سلام بچه ها ......این شعر دوستمه......اسمش اناهیتاست.....اونم مث من دست به قلمش خوبه البته من داستان و رمان مینویسم اناهیتا شعر..........حتما بخونین




میکنم آغاز با او...شعر بی روح خودم را!
تا که معنا دهد او...قافیه های دلم را...
می نویسم کودکانه از صدای خنده هایم...
خنده هایی که دگر نیست یارِ لب های جوانم...
میکشم خط روی احساس که ریا از ان بیاید...
چون نخواهم اشک و حسرت..جانِ من را هم بخواهد...
حرف من دل مردگی نیست..این سرودی کودکانست...
گر ببینی عمق آن را مطلبی بس عاشقانست...
حرف من احساس عشق است..عشق راستین خدایی...
عشق به پروانه به یک گل..دوری از رویای فانی...
قلب من تیره شد اما قلب تو باشد که پاک است...
پاکی اش بی شک چه زیبا..کشتنش یک اشتباه است...
قلب تو می زند آرام..روی تو زلال و زیباست...
روحِ تو روحِ خدایی..جنسِ تو از جنسِ دریاست...
از صدایت ترنمِ دل بی قراره بی قرار است...
از نگاهت پلک حسرت عاری از هر گونه خواب است...
بودنت ارام جان است..یک محرک سوی فردا...
رفتنت کابوس تلخیست..در سکوت سردِ دنیا...
این قلم هم کودکانست مثل تو ای کودکِ ماه...
می نویسد از تو از دل..از بزرگ های گمراه!!
کوچکی اما بزرگی..گریه ات مانند باران...
خنده هایت فریادیست..در هیاهوهای انسان...!
من بزرگم و تو کوچک..تو بزرگتر می نمایی
چون که من پر زِ گناهم و تو لبخندی خدایی...