از پس انعکاس خنده های بی معنا
فرای اشکهای ساکت، غریب و بی انتها
جدای هر آنچه بر این پوسته هست و نیست
پشت این نقابها و زیر این چهره کیست؟
ذهنهای خفته و خسته را تشری زنم امشب
تا نمایان شود جانهای رسیده بر لب
روزمره های ساده و صحیح صبح را بفروش
به بی خوابی های بی قرار و جنونی پرخروش
رشته و رگ های قلب و مغزت را به سخره گیر
بجوی آن روح منزوی را، آن طفلِ زمانیِ پاکِ اکنون پیر
چه کردیم با تمام آن چه که در کف داشتیم؟
سهم خود، همان یک نهال را سر کدام جوی کاشتیم؟
این درخت تبر نمی خواهد، زیر بارهای سنگین
از دویدن های به هیچ کجا، از توخالی های به ظاهر رنگین
تنی که زمانی غرور داشت و فارغ بود از آینده های نزدیک
چگونه می توان از آن یکتا سرنوشت محتوم گریخت؟
غرق در صفر و یک های قراردادی، اهدافِ خوب شاید دست یافتنی
بالا و پایین می پریم ولی در نهایت، آن چیست که باقی ماند ارضا نشدنی
جدای هر آنچه بر این پوسته هست و نیست
پشت این نقابها و زیر این چهره کیست...