ترحم بر پلنک تیز دندان
ستمکاری بود برگوسفندان

نبرگیرد از جای گرزش نهنگ
اگر بفکند بر زمین روز جنگ

گر مرد رهي ميان خون بايد رفت
از پاي فتاده سرنگون بايد رفت
عطار نيشابوري

تهمتن ز اندر کمان راند زود
بر آن سان که سیمرغ فرموده بود

در این درگه که گه گه که که که که شود ناگه
مشو غره به امروزت زفردا را نه ای آگه!

همه در هوای فریدون بدند
که از جور ضحاک پر خون بدند

دل میرود زدستم،صاحبدلان خدارا
دردا که راز پنهان،خواهد شد آشکارا

ایا شاه محمود کشورگشای
ز من گر نترسی بترس از خدای

یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش
می سپارم به تو از چشم حسود چمنش