد:
ساعت 8صبح بود و شبنم آخرین روز از اولین ماه سال را پس از تمرین های دشوار ، در حیاط مدرسه می گذراند. با ران زیبایی می بارید . نوبت شبنم رسیده بود تا با رقیبان خود مسابقه دهد. قلبش آنقدر تند و با شدت بر دیوار سینه اش می کوبید که شبنم خیال می کرد همه صدای آن را می شنوند. چشم هایش را به لب های کلفت و بی جان مربی دوخته بود. همین که کلمه ی شروع را شنید ، شروع به دویدن کرد. کم کم سرعتش را زیاد کرد طوری که مربی ا ز حیرت خشکش زده بود .صدای نفس نفس زدن هایش در فضای خالی حیاط پیچیده بود . با آستینش عرق پیشانی اش را پاک کرد.
ناگاه مربی فریاد زد : یک دور! فقط یک دور مانده ، همین الان هم از همه جلوتری ، سرعتت را کم کن.
اما شبنم بی توجه به مربی تمام توانش را در قدم هایش جمع کرده بود و می خواست رکورد منطقه را بشکند . دیگر گوش هایش تنها صدای بلند وممتدی را می شنیدند که صوت می کشید و چشمانش تنها خط پایان را می دیدند. دریک لحظه دست مربی را دید که مقابل صورتش تکان می خورد و بر زمین افتاد. لحظاتی بعد همه چیز تاریک بود وتنها چیزی که شنید این جمله ی مربی بود: رکود استان را شکست.
وقتی شبنم به خود آمد کنار پله ها دراز کشیده بود وکیفش زیر سرش بود .صدای گریه ی آشنایی را می شنید . نیم خیز شد و نگاهش را به اطراف چرخاند . تا اینکه مینا دختر مدیر را دید که با صدای آرامی گریه می کند و به مربی می گوید : من باید در این مسابقه اول شوم.
مربی هم در گوش مینا چیزی نجوا کرد که لبخند را بر لبان مینا بازگرداند.
شبنم با ناراحتی و به سختی از زمین بلند شد .کنار مربی رفت. کیفش را در دستانش فشرد و لب های خشکیده اش را از هم بازکرد اما پیش از آنکه چیزی بگوید ، مربی با لبخند تصنعی و شتاب زده گفت : تو دیگر به خانه برو ،
شبنم نگاهی به لبهای خندان مینا انداخت و سپس رو به مربی گفت : اما مینا که مسابقه نداده ! مربی با دستانش شانه های شبنم را به عقب راند و با تندی گفت : الان از او امتحان می گیرم هرکس برنده شد، فردا به او خبر می دهم تا در مسابقه ی نهایی شرکت کند. شبنم نگاهش را بر زمین چرخاند و بعد بی آنکه چیزی بگوید به سمت در رفت و همین طور که از مربی و مینا دور می شد، شنید که مربی می گفت: مینا جان به مادرت بگو حتما فردا خدمتش می رسم برای عرض تبرک ترفیع اش!
در راه خانه شبنم فقط به مسابقه فکر می کرد به شش ماه زحمت وتلاشش ونتیجه ای که به آن امیدوار بود . ناگاه صدای که او را به اسم کوچک می خواند ، توجه اش را جلب کرد . آری این مریم دختر معلم دوران دبستان شبنم بود که او را صدا می زد . شبنم که ایستاد پس از چند لحظه مریم نفس نفس زنان به او رسید وگفت: معلوم است که دونده هستی از سر پیچ خیابان مدرسه تا حالا دارم دنبالت می دوم وصدایت می زنم اما به تو نمی رسم.
شبنم لبخندی زدو گفت: سلام!
مریم دستی بر لپ های گل انداخته اش کشید و با هیجانی که در صدایش موج می زد پرسید: تو چرا اینجایی؟مگر مسابقه نداری؟
شبنم سر ی تکان داد و پیش از آنکه چیزی بگوید مریم ادامه داد: مگر نمی دانی مسابقه امروز بعد از ظهر برگذار میشود؟ مادرم با بقیه ی مربی های ورزش رفته اند باشگاه .
شبنم با تعجب فریاد زد : مسابقه که فرداست!
مریم که کمی ترسیده بود با ناراحتی گفت: آرام باش ، مگر مربی به تو نگفت بخش نامه آمده که مسابقه مقاطع دبستان و راهنمایی امروز برگذار می شود؟!
شبنم با تعجب وخشمی که در کلامش موج می زد گفت:
باید ... باید الان بروم باشگاه
مریم با لحنی دلسوزانه گفت : باشگاه از اینجا خیلی دور است . بعید است برسی . تازه ! از نفس نفس زدن هایت معلوم است خیلی دویده ای تو الان خسته ای و نمی توانی مسابقه بدهی.
شبنم بی آنکه متوجه باشد در میان حرف های مریم به او پشت کرد و به سمت خانه شان رفت .در را با عجله و ناراحتی کوبید . برادرش که آمد با گریه خواست تا برادرش او را برساند . پس از چند لحظه مادر شبنم آمد مثل همیشه آرام و با وقار ! بامهربانی دستی بر چهره ی گرم وخیس شبنم کشید . حرف های شبنم را شنید صورت کوچکش را با آب خنک شست و بعد با برادرش او را راهی باشگاه کرد.
وقتی به باشگاه رسیدند با التماس وارد شد . در جایگاه مربی ها .مربی ورزش مدرسه اش را پیدا کرد . مربی که از دیدن شبنم خشکش زده بود .به شبنم اشاره کرد که به سمتش بیاید وقتی شبنم مقابل مربی رسید .مربی صدایش را صاف کرد وگفت: برای چی آمدی اینجا؟مینا برنده شد مگر نگفتم... یعنی او خیلی زحمت کشیده سه سال پیش در ناحیه اول شده...در هر حال چند دقیقه ی دیگر مسابقه شروع می شود . اگر می خواهی اینجا بمانی برو بین تماشاچی ها جلوی من نمان.
در یک لحظه تمام شور و عشق و آرزو های شبنم در هم شکست . با نگاه معصومانه اش به خط پایان خیره شد .دیگر حرف ها ی آن زن کوتاه قد را نمی شنید . جویبار اشک از چشمه ی چشمانش راه چانه ی باریکش را درپیش گرفتند . اما غرورش اجازه نمی داد صدای گریه اش از بغض فروخورده ی گلویش بالاتر برود. به سرعت باشگاه را ترک کرد . و تصمیم گرفت هرگز در مسابقات دو شرکت نکند.
باران دیگر بند آمده بود شبنم آخرین کلمات خاطرات تلخ خود را به دل کاغذ می سپرد . اندکی بعد مادر وارد اتاق شد. صورتش را بر صورت لطیف شبنم گذاشت و با مهربانی گفت: ابر های سیاه گرچه با تمام وجود سعی می کنند درخشش انوار خورشید را پنهان کنند اما ذره ذره های زرین نور ، سیاهی زندان ابرها را می شکافند و راهی به بیرون می یابند. و این بدان معناست که هرگز خورشید برای همیشه پشت ابر با قی نمی ماند. دوباره در خواست شرکت در مسابقه بده اینبار برای ثبت نام خودت به ناحیه برو.
سال بعد درست همان زمان بود که نامه ای به خانه شان رسید. شبنم نامه را برداشت و پس از لحظاتی باخوشحالی فریاد زد: مامان از ادره تربیت بدنی ناحیه ست.

خیلی قشنگ بود
مثه همیشه توقع داشتم یکی بمیره یا زلزله بیاد یا بمبارون بشه همه جا
ولی خوشبختانه این داستانت با بقیه فرق میکرد.
آفرین خیلی خوب بود
یه مشکل داشت ک قرمز کردم

سلام


عاقا قبل از هرچی یه چی بگم نمی خندید ؟ من تا وسطای داستان فکر می کردم منظور از شبنم همون شبنمی هستش که رو گل می شینه بعد که کلمه باشگاه رو خوندم یه پنج دیقه با خودم فکر کردم بد گفتم اره دیگه شبنم که نمی دوئه ( فوق فوقش می خزه )
بعدش تازه با داستان کنار اومدم
از دیدگاه بسیار غیر حرفه ای و سطحی بین من داستانت خیلی شبیه واقعیته ینی اصن بخشی از واقعیته. تو مدرسه ما بارها شده چون طرف پدر مادر پولداری داره شرکت کردنش تو مسابقات ارجعیت داره ( البته واس همینم هست همیشه از پنج تا تیم شیشم می شیم )
خودم از داستان خیلی خوشم اومد مخصوصاً اون شبنم که تا وسطای داستان اشتباه گرفته بودمش

هیچی دیگه عالی بود.


موفق باشی.
پنیر

نوشته اصلی توسط master

ایده و کلیت داستان برای یک داستان کوتاه مناسب بود. در انتقال حسها موفق بودی اما چند نکته به نظرم باعث شد داستان نتونه به حد کمالش برسه.
یکی لحن گفتگوی شخصیتها بود. داستان داره یه اتفاق ساده رو روایت می کنه. زیباییش هم به نظرم توی همین سادگی و کودکانه بودنه. ولی مثلا جایی که مریم میگه:
"باشگاه از اینجا خیلی دور است . بعید است برسی . تازه ! از نفس نفس زدن هایت معلوم است خیلی دویده ای تو الان خسته ای و نمی توانی مسابقه بدهی"
خیلی کتابی و خشکه. چه بسا اگه محاوره ای می نوشتی بهتر می شد. یا جاییش که مامانش آخرش میگه:
"ابر های سیاه گرچه با تمام وجود سعی می کنند درخشش انوار خورشید را پنهان کنند اما ذره ذره های زرین نور ، سیاهی زندان ابرها را می شکافند و راهی به بیرون می یابند. و این بدان معناست که هرگز خورشید برای همیشه پشت ابر با قی نمی ماند"
شبیه سخنرانیه و انگار می خواستی این بازی با کلمات رو حتما بیاری یا قدرتت توی تمثیل و ادبیات رو نشون بدی. ولی واقعیتش اینه فکر نکنم هیچ مادری با بچش وقتی ناراحته از همچین ادبیاتی استفاده کنه. و به بقیه ساختمون داستان هم نمی خوره. انگار مال یه متن دیگس که اورده شده اینجا.
یا مثلا: " آری این مریم دختر معلم دوران دبستان شبنم بود که او را صدا می زد" واقعا اوردن لفظ "آری" نیازه؟
در کل نمیگم که استفاده از ادبیات و الفاظ غیر ساده اشکال داره، ولی حس می کنم به بدنه ی داستان و سادگی ماجرا نمی خوره.
پایانش هم به نظرم خیلی سریع جمع و جور شد. البته قبول دارم برای داستان کوتاه کار سختیه، ولی جا داشت یک پارچه تر بشه ریتم داستان.

دستت درد نکنه که گذاشتی ما هم بخونیم. منتظر داستانهای بعدی هستیم.

یه جورایی خواستم بی تغییر همون طور که نوشته بودم بذارمش ولی آره گفتگوها محاوره ای باشه بهتره

- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -

نوشته اصلی توسط admiral

خیلی قشنگ بود
مثه همیشه توقع داشتم یکی بمیره یا زلزله بیاد یا بمبارون بشه همه جا
ولی خوشبختانه این داستانت با بقیه فرق میکرد.
آفرین خیلی خوب بود
یه مشکل داشت ک قرمز کردم

برا اینه که کار برا قبلنه
اشکالش کجاس اینو که قرمز زدی؟

- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -

نوشته اصلی توسط Magystic Reen

خیلی خوب، ادم درگیر داستان میشه.
فقط جز لحن گفتگو ها چن جا اشتباه فاصله گذاری داشتی که البته خیلی مهم نیست ولی مجبور میشدی برگردی
خیلی هم ممنون

خواهش عزیزم

- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -

نوشته اصلی توسط کورونوس

خیییلی قشنگ بود ...عالی بود... این مربی ورزشه اشکمو در اورد ...اما حق با masterهست..میتونست بهترم باشه ..من خیلی خوشم اومد ممنونم

انقدر از این داستانا دارم ولی تصمیم گرفتم به جا اینکه اشک بقیه رو دربیارم بخندونمشون باهمین وضعیت این تاپیک خاطرات مدرسه مه

https://www.pioneer-life.ir/thread7378.html

- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -

نوشته اصلی توسط julia

و‌ باز هم پای یک دبیر در میان است -_-

خیلی خوب بود داستان ، ایده هم عالی بود . با علی هم موافقم ، مکالمه محاوره ای بود بهتر بود! در مورد مثر بقیه داستان هم کاری ندارم چون زیاد از این استفاده نکردم که در موردش بدونم و نظر بدم.
بازم بنویس ، وقتی هم نوشتی تگم کن که ببینم! مرسی!
موفق باشی

آره راستی حتما تگت می کنم

- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -

نوشته اصلی توسط Scarlet

داستان خوب بود از خوندنش لذت بردم ایرادا را هم بقیه گفتن دیگه من نمیگم

- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -

نوشته اصلی توسط HORUS

سلام

عاقا قبل از هرچی یه چی بگم نمی خندید ؟ من تا وسطای داستان فکر می کردم منظور از شبنم همون شبنمی هستش که رو گل می شینه بعد که کلمه باشگاه رو خوندم یه پنج دیقه با خودم فکر کردم بد گفتم اره دیگه شبنم که نمی دوئه ( فوق فوقش می خزه )
بعدش تازه با داستان کنار اومدم
از دیدگاه بسیار غیر حرفه ای و سطحی بین من داستانت خیلی شبیه واقعیته ینی اصن بخشی از واقعیته. تو مدرسه ما بارها شده چون طرف پدر مادر پولداری داره شرکت کردنش تو مسابقات ارجعیت داره ( البته واس همینم هست همیشه از پنج تا تیم شیشم می شیم )
خودم از داستان خیلی خوشم اومد مخصوصاً اون شبنم که تا وسطای داستان اشتباه گرفته بودمش

هیچی دیگه عالی بود.


موفق باشی.
پنیر

رکورد جدید شبنما باشگاه میرن

نوشته اصلی توسط skghkhm

یه جورایی خواستم بی تغییر همون طور که نوشته بودم بذارمش ولی آره گفتگوها محاوره ای باشه بهتره

- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -


برا اینه که کار برا قبلنه
اشکالش کجاس اینو که قرمز زدی؟

- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -


خواهش عزیزم

- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -


انقدر از این داستانا دارم ولی تصمیم گرفتم به جا اینکه اشک بقیه رو دربیارم بخندونمشون باهمین وضعیت این تاپیک خاطرات مدرسه مه

https://www.pioneer-life.ir/thread7378.html

- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -


آره راستی حتما تگت می کنم

- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -




- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -



رکورد جدید شبنما باشگاه میرن

اشکال بهتره نگم! بیشتر جمله ای بود ک بیهوده ثقیلش کردی و میشد قشنگ تر بیانش کرد! جمله اش یه طوریه!
نِوِرمایند
انی وی