اسپمر ها اسپم بدید

قوانین:

1. در تمامی پست‌ها حتما باید طبق قوانین سایت رفتار شود.
2. از دخالت دادن افرادی که در بحث شما نیستند به شدت خودداری کنید(یا درباره‌اشون حرف زدید حتما توی همون پست ازشون یاد کنید اینجوری: @JuPiTeR )
   
3. وقتی اعتراضی نسبت به مسئولین دارین و یا چیزی میخواید بهشون بگید باید یادشون کنید تا بفهمن
4. با هم دوست باشید و گپ بزنید

برعکس عمل کن!
ده روز، به جای اینکه احساس یک آدم ضعیف و غمگین را داشته باشی؛ احساس یک انسان با اقتدار و قوی را داشته باش و از ته دل، اقتدار و شادی را حس کن.
+ یعنی به خودم دروغ بگویم؟
- چه فکر کنی ضعیف هستی و چه قوی، در هر دو صورت داری به خودت دروغ می‌گویی، پس چه بهتر که دروغ با‌ارزشی باشد.
+ این کار چه سودی دارد؟
- جهانت را به سمت آنچه که رفتار میکنی سوق میدهد.
کارلوس کاساندا

نوشته اصلی توسط Niko

وقتی یه نفر حوصله ش سر رفته چیکار م....

بگو که خودت یه بار درست کردی و جواب داده

چون اصلا حس خوبی نسبت به کیک بخار پز ندارم

خیلی بیشتر از یک بار یه بار درستش کردم.

روزی روزگاری عماد(قراره عماد باشه ، ظاهرا جنبه داره تا وقتی که خلافش ثابت شه) پای پیاده ، در بادیه ای به سوی آبادی میخرامید.
سواری با اسب سیه موی و سیه روی و سیه سم و خلاصه سرتا پا سیه دید که به سرعت از کنارش عبور کرده و او را در افق نقطه نمود. و چنین بود که عقل و صبرش ببرد و طاقت و هوش.
* لازم به ذکر است که درواقع کد سوار بر اسب عقل و هوشش ببرد. و نه اسب . ولی فعلا کد بماند .
خسته و مانده و کوفته مینمود و کلا آدم اعتماد به سقفی نیز بود، جمیع این دو مسبب بروز خرامیدن (آهسته و با ناز راه رفتن) در وی گشته بود و با دیدن این صحنه ، ته مانده ی قدرتش از بدنش در برفت و خرامیدنش بیشتر به خراشیدن زمین بدل گشت (همانگونه که مستحضرید، پاهاشو روی زمین میکشید ).
عماد با خود تفکر نمود که :" اگر اسبی به چنین جمالات و کمالات داشتم ، دیگر چنین احتیاج به تحمل رفت و آمد مشکلانه و خستانه و پا تاولانه نداشتم. بهتر است چاره ای بیندیشم و با بهره جستن از فضایل عقل و روی خویشتنِ بی بدیل، اسبی چنان و بهتر از چنان، از آن خود کنم."
عماد با این فکر، قوتی دوباره گرفت و در حالی که برای اسبِ چنانِ آینده اش اسمی برمیگزید، راهش را به سوی قریه ادامه داد."

نوشته اصلی توسط Niko

روزی روزگاری عماد(قراره عماد باشه ، ظاهرا جنبه داره تا وقتی که خلافش ثابت شه) پای پیاده ، در بادیه ای به سوی آبادی میخرامید.
سواری با اسب سیه موی و سیه روی و سیه سم و خلاصه سرتا پا سیه دید که به سرعت از کنارش عبور کرده و او را در افق نقطه نمود. و چنین بود که عقل و صبرش ببرد و طاقت و هوش.
* لازم به ذکر است که درواقع کد سوار بر اسب عقل و هوشش ببرد. و نه اسب . ولی فعلا کد بماند .
خسته و مانده و کوفته مینمود و کلا آدم اعتماد به سقفی نیز بود، جمیع این دو مسبب بروز خرامیدن (آهسته و با ناز راه رفتن) در وی گشته بود و با دیدن این صحنه ، ته مانده ی قدرتش از بدنش در برفت و خرامیدنش بیشتر به خراشیدن زمین بدل گشت (همانگونه که مستحضرید، پاهاشو روی زمین میکشید ).
عماد با خود تفکر نمود که :" اگر اسبی به چنین جمالات و کمالات داشتم ، دیگر چنین احتیاج به تحمل رفت و آمد مشکلانه و خستانه و پا تاولانه نداشتم. بهتر است چاره ای بیندیشم و با بهره جستن از فضایل عقل و روی خویشتنِ بی بدیل، اسبی چنان و بهتر از چنان، از آن خود کنم."
عماد با این فکر، قوتی دوباره گرفت و در حالی که برای اسبِ چنانِ آینده اش اسمی برمیگزید، راهش را به سوی قریه ادامه داد."

عماد گام پشت گام برمی‌داشت و در توهماتش خود را شاهزاده ای با اسب سفید در حال تازیدن در اتوبان می‌دید، که دوباره اسب مدل 2020 سیاه رنگی که مدتی قبل دیده بود را در حالی که کنار جاده پارک شده بود تا سوارش اندکی خستگی در کند از دور رویت کرد.
وی با دیدن اسب مدل بالای «کد» و پاهای برهنه‌ی خود، دوباره اعتماد به نفسش را از دست داد و مسیرش را کج کرد تا خدای نکرده «کد» او را با این وضعیت درب و داغانش نبیند.
عماد از جاده‌ی اصلی به درون بیشه زار کنار جاده جهید و خود را به کمک علف‌ها و بوته‌ها استتار کرد. همینطور که سینه خیز جلو میرفت ناگهان یک جفت پای چرک و گل آلود و چروکیده که بوی‌شان فیل را از پای می‌انداخت جلوی دماغش سبز شدند.
وی بر اثر شوکی که به دماغش وارد شده بود هوش و حواس خود را از دست داد و بی‌هوش شد.
مدتی بعد عماد چشمانش را باز کرد و چشم در چشم پیرمردی زشت، جاهل، بی‌دندان، کثیف و البته لایق لغبش که فسیل @smhmma @ بود شد.
فسیل که روزگاری ارباب هزاران مرید بود و ماجراهایی با دلباختگان داشت الان به دور از همه چیز و همه کس در قبرستان پشت قریه زندگی می‌کرد و به سلفی گرفتن و مکالمه با اسکلت دوستانش روز را شب می‌کرد.
عماد بدبخت هم از شانس خرابش دقیقا در روزی که فسیل برای جمع‌آوری قارچ‌های توهم زا به بیشه رفته بود به تور او خورده بود و خب فسیل که به دنبال یک جفت گوش مفت بود بعد از بیهوش کردن عماد، او را تا کلبه‌اش با صورت روی زمین کشیده بود و روی صندلی نشانده بود و به او زل زده بود تا شاید دوباره بیدار شود.
فسیل در مغز آلزایمری و تقریبا از کار افتاده‌اش جست و جویی برای حرف مفت کرد و این گونه جمله‌اش را با تف پراکنی فراوان شروع کرد:« سلام پسرم. میخای داستانای من و دلباختگانم(لینکش رو گذاشتم، نخوندید بخونید) رو بشنوی؟»

فسیل ظرف پلاستیکی درب و داغان و مهر و موم شده ی پمادی را از داخل صندوقچه اش بیرون اورد و به دست عماد داد. و همانطور که به حرف زدن ادامه میداد، چای بدرنگی داخل دو لیوان محتوی آب جوش ریخت و هم زدن آغاز نمود.
" اون پمادو بزن به تاولای پات. اونطور که تو داشتی تو بیابون تک و تنها و بی یار و کد میرفتی، حتما آخرای کارته دیگه. اون پماد به دردت میخوره. هفته ی پیش از هادی خریدم . اصل جنسه. کارتو راه میندازه."
عماد مثل برق گرفته ها ظرف پماد را روی میز موریانه خورده ی جلوی فسیل می اندازد و لعنتی را فرو میخورد.
فسیل بیخیال و اندر افکارات خود غوطه ور، یک لیوان چای علف کف کرده جلوی عماد سر میدهد و لبخند زنان اضافه میکند.
" اینم دو هفته پیش که رفتم فروشگاه آبادی، علی بهم انداخت. چایی علفه ، از بهترین کاه و یونجه ی جویده ولی نشخوار نشده ی الاغ درست شده. پنیر میگفت برای ضدعفونی زمین از شر انسان های به دردنخور عالیه."
یک قلپ از چای کف کرده ی بوگندویش میخورد و با رضایت سر تکان میدهد:
"میبینی، نشون میده که من هنوز هم مثل قبل بسیار پرخاصیتم برای زمین. حرفای رفیقم پنیر ردخور نداره."
عماد آب دهانی قورت میدهد و با خود فکر میکند.
"این بار دیگه حسابی تو هچل افتادم . فقط کدا به دادم برسن "

بیابون؟؟؟؟؟؟؟؟؟