دوستان تصمیم گرفتم که شعر هایی که خوندم و خوشم اومده رو اینجا قرار بدم
برای شروع دوتا شعر میزارم اگه اسقبال شد و خوشتون اومد سعی می کنم هر چند روز یه شعر قرار بدم
*******************************

الفبای دنیا

تو فکر نون بودم
سفره ام پر از خون شد
خونم به جوش اومد
خونه ام بیابون شد

آدم شدم،حوا
گندم به دستم داد
نون از همون اول
راحت شکستم داد

شیطون تو جلدم رفت
دنیا فریبم داد
تو فکر نون بودم
عشق از قلم افتاد

عاشق شدم دیدم
لیلی پی نونه
دنبال نون رفتم
گفتن که مجنونه

رستم شدم دیدم
دنیا رو تو مشتم
اما برای نون
سهرابمو کشتم

دیدم جدا از این
حرفای ناگفته
<<نون>> از الفبای
دنیا نمی افته

تو فکر نون موندم
تو حسرت گندم
با فکر نون مردم
تو فکر این مردم

امیر ارجینی
***********************
بخشش

گلم بخشیدنت سخته
ولی من قولشو میدم
"همین فردا که نه"اما
یه روز از خاطرت میرم

تو رو مسئول می دونم
ولی می بخشمت بازم
ازت رد می شم و می رم
بهت این بار می بازم!

کسی جای من ساده
اگه تو عشق تو گم بود
به فکر انتقام از تو
به فکر حرف مردم بود

کسی غیر از توئه بی رحم
اگه حال منو می دید
همه حقو به من می داد
تو رو هرگز نمی بخشید

ولی من با همه حرفا
گذشتم از تو آسوده
آخه این بازیه عشقه
که تا بوده همین بوده

گلم بخشیدن آسون نیست
نمی فهمی که چی می گم
"همین فردا که نه"اما
یه روز از خاطرت میرم

سیامک عباسی

نوشته اصلی توسط khas

وقتی کبوتر واژه یی
در تور بی طناب ترانه می افتد،
بر می دارمش،
می بوسمش،
و رهایش می کنم!
همان بوسه برای تداوم ترانه ام کافی ست!
به زدودن اشکی از زوایای گریه ها رضایت نمی دهم!

اگه دوست داشتین بگین ادامه اش رو بزارم

معلومه...همشو بذار

نمی خواهم شعرم را به خط خوش بنویسم!
نمی خواهم از پی واژه تا پلکان کتاب و کوره راه لغت نامه ها سفر کنم!
تنها می خواهم
دمی سر بر شانه یی بگذارم،
و به اندازه ی دوری دست مرداب و دامن درناها گریه کنم!
دیگر این که چرا شانه یی آشناتر از سپیدی کاغذ و قامت قلم نمی یابم،
جوابش در چشم های توست
که شهد نام و شکوه شانه ات را
از گریه های من دریغ می کنی!
حالا که کسی در حوالی خلوت خاموش ما نیست!
لحظه ای به دور از قافیه های غرور و گلایه به من بگو،
آیا تمام این ترانه های اشک آلود
به تکرار آن روز های زلال زنبق و رازقی نمی ارزند؟

توضیح: چهار بیت اول این شعر رو اقبال لاهور گفته، اما بقیش سروده ی فریدون مشیریه.
خیلی قشنگه...

ساحل افتاده گفت: «گرچه بسي زيستم
هيچ نه معلوم شد آه كه من كيستم»
موج زخود رفته اي تيز خراميد و گفت:
«هستم اگر مي روم گر نروم نيستم»
موج زخود رفته رفت ساحل افتاده ماند
پاي به دامن كشيد و آن سر آسوده را سوي افق ها كشاند
ساحل تنها به درد در پي او ناله كرد:
«موج سبكبال من بي خبر از حال من پاي تو در بند نيست
بر سر دوشت چو من كوه دماوند نيست
"هستم اگر مي روم " خوشتر از اين پند نيست
بسته به زنجير را ليك خوش آيند نيست»
ناله خاموش او در دلم آتش فكند
رفتن؟ ماندن؟ كدام؟ اي دل انديشمند
گفت: «به پايان راه هر دو به هم مي رسند؟»
عمر گذر كرده را غرق تماشا شدم
سينه كشان همچو موج راهي دريا شدم
هستم اگر مي روم گفتم و رفتم چو باد
تن همه شوق و اميد جان همه آوا شدم
بس به فراز و نشيب رفتم و باز آمدم
زآنهم رفتن چه سود خشت به دريا زدم
شوق در آمد زپاي پاي درآمد به سنگ
وان نفس گرم تاز در خم و پيچ درنگ
اكنون دگر، دريغ، تن به قضا داده است
موج زخود رفته بود ساحل افتاده است...

گفت دانایی که گرگی خیره سر
هست پنهان در نهاد هر بشر
هرکه گرگش را در اندازد به خاک
رفته رفته میشود انسان پاک
وان که با گرگش مدارا میکند
خلق و خوی گرگ پیدا میکند
در جوانی جان گرگت را بگیر
وای اگر این گرگ گردد با تو پیر
روز پیری گر که باشی همچو شیر
ناتوانی در مصاف گرگ پیر
مردمان گر یکدگر را میدرند
گرگ هاشان رهنما و رهبرند
وان ستمکاران که با هم محرم اند
گرگ هاشان آشنایان همدم اند
گرگ ها همرا ه و انسان ها غریب
با که باید گفت این حال عجیب

فریدون مشیری

نمی دونم اینو خوندین یا نه
...یکی از شعر های فروغ فزخزاده...من خیلیل دوسش دارم....البته این یه تیکشه فک کنم
..نگاه کن که غم
درون دیده ام
چگونه
قطره قطره
آب میشود
چگونه سایه ی سیاه سرکشم اسیر دست آفتاب میشود

نگاه کن تمام هستیم خراب میشود...شراره ای مرا به کام می کشد..... مرا به اوج میبرد..... مرا به دام میکشد
نگاه کن من از ستاره سوختم....... لبالب از ستارگان تب شدم...چو ماهیان سرخرنگ ساده دل ........ستاره چین برکه های شب شدم