تقدیم به همه دختران سرزمینم که کمتر به خاطر «خودشان» و «بودنشان» تحسین شده اند. کسانی که حتی وقتی خواستیم تحسینشان کنیم گفتیم: «میتوانند مادران خوبی باشند و جامعه ی فردا را بسازند» و فراموش کردیم که جامعه ی امروز نیز، با اشک ها و لبخندهای آنها ساخته میشود…:



وقتی برای کودکی که در فیلم مُرد، گریست، گفتیم گریه اش دخترانه است.

وقتی با ساده ترین اتفاق، از ته دل خندید، گفتیم رفتارش دخترانه است.

وقتی با کلمات زندگی کرد و رویا پرداخت، گفتیم ذهنش دخترانه است.

وقتی که قهر کرد و میدانستیم که زود باز میگردد، گفتیم: قهرش دخترانه است.

وقتی رنگ و زیبایی را فهمید و گفت، گفتیم: نگاهش دخترانه است.

وقتی برای رابطه ای که ساخت، زندگیش را باخت، گفتیم: دوستیش دخترانه است…

همه ی آن چیزی را که از ما یک «انسان» میساخت، رفتارهای دخترانه نامیدیم. طوری که اگر رفتار دخترانه را از یک «انسان» بگیریم، دیگر «انسان» باقی نمی میماند!

اشتباه هم نگفته ایم. بی دلیل نیست که مردها، پس از سالها جستجوی بزرگی و بزرگمنشی، تکیه گاه و توانمندی، آرامش و احساس، قدرت و قاطعیت، دیر یا زود می آموزند که «بزرگمرد رویاهای آنها، فقط میتواند یک زن باشد…»