در پیچ گذر از سالها و عمر ناجاویدمان
در حالی که بار زندگی را لحظه ای زمین نگذاشته بودیم
ناآگاه از پایان ولی ناچار به ادامه ی مسیر
در نور تند روز و سیاهی سرسخت شب
پشت این پیچ چه خواهد بود؟
آه که این پرسش و جوابش دیگر عادت شده
این پیچ هم همچون گذشته ها،همچون آینده ها، همچون خودش
خواهد گذشت
و طلوعی دیگر با آن در افق سقوط می کند
چه زمان فرصتی دست خواهد داد،
لحظه ای بایستیم و بارمان را با آهی آکنده از معنا زمین بگذاریم
چه کسی بلد است گره آنرا بگشاید؟
کسی مانند من کنجکاو می شود که درونش چه گذاشته اند؟
با امیدی فراموش شده و وعده های کمرنگ شده
ما را راهی کدامین مقصد کردند؟
تا کجا توان رفت؟
به کجا باید رفت؟
به بالای قله خواهیم رسید و آنگاه
زمان نزول است به خاک
آه که دیگر از این جاده ی مریض زده شدم
چه کسی می تواند گره اش را بگشاید؟
پشت این پیچ چه خواهد بود...