با تو از اشک گفتم
با تو از غم گفتم هیچ اثر نداشت
با تو از انسانیت می گوییم که بازاری ندارد
از چشمهایی که دیگر نمی بینند
کوری دیر زمانی است گریبانگیر شده است
بایست در برابر باد سینه سپر کن و بگو
این منم من
من چشمها و قلبهای ایندگان هستم
نمی هراسم
نمی گیریم مگر بر نادانی

اگر اشکی هست
اگر دلتنگی هست
جایی برای پیوند نمی بینی
به آسمان نگاه کن
ببین که چه آبی ست
ببین که حتی وقتی ابری هم پیدا می شود با صبوری
در انتظار باد می ایستد چنان که بوده
تا تمامی لکه ها برده شوند
و او باز هست تا ابد
هست و خواهد بود جایی که همیشه ایمان به بودنش بوده

آرمیتا

اگر واقعاَ این طور فکر می کنید به نظر من نباید به خودتون حق نوشتن بدید. البته فکر کنم این دوره ای هست که برای هر هنرمندی پیش میاد. و او باید به سوالات اساسی مانند :«اصلا برای چی می نویسم؟» جواب بده. و احتمالا در پی پاسخ به این سوال اگر واقعا براش تبدیل به دغدغه شده باشه درگیر مسائل سخت تری هم ممکنه بشه. که در نهایت این می تونه مایه ی رشد باشه. نه فقط درمورد هنرمند، به نظرم آدمی که تغییر نکنه آدم مردست.

هر چه دادم به او حلالش باد

غير از آن دل كه مفت بخشيدم

دل من كودكی سبكسر بود

خود ندانم چگونه رامش كرد

او كه ميگفت دوستت دارم

پس چرا زهر غم به جامش كرد

فروغ فرخزاد

بايد امشب بروم*.

من كه از بازترين پنجره با مردم اين ناحيه صحبت كردم

حرفي از جنس زمان نشنيدم*.

باید امشب بروم

باید امشب چمدانی را

که به اندازه پیراهن تنهایی من جا دارد بردارم

و به سمتی بروم

سهراب سپهری

به که گويم که دلم غرق تمناي تو شد

آرزويم همه شب ديدن سيماي تو شد

به که گويم که همه زندگي ام حسرت ديدار تو شد

همدمم چشم تر و خاطر زيباي تو شد

به که گويم که دگر دلبر نيست

دگر آن شور و شعف در من نيست

گفتمش: دل مي‏خري؟! پرسيد چند؟! گفتمش: دل مال تو، تنها بخند. خنده کرد

و دل ز دستانم ربود تا به خود باز آمدم او رفته بود دل ز دستش روي

خاک افتاده بود جاي پايش روي دل جا مانده بود




ازم پرسيد منو بيشتر دوست داري يا زندگيتو * خوب منم راستشو

گفتم و گفتم زندگيمو * نپرسيد چرا ! گريه کردو رفت *

اما نمي دونست که زندگيم اون

همه هست آرزویم كه ببینم از تو رویی چه زیان تو را كه من هم برسم به آرزویی



به كسی جمال خود را ننموده ای و بینم همه جا به هر زبانی بوَد از تو گفتگویی



غم و درد و رنج و محنت همه مستعد قتلم تو ببُر سر از تن من ببَر از میانه گویی



به ره تو بس كه نالم، ز غم تو بس كه مویم شده ام ز ناله نالی، شده ام ز مویه مویی



همه خوشدل اینكه مطرب بزند به تار چنگی من از آن خوشم كه چنگی بزنم به تار مویی



چه شود كه راه یابد سوی آب تشنه كامی؟ چه شود كه كام جوید ز لب تو كامجویی؟



شود این كه از ترحم دَمی ای سحاب رحمت من خشك لب هم آخر ز تو تر كنم گلویی



بشكست اگر دل من به فدای چشم مستت سر خُمّ می سلامت شكند اگر سبوئی



همه موسم تفرج به چمن روند و صحرا تو قدم به چشم من نه بنشین كنار جویی



نه به باغ ره دهندم كه گلی به كام بویم نه دماغ اینكه از گل شنوم به كام بویی



ز چه شیخ پاكدامن سوی مسجدم بخواند رخ شیخ و سجده گاهی، سر ما و خاک كوئی



نه وطن پرستی از من به وطن نموده یاری نه ز من كسی به غربت بنموده جستجویی



بنموده تیره روزم ، ستم سیاه چشمی بنموده مو سپیدم ، صنم سپید روئی



نظری بسوی "رضوانی" دردمند مسكین كه بجز درت امیدش نبوَد به هیچ سوئی










همه عمر بر ندارم سر زا این خمار مستی
که هنوزمن نبودی که به دلم نشستی
تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد
دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی




در محفل دوستان به جز یاد تو نیست
آزاده نیست آنکه آزاد تو نیست
شیرین لب و شیرین خط و شیرین گفتار
با این همه کیست که فرهاد تو نیست




دوستت دارم و دانم تویی دشمن جانم
از چه با دشمن جانم شدم دوست ندانم


در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد
حالتی رفت که محراب به فریاد آمد
از من اکنون طمع صبر و دل و هوش مدار
کین تحمل که تو دیدی همه بر باد آمد

چه نماز باشد آن را که تو در خیال باشی
تو صنم نمی گذاری که مرا نماز باشد

من را به غیر عشق به نامی صدا نکن

غم را دوباره وارد این ماجرا نکن

بیهوده پشت پا به غزلهای من نزن

با خاطرات خوب من اینگونه تا نکن

موهات را ببند دلم را تکان نده

در من دوباره فتنه و بلوا به پا نکن

من در کنار توست اگر چشم وا کنی

خود را اسیر پیچ و خم جاده ها نکن

بگذار شهر سرخوش زیبائیت شود

تنها به وصف آینه ها اکتفا نکن

امشب برای ماندنمان استخاره کن

اما به آیه های بدش اعتنا نکن....

آن دم که با تو ام

ای آنکه زنده از نفس توست جان من
آن دم که با تو‌ام، همه عالم ازان من
آن دم که با توام، پُِرم از شعر و از شراب
می‌ریزد آبشار غزل از زبان من
آن دم که با توام، سبکم مثل ابرها
سیمرغ کی‌ رسد به بلندآسمان من
بنگر طلوع خنده‌ی خورشید بر لبم
زان روشنی که کاشتی ای باغبان من!
با تو سخن ز مهر تو گفتن چه حاجت است؟
خود خوانده‌ای به گوش من این، مهربان من

*****


سرود آشنایی

کیستی که من
این گونه
به اعتماد
نام خود را
با تو می گویم،

کلید خانه ام را
در دستت می گذارم،
نان شادیهایم را
با تو قسمت می کنم،
به کنارت می نشینم و بر زانوی تو
این چنین آرام
به خواب می روم؟
کیستی که من
این گونه به جد
در دیار رویاهای خویش
با تو درنگ می کنم؟
احمد شاملو

بگیسوی خیالت میزنم چنگ
ترا میخواهمت ای با من تو یکرنگ
بیابم گر بباغ پیکرت راه
در آغوشت کشم چون پیچکی تنگ

در این لحظه تنم خسته دلم تنگ
که یعنی پای عشقم خورد بر سنگ
نمی فهمم چرا این روز ها عشق
ندارد پیش چشم هیچکس رنگ

زیر باران بنشینیم کـه باران خــــوب است
گم شدن با تو در انبوه خیابان خوب است

با تــو بی تابی و بی خوابـی و دل مشغولی

با تو حال خوش و احوال پریشان خوب است

روبرویــم بنشین و غزلـــی تـازه بخـــوان

اندکی بوسه پس از شعر فراوان خوب است

مــوی ِ خود وا کن و بگذار به رویت برسم

گاه گاهی گذر از کفر به ایمان خوب است

زندگی کوتاه است


پس بخند
زندگی کن با عشق

با هوای دوستی
با نوای یاری
به دقایق هم گوی
که به سرعت نروند
که دمی بنشینند
چای نوش کنند
روزی صدبار بگوی
​زندگی خواهم کرد

زندگی کوتاه است
زندگی مثل دقایق زیباست
زندگی سالی پر از خاطره هاست
زندگی گهی غم و گاهم بد است
در درونش شور و اشوب برپاست
گاهیم قهر و جدل پا برجاست
گاهیم گفتار کذب ،اغلبم حرف‌های راست
اینچنین و انچنان است زندگی
مثل یک جوی روان است زندگی
زندگی بس زیباست
زندگی پابرجاست

عشق، آن سکانس آخر فیلم ترسناک است!
عشق، نصیحت آخر پزشک به بیمار است!
عشق، سه حرف ساده ی پر زِ ایهام است!
عشق چیست؟ تصنیفی بدون آوا است؟!!
_آرمان