دوستان تصمیم گرفتم که شعر هایی که خوندم و خوشم اومده رو اینجا قرار بدم
برای شروع دوتا شعر میزارم اگه اسقبال شد و خوشتون اومد سعی می کنم هر چند روز یه شعر قرار بدم
*******************************

الفبای دنیا

تو فکر نون بودم
سفره ام پر از خون شد
خونم به جوش اومد
خونه ام بیابون شد

آدم شدم،حوا
گندم به دستم داد
نون از همون اول
راحت شکستم داد

شیطون تو جلدم رفت
دنیا فریبم داد
تو فکر نون بودم
عشق از قلم افتاد

عاشق شدم دیدم
لیلی پی نونه
دنبال نون رفتم
گفتن که مجنونه

رستم شدم دیدم
دنیا رو تو مشتم
اما برای نون
سهرابمو کشتم

دیدم جدا از این
حرفای ناگفته
<<نون>> از الفبای
دنیا نمی افته

تو فکر نون موندم
تو حسرت گندم
با فکر نون مردم
تو فکر این مردم

امیر ارجینی
***********************
بخشش

گلم بخشیدنت سخته
ولی من قولشو میدم
"همین فردا که نه"اما
یه روز از خاطرت میرم

تو رو مسئول می دونم
ولی می بخشمت بازم
ازت رد می شم و می رم
بهت این بار می بازم!

کسی جای من ساده
اگه تو عشق تو گم بود
به فکر انتقام از تو
به فکر حرف مردم بود

کسی غیر از توئه بی رحم
اگه حال منو می دید
همه حقو به من می داد
تو رو هرگز نمی بخشید

ولی من با همه حرفا
گذشتم از تو آسوده
آخه این بازیه عشقه
که تا بوده همین بوده

گلم بخشیدن آسون نیست
نمی فهمی که چی می گم
"همین فردا که نه"اما
یه روز از خاطرت میرم

سیامک عباسی

قشنگ بودن ...
اره اگه میتونی ادامه بده

شعرای قشنگی بودن...هوم نظرت چیه تاپیک رو یخورده تغییر بدیم بشه شعرهای مورد علاقه؟ بعد همه بیان شعرهای قشنگی که خوندن رو بزارن؟؟؟

خوشبختى


گاهى بين چارتا ديوار زير سقف خانواده
مى شه خوشبختى رو حس كرد بى تجمل خيلى ساده
گاهى مى تونه يه لبخند يا يه حرف عاشقونه
بهترين بهونه باشه واسه آرامش خونه

گاهى بايد تازگى داد به تموم لحظه هامون
بايد آرزو رو سد كرد سر راه غصه هامون
بايد از دفتر دنيا صفحه ى كينه رو برداشت
مى شه شوق زندگى رو تو تموم لحظه ها داشت

گاهى لازمه دلامون رنگ يك دلى بگيره
اين غرور دست و پاگير گاهى لازمه بميره
گاهى بايد با محبت زندگى رو ساده تر كرد
گاهى وقتا مى شه عشقو جلو سختيا سپر كرد
گاهى وقتا مى شه عشقو جلو سختيا سپر كرد

نوشته اصلی توسط Fateme

شعرای قشنگی بودن...هوم نظرت چیه تاپیک رو یخورده تغییر بدیم بشه شعرهای مورد علاقه؟ بعد همه بیان شعرهای قشنگی که خوندن رو بزارن؟؟؟

کاملا موافقم

اشکی در گذرگاه تاریخ


از همان روزی که دست حضرت قابیل
گشت آلوده به خون حضرت هابیل
از همان روزی که فرزندان آدم
صدر پیغام آوران حضرت باری تعالی
زهر تلخ دشمنی در خونشان جوشید
آدمیت مرد
گرچه آدم زنده بود

از همان روزی که یوسف را برادر ها به چاه انداختند
از همان روزی که با شلاق و خون دیواره چین را ساختند
آدمیت مرده بود

بعد دنیا هی پر از آدم شد واین آسیاب گشت و گشت
قرن ها از مرگ آدم هم گذشت
ای دریغ ، آدمیت برنگشت

قرن ما
روزگار مرگ انسانیت است
سینه دنیا زخوبی ها تهی است
صحبت ازآزادگی پاکی مروت ابلهی است
صحبت از موسا و عیسا و محمد نابجاست
قرن موسی چنبه ها است

من که از پژمردن یک شاخه گل
از نگاه ساکت یک کودک بیمار
از فغان یک قناری در قفس
از غم یک مرد در زنجیر
حتی قاتلی بر دار
اشک در چشمان و بغضم در گلوست
وندرین ایام زهرم در پیاله زهر مارم در سبوست
مرگ او را از کجا باور کنم؟

صحبت از پژمردن یک برگ نیست
وای جنگل را بیابان می کنند
دست خون آلود را درپیش چشم خلق پنهان میکنند
هیچ حیوانی به حیوانی نمیدارد روا
آنچه این نامردمان یا جان انسان می کنند

صحبت از پژمردن یک برگ نیست
فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست
فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست
فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست
در کویری سوت و کور
در میان مردمی با این مصیبتها صبور
صحبت از مرگ محبت مرگ عشق
گفتگو از مرگ انسانیت است


فریدون مشیری

آینه

رو به روی آینه
چشم تو چشم خودم
توی این فکرم که!
چی می خواستم،چی شدم!

حس نفرت دارم
از خودم پیش همه
من دارم می سوزم
توی آتیش همه

از خودم ناراحت
از خودم دلگیرم
من که دارم با این
زندگی می میرم

من چه می دونستم
به چی دل می بندم
که دارم این روزا
به خودم می خندم

آینه راس میگه ببین
بخت وارونه من
خنده و خوشبختی
رفته از خونه ی من

روح تو سرگردون
دل تو داغونه
از خدا چی می خوای
آدم دیوونه

پاشو از این دنیا
برو،پاتو پس بکش
برو به جهنم و
تا ابد نفس بکش

امیر ارجینی

نوشته اصلی توسط Leyla

اشکی در گذرگاه تاریخ


از همان روزی که دست حضرت قابیل
گشت آلوده به خون حضرت هابیل
از همان روزی که فرزندان آدم
صدر پیغام آوران حضرت باری تعالی
زهر تلخ دشمنی در خونشان جوشید
آدمیت مرد
گرچه آدم زنده بود

از همان روزی که یوسف را برادر ها به چاه انداختند
از همان روزی که با شلاق و خون دیواره چین را ساختند
آدمیت مرده بود

بعد دنیا هی پر از آدم شد واین آسیاب گشت و گشت
قرن ها از مرگ آدم هم گذشت
ای دریغ ، آدمیت برنگشت

قرن ما
روزگار مرگ انسانیت است
سینه دنیا زخوبی ها تهی است
صحبت ازآزادگی پاکی مروت ابلهی است
صحبت از موسا و عیسا و محمد نابجاست
قرن موسی چنبه ها است

من که از پژمردن یک شاخه گل
از نگاه ساکت یک کودک بیمار
از فغان یک قناری در قفس
از غم یک مرد در زنجیر
حتی قاتلی بر دار
اشک در چشمان و بغضم در گلوست
وندرین ایام زهرم در پیاله زهر مارم در سبوست
مرگ او را از کجا باور کنم؟

صحبت از پژمردن یک برگ نیست
وای جنگل را بیابان می کنند
دست خون آلود را درپیش چشم خلق پنهان میکنند
هیچ حیوانی به حیوانی نمیدارد روا
آنچه این نامردمان یا جان انسان می کنند

صحبت از پژمردن یک برگ نیست
فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست
فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست
فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست
در کویری سوت و کور
در میان مردمی با این مصیبتها صبور
صحبت از مرگ محبت مرگ عشق
گفتگو از مرگ انسانیت است


فریدون مشیری

واااااای منم عاشق این شعرشم...خیلی قشنگه خیـــــــلی

این شعر تو ادبیات پارسالمون بود:

سفر به خیر

- به کجا چنین شتابان؟
گَوَن از نسیم پرسید
- دل من گرفته ز اینجا
هوس سفر نداری
ز غبار این بیابان؟
- همه آرزویم، امّا
چه کنم که بسته پایم...

- به کجا چنین شتابان؟
- به هر آن کجا که باشد، به جز این سرا، سرایم.
- سفرت به خیر امّا تو و دوستی، خدا را
چو از این کویر وحشی به سلامت گذشتی،
به شکوفه ها، به باران،
برسان سلام ما را.

در کوچه باغ های نیشابور
دکتر محمّد رضا شفیعی کدکنی
تهران، 1347

مادر منو ببخش

مادر منو ببخش،من بی محبتم
هم سرد و سرکشم،هم بی لیاقتم

مادر منو ببخش،غرق جوونی ام
تو راه مقصدی،من بی نشونی ام

من پیش روی تو،پرخاش می کنم
دنیای بی تو رو،کنکاش می کنم

هر روز پیش تو،گستاخ می شم و
با روحیات تو،سرشاخ می شم و

تا حرف میزنی،سرکوب می کنم
با هر بهونه ای،آشوب می کنم

هرگز دلم نشد،پیش تو سر به زیر
مادر منو ببخش،از من به دل نگیر

***تقدیم به تمام مادر ها***