سلام
این اولین داستان کوتاهیه که میخوام ارایه کنم(یکی دیگه قبلا نوشته بودم نمیدونم چه بلایی سرش اومد)
ممنون میشم اگه نظر بدید دربارش و بهم کمک کنید برای داستان های دیگه(اگه ایده داشته باشم البته)
و شرمنده اگه غلط املایی داره (سعی کردم نداشته باشه)
خب اینم داستان

شمشیرش را از غلاف در آورد و به سمت من آمد. نامش بر تیغه‌‌ی شمشیر می‌درخشید. تعظیمی کرد و صاف ایستاد و منتظر بود تا اجازه نبرد بگیرد. اندکی به چهره زیبایش نگریستم و با ناراحتی به او گفتم که می‌تواند به نبرد برود. و اینگونه بود که آخرین جنگجویم را به نبرد نابرابر ، فرستادم.
اکنون صدای فریاد های نبر او به گوش می‌رسد. صدای فریاد مرگ دشمنان در میدان جنگ طنین اندازاست و گوش هایم را آزار می‌دهد. آخرین جنگجویم با تمام قدرت میجنگد اما او نیز به زودی به باقی برادرانش می‌پیوندد. تعداد دشمنان بیشتر از آن است که قابل شکست دادن باشند.
مدتی است که دیگر از فریاد های او خبری نیست و فقط صدای دشمنان می‌آید، تا این که ناگهان میدان جنگ در سکوت فرومی رود . چشمانم را می بندم نمی‌خواهم به آنچه که اتفاق افتاده بنگرم اما چاره ای ندارم. از روی بی‌چارگی چشمانم را می‌گشایم. بدن اخرین جنگجویم با شمشیری شکسته در دستانش درکنار بدن باقی برادرانش ظاهر شده است.
آری جنگجوی امید را نیز از دست دادم. از جایم بلند می‌شوم و در میان آن ها قدم می‌زنم. جنگجویان شجاع احساساتم را از دست داده ام . غم و شادی، امید و آرزو ، شجاعت و ترس، عشق و محبت، خشم و نفرت، همه احساساتم را در این جنگ نابرابر باخته بودم. دیگر حتی توانایی گریستن نیز ندارمم. به بدن آخرین جنگجویم نگاه می‌کنم. نام امید برتیغه شمشیرش دیگر مانند قبل خودنمایی نمی‌کند. با از دست رفتن او دیگر انگیزه زندگی ندارم. به راستی که بدون امید زندگی معنایی ندارد. دیگر من همان فرد قبلی نیستم. بدون احساساتم تنها سایه ای از فردی که قبلا بوده ام باقی مانده، اما باید به خاطر جنگجویان از دست رفته ام بجنگم.
شمشیرم را از نیام خارج می‌کنم و به آن می‌نگرم. شمشیری که زیبا تر از آن وجود نداشت تبدیل به یک شمشیر کاملا ساده شده است. با از دست رفتن هر جنگجو مقداری از زیبایی آن که نماد درون من نیز هست از دست رفته است. شمشیرم را در دستم می‌فشارم و به سمت ورطه‌ی نابودی ام حرکت می‌کنم. پوچی درحال فشار آوردن به دل خالی از احساس من است.اما قول داده ام که تا لحظه آخر بجنگم.
گذشته را به یاد می‌آورم. اعمال خودم باعث افزایش یافتن هیولاهای پوچی و ناامید و کاهش قدرت جنگجویانم شده‌است. خودم باعث نابودی خودم هستم و دیگر راه فراری ندارم. تشکیل شدن بدترین کابوس ها را حس می‌کنم کابوسی که تنها وقتی همه جنگجویانم را از دست دادم قدرت شکل گرفتن پیدا کرد. وارد صحرای بزرگ درون که میدان آخرین جنگ من است می‌شوم. هیولاهای پوچی و نا امیدی درحال پیوستن به هم و تشکیل وحشتناک ترین هیولاهای کابوس ها هستند اما نمی‌ترسم زیرا ترس را نیز در این جنگ از دست داده ام.
می‌دانم که نمی‌توانم این هیولارا شکست بدهم اما به قولی که به جنگجویانم داده ام باید عمل کنم. وارد محوطه‌ای که احساساتم را در آن از دست داده ام می‌شوم. هیولای نیستی کامل می‌شود. بزرگتر از بلند ترین ساختمان هاست و از شب سیاه تر است. نگاهی به من می‌اندازد ، حتی نگاهش حس پوچی و نیستی را در من می‌رویاند اما باید مقاومت کنم این را قول داده ام.
شمشیرم را بالا میگیرم و پرواز می‌کنم تا رو به روی صورت هیولا قرار گیرم. فشار نگاهش از نزدیک بیشتر است اما به قدری نیست که مقاومتم را بشکند. فریاد نبردی می‌کشم و به او حمله می‌کنم. می‌برم و زخم می‌زنم اما بیشتر از نیش پشه ای بر او اثر ندارد. چنگ های سیاه و وحشتناکش به من زخم می‌زند. هر بار که به من برخورد می‌کند توانایی تنفس را برای لحظاتی از دست می‌دهم، و نیستی به من حمله می‌کند و تا در برابر هجوم آن مقاومت نکنم نمیتوانم تکان بخورم.
از همین الان می‌توانم خود را مانند مرده ای متحرک که هیچ احساسی ندارد حس کنم. اگر مقاومتم بشکند دیگر حتی این پوسته باقی مانده از کسی که قبلا بوده ام نخواهم بود. می‌دانم که چاره ای ندارم و بالاخره سرنوشتم این خواهد بود اما باید تا نفس آخر مقاومت کنم.
کم کم خسته می‌شوم. از بیچارگی ناله می‌کنم اما هیچ کمکی وجود ندارد. دوباره به سمت هیولا حمله می‌کنم. دست هایش را به سمت من دراز می‌کند. از خستگی نمی‌توانم خود را کنار بکشم و او مرا می‌گیرد. من را در دست سیاهش می‌فشارد.
آگاهیم به درونم رانده می‌شود. اطرافم را سیاهی در بر گرفته. می‌توانم وجود هیولا را در میان سیاهی حس کنم. نگهان احساس می‌کنم سیاهی به سمتم هجوم می‌آورد. مانعی ذهنی می‌سازم و از نزدیک شدنش جلوگیری می‌کنم. نباید بگذارم مرا در تصرف کند. به سختی با او می‌جنگم. نگه داشتن مانع از جنگیدن هم سخت تر است.
هیولا همچنان به دیوار حمله می‌کند. دیگر توان نگه داشتن آن را ندارم. دوباره ضربه ای به دیواره می‌خورد. ترکی در سرتاسر آن می‌افتد. دوباره ضربه ای به آن می‌زند و دیوار فرو می‌ریزد. اکنون هیچ دفاعی در برابر او ندارم.
هیولا آرام آرام به سمت من که دیگر توان تکان خوردن هم ندارم می‌آید و مرا در آغوش می‌گیرد. آگاهیم در حال از بین رفتن است. در لحظات آخر نوری در دوردست می‌بینم اما قبل از این که بفهمم چیست وارد پوچی می‌شوم.

خیلی خوب بود !

نثرت رو هم دوس داشتم ...

خلاصه خیلی گشتم یه ایراد پیدا کردم هاهاها

دست هایش را به سمت من درازد می‌کند.

یه د اضافه اس

خلاصه خوب بود و ادامه بده ...

نوشته اصلی توسط julia

خیلی خوب بود !

نثرت رو هم دوس داشتم ...

خلاصه خیلی گشتم یه ایراد پیدا کردم هاهاها

دست هایش را به سمت من درازد می‌کند.

یه د اضافه اس

خلاصه خوب بود و ادامه بده ...

ممنون از این که خوندی خوشحالم که خوشت اومده
من خپدم الان جز.اون دوتا غلط املایی دیگه پیدا کردم برم درستشون کنم
خخخخخخ

نه...باریکلا خوشم اومد
بسیار دپرس انگیزناک بود
ترشی نخوری ی چیزی میشی:-)

نوشته اصلی توسط Sherlock Holmes 221b

نه...باریکلا خوشم اومد
بسیار دپرس انگیزناک بود
ترشی نخوری ی چیزی میشی:-)

خوشحالم که تونستم دپرست کنم خیلی حال داد
من ترشی دوست ندارم

من همه نظرات رو نگاه کردم ولی کسی سوال من رو نپرسیده بود!
اینطور که من خوندم،انگار داستان میتونه ادامه داشته باشه.درسته؟ ادامش میدی؟
راستی نثرت واقعا عالی بود.ادبی ولی نه اونقدر که نفهمی چی میخونی.
درمورد هیولاهه هم بیا شخصا واسه من توضیحش بده!

نوشته اصلی توسط Banoo.Shamash

من همه نظرات رو نگاه کردم ولی کسی سوال من رو نپرسیده بود!
اینطور که من خوندم،انگار داستان میتونه ادامه داشته باشه.درسته؟ ادامش میدی؟
راستی نثرت واقعا عالی بود.ادبی ولی نه اونقدر که نفهمی چی میخونی.
درمورد هیولاهه هم بیا شخصا واسه من توضیحش بده!

خوشحالم که خوندی و خوشت اومده
درمورد سوال
نه راستش این صرفا یه داستان کوتاه بود که ایدش موقعی که به شدت احوالاتم داغون بود به ذهنم رسید و یه تلنگری بود برام که خودم رو از ناامیدی نجات بدم وس نه ادامه نداره .
خوب اون هیولا تجسم تمام ناامید و پوچی بود که یه انسان بدون امید گیر اون میفته
تا موقعی که امید باقی مونده بود هیولاهای کوچیک زیادی بودنکه اگه اعما خود شخص نبود توانایی شکست دادن احساساتش رو نداشتن اما به دلیل کارهای خودش شخص تونسته بودن احساساتش رو نابود کنن
بعد از نابودی این احساسات انگار یه مانعی برداشته شده و این هیولاها به هم پیوستن و یکی شدن و بدترین هیولای پوچی به وجود اومد موجودی که نباید اجازه داد به وجود بیاد چکن تقریبا غیر قابل شکسته اگه بازم توضیح خواستی بگو

عالی بود هادی جان عالی
از نظر من هیچ عیبی نداشت
ایده فوق العاده
توصیفات به جا مناسب
انسجام متن
و ...
همه خوب بود
منتظر داستانای بعدیت هستم برادر
قلمت مانا

بسی عالی! خسته نباشی! به نظرم قلمت نسبت به قبل خیلی بهتـــر شده! (نسبت به اون داستانی که یه سال پیش مینوشتی! راستی از اون داستان چه خبر؟؟؟ )
منتظر بقیه ی داستان هات هستم! خیلی خوب بود!

نوشته اصلی توسط Hermion

عالی بود هادی جان عالی
از نظر من هیچ عیبی نداشت
ایده فوق العاده
توصیفات به جا مناسب
انسجام متن
و ...
همه خوب بود
منتظر داستانای بعدیت هستم برادر
قلمت مانا

ممنون که خوندی
خوشحالم خوشت اومده
اگه ایده جالبی به ذهنم رسید حتما مینویسم

- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -

نوشته اصلی توسط azam

بسی عالی! خسته نباشی! به نظرم قلمت نسبت به قبل خیلی بهتـــر شده! (نسبت به اون داستانی که یه سال پیش مینوشتی! راستی از اون داستان چه خبر؟؟؟ )
منتظر بقیه ی داستان هات هستم! خیلی خوب بود!

ممنون که خوندی
درحورد اون داستان
فصل هشتمش رو دادم ویرایش
ولی توش شک دارم که ایا ادامه بدم داستان رو یا رهاش کنم
تصمیمم نگرفتم هنوز

زیبا بود من زیاد داستان حماسی دوست ندارم ولی این داستان رو دوست داشتم کاش ادامه داشت یه جوری که بشه قهرمان داستان رو نجات داد...