فایل پیوست 10404
نمیشد گفت جوان است. نمیشد گفت پیر است. ظاهرش زیبا و جوان بود. اما چشمهایش به قدمت تاریخ. انگار میان زمان مانده بود. به عمر ابدیت.
-:«می ترسی؟»
چگونه میشد گفت نه؟
-:« به من حقیقت روبگو.»
سرش را تکان داد. دیوانه وار.
-:«همه میترسند. اگر میگفتی نه تعجب میکردم.»دستانش بیشتر دور بطری حلقه شد که چهرۀ درون ان به طرز دیوانه واری میخندید.
نمیشد که خواب باشد. اخر اشکال به طرز دیوانه واری واقعی بودند. به خصوص گلهای روی موها و حلقه ازدواج.
-:«حلقه قشنگیه، نه؟ اون خیلی شبیه تو بود.»
اخرین چیزی بود که دلش میخواست بشنود.
-:«با این حال رفت. فکر نمیکنم تو هم بخوای بری، ها؟»
این یکی بدتر هم بود.
-:«خواهش میکنم، بمان»
این واقعا یک خواهش بود. در چشمهایش میخواند. چشمهایی که بر خلاف ظاهر دروغ نمیگفتند.
-:«بمان و من هرچه که بخواهی به تو میدهم. ثروت، جاودانگی و هرچه که بخواهی. باور کن من خیلی قوی ام. اما اگر بروی ...»
لازم نبود باقیش را بشنود. جلو رفت و او را بوسید. یک مار کوچک سر خورد روی بدنش.
چهرۀ توی بطری به طرز دیوانه واری می خندید و رنگها واقعی تر به نظر میامدند.