روزها پی هم می گذرند زمان بی رحمانه جام زندگی ام را بر لب گذاشته و اندک اندک تمامم می کند
چشمانم مدت هاست بی فروغ شده و نور امید را به خود ندیده
به خاطر نمی آورم خنده هایم را در کدام چااله ی تاریک غصه و دلتنگی گم کردم
پرده های کشیده شده ی اتاق نشان دهنده ی قهر من با روشنایی گرم خورشید است
در چوبی و رنگ و رو رفته انتظار قدم های کسی را نمی کشد
قرص های سفیدرنگ تلخ کورکورانه برای لحظه ای آرامش دادن تقلا می کنند
دستانم روی دیوار می لغزند گویی می خواهند سرمای واقعی را به آن ثابت کنند
سکوت بر من سایه انداخته می خندد و مرا بیشتر در آغوش سنگی اش فرو می برد
رویاهایم سیاهی ممتد
آرزو برایم معنایی ندارد
آخر من خیلی تنهام

واقعا عالی بود، یکی از بهترین متن هایی بود که تا حالا خوندم و امیدوارم دوباره متن هایی به این زیبایی بذاری.