تو هفته گذشته خبر بورسیه و مهاجرت شش نفر از کسایی که میشناختم و رتبه برتر کنکور یا مدال طلا دار المپیاد یا معدل بیست دانشگاه شریف و تهران بودنو شنیدم.با دخترعمم که معماری دانشگاه تهران میخونه حرف میزدم میگفت از سال دوم سوم به بعد جزیکی دونفر همه تو جو رفتنن.یکی از همین معدل بیستایشریف که الان داره میره میگفت تو فوق لیسانس ترم اول پنجاه نفر بودن ترم دوم شدن سیزده نفر!خودش و چن نفر از اون سیزده تاهم واسه دکتری دارن میرن.
حالا نظر شماچیه؟کاردرستیه؟غلطه؟دلی لش چیه؟خودتون باشین اینکارومیکنین؟خیلی ازکسایی که میرن میگن برمیگردیم ولی تقریبا ازهرصدنفر چن نفربیشتر برنمیگردن.چرا؟همه کسایی که میرن روز قبل رفتنشون گریه میکنن.ولی بازم مصممن.درکشون میکنین؟

اینجا اسپمرسنتره ولی لطفا ادب و احترامو حفظ کنین.نیاین یه وقت بدوبیره بگین!

يه جك هست مي گه: نه که ما «مغز» نباشیم‌ آ . نه ما فقط خسته‌تر از اونی هستیم که «فرار» کنیم باز اقلن «قِل خوردن مغزها» بود مام مشارکت می‌کردیم
خب به نظرم اگه كسي فكر كنه در جاي ديگه اي بهتر بتواند زنگي كنه خب رفتنش اشكال نداره،‌گاهي يكي از شهرش ميره و گاهي از كشورش، گرچه بهتره سرزمينش را فراموش نكنه و براي پيشرفتش تلاش كنه و اگه مثلا كتره گاهي به كشورش بياد و بيماران را درمان كنه ولي خب مگه انسان چند بار دنيا مياد و زندگي مي كنه كه به خاطر هرچيزي خرابش كنه؟ نمي گم ايران بده بلكه مي گم بعضي ها فكر مي كنند جاي ديگه اي بهتره.

به نظر من هر کاری می خوایم بکنیم ولی باعث افتخار و سر بلندی ایرانمون بشیم