روزی دیگر در آرنای بزرگ شهر،جنگجوی مغلوب به خاک افتاده بود و گلادیاتور پیروز پایش را روی سینه ی او گذاشته. کلاهخود شکافته اش چند قدم آنطرف تر زیر نور آفتاب به رنگ سرخ و طلایی برق می زد. نمی دانست باید به قاتلش التماس کند یا به فوج تیره و تار مردم و فقط ضجه می زد. انبوه جمعیت با شور و هیجان،مرگ مرد نیمه جان را فریاد می زد. در یک لحظه تنها تیغ را دید که بالا رفت. درخشش خورشید در تیغ، چشمانش را بست. گویی می خواست این لطف را در حق او کرده باشد که مرگ خود را نبیند.
کار تمام شد و پیروز میدان با شوق و جنون، رو به جمعیت فریاد می کشید. البته که او حقه خورده بود،فردا نوبت خودش بود که کشته شود. اما مردم هم مثل او؛ کسی که عدالت دیده شیفته ی ظلم نمی شود. هیچ کس به بلندترین جایگاه آرنا نگاه نمی کرد که مردی در جامی از طلا، شرابی به سرخی خون قربانی را سر می کشید...

برادر من ما ناشر داریم تو یه داستان بلند بنویس با مشخصات کامل من برات انتشار میدم
به امام حسین ماه از آب در میاد
خواهشا بنویس