چه زیبا گفت سهراب !! *

آنگاه که غرور کسی را له می کنی،
آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران می کنی،
آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی،
آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری ،
آنگاه که حتی گوشت را می بندی تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوی،
آنگاه که خدا را می بینی و بنده خدا را نادیده
می گیری ،
می خواهم بدانم:
دستانت رابسوی کدام آسمان دراز می کنی تابرای
خوشبختی خودت دعا کنی؟!!!!!!!!!!!!

دانه در این خاک بی نم، شورِ روییدن ندارد
ابر این صحرا مگر آهنگ باریدن ندارد


یک نفس سرمست بودن نمی خواهم که این گل
زیرِ رنگ آلوده ی زهر است و بوییدن ندارد

آب و رنگِ این چمن، از اشک پیدا آمد و خون
در بساطی این چنین، ای غنچه خندیدن ندارد

با نسیمِ غم دمد هر سبزه در صحرای عالم
هر طرف ای چشمِ بی آرام گر دیدن ندارد

چند زیر آسمان آواز تنهایی برآری
در دلِ گنبد، صدا جز نقشِ پیچیدن ندارد

در جهان نقش تماشا را زِ دل شستم که دیدم
پرده ای در این نگارستانِ غم دیدن ندارد.

در باغی رها شده بودم
نوری بیرنگ و سبک بر من می وزید
ایا من خود بدین باغ آمده بودم
و یا باغ اطراف مرا پر کرده بود ؟
هوای باغ از من می گذشت
اخ و برگش در وجودم م یلغزید
ایا این باغ
سایه روحی نبود
که لحظه ای بر مرداب زندگی خم شده بود ؟
ناگهان صدایی باغ را در خود جا داد
صدایی که به هیچ شباهت داشت
گویی عطری خودش را در ایینه تماشا می کرد
همیشه از روزنه ای نا پیدا
این صدا در تاریکی زندگی ام رها شده بود
سر چشمه صدا گم بود
من ناگاه آمده بودم
خستگی در من نبود
راهی پیموده نشد
ایا پیش از این زندگی ام فضایی دیگر داشت ؟
ناگهان رنگی دمید
پیکری روی علفها افتاده بود
انشانی که شباهت دوری با خود داشت
باغ درته چشمانش بود
و جا پای صدا همراه تپشهایش
زندگی اش آهسته بود
وجودش بی خبری شفافم را آشفته بود
وزشی برخاست
دریچه ای بر خیرگی ام گشود
روشنی تندی به باغ آمد
باغ می پژمرد
و من به درون دریچه رها می شدم

زن دم درگاه بود
با بدني از هميشه*.


رفتم نزديك*:
چشم ، مفصل شد.
حرف بدل شد به پر، به شور، به اشراق*.
سايه بدل شد به آفتاب*.

رفتم قدري در آفتاب بگردم*.
دور شدم در اشاره هاي خوشايند:
رفتم تا وعده گاه كودكي و شن ،
تا وسط اشتباه هاي مفرح*،
تا همه چيزهاي محض*.
رفتم نزديك آب هاي مصور،
پاي درخت شكوفه دار گلابي
با تنه اي از حضور.
نبض مي آميخت با حقايق مرطوب*.
حيرت من با درخت قاتي مي شد.
ديدم در چند متري ملكوتم*.
ديدم قدري گرفته ام*.
انسان وقتي دلش گرفت
از پي تدبير مي رود.

مجمعه (ماهیچ ما نگاه )

من هم رفتم*.

رفتم تا ميز،
تا مزه ماست*، تا طراوت سبزي .
آنجا نان بود و استكان و تجرع*:
حنجره مي سوخت در صراحت ودكا.

باز كه گشتم*،
زن دم درگاه بود
با بدني از هميشه ها جراحت*.
حنجره جوي آب را
قوطي كنسرو خالي
زخمي مي كرد.

گیاه تلخ افسونی
شوکران بنفش خورشید را
در جام سپید بیابان ها لحظه لحظه نوشیدم
و در ایینه نفس کشنده سراب
تصویر ترا در هر گام زنده تر یافتم
در چشمانم چه تابش ها کهنریخت
و در رگهایم چه عطش ها که نشکفت
آمدم تا تو را بویم
و تو زهر دوزخی ات را با نفسم آمیختی
به پاس این همه راهی که آمدم
غبار نیلی شب ها را هم می گرفت
و غریو ریگ روانخوبم می ربود
چه رویاها که پاره نشد
و چه نزدیک ها که دور نرفت
و من بر رشته صدایی ره سپردم
که پایانش در تو بود
آمدم تا تو را بویم
وتو زهر دوزخی ات را با نفسم آمیختی
به پاس این همه راهی که آمدم
دیار من آن سوی بیابان هاست
یادگارش در آغاز سفر همراهم بود
هنگامی که چشمش بر نخستین پرده بنفش نیمروز افتاد
از وحشت غبار شد
و من تنها شدم
چشمک افق ها چه فریب ها که به هنگام نیاویخت
و انگشت شهاب ها چه بیراهه ها که نشانم نداد
آمدم تا تو را بویم
و تو گیاه تلخ افسونی
به پاس این همه راهی که آمدم
زهر دوزخی ات را با نفسم آمیختی
به پاس اینهمه راهی که آمدم

اشعار صوتی سهراب با صدای زنده یاد خسرو شکیبایی

آب را گل نکنیم

اهل کاشانم

چشم ها را باید شست

راز گل سرخ

♥♥دوستی ها کمرنگ..♥♥.

♥♥بی کسی ها پیداست.♥♥...

♥♥...راست گفتی سهراب...♥♥....

...♥♥....آدم اینجا تنهاست.♥♥......

وقتی که داشتم به اشعار سهراب با صدای خسرو گوش میدادم عهد کردم در اولین فرصت برم بهشت زهرا و برم سر قبر خسرو و هنرمند مورد علاقم فردین .

خیلی زیبا هستند . ممنون بچه ها ممنون

غربت
ماه بالاى سر آبادى است
اهل آبادى خواب
روى اين مهتابى،خشت غربت را مى بويم
باغ همسايه چراغش روشن
من چراغم روشن
ماه تابيده به بشقاب خيار،به لب كوزه ى آب
غوك ها مى خوانند
مرغ حق هم گاهى
كوه نزديك من است:پشت افرا ها،سنجد ها
و بيابان پيداست
سنگ ها پيدت نيست،گلچه ها پيدانيست
سايه هايى از دور،مثل تنهايى آب،مثل آواز خدا پيداست
نيمه شب بايد باشد
دب اكبر آن است:دو وجب بالاتر از بام
...

روشنى ،من،گل،آب

ابرى نيست
بادى نيست
مى نشينم لب حوض
گردش ماهى ها،روشنى،من، گل ،آب
پاكى خوشه زيست
مادرم ريحان مى چيند
نان و ريحان وپنير
آسمان بى ابر،اطلسى ها تر
رستگارى نزديك:لاى گل ها حياط
نور در كاسه ى مس،چه نوازش ها مى ريزد
نردبان سر ديوار بلند
صبح را روى زمين مى آرد
پشت لبخندى پنهان هر چيز
روزنى دارد ديوار زمان
كه از آن چهره ى من پيداست
چيزهايى هست كه نمى دانم
مدانم،سبزه اى را بكنم خواهم مرد
مى روم بالا تا اوج،من پر از بال و پرم
راه مى بينم در ظلمت،من پر از فانوسم
من پر از فانوسم
من پر از نورم و شن
و پر از دار و درخت
پرم از راه ،از پل،از رود ،از موج
پرم از سايه برگى در آب
درونم چه تنهاست.