سلام
من برگشتم.اول تصمیم داشتم با شعرهای قبلیم شروع کنم اما احساس می کردم که خودم و خودتون به یه کم انگیزه و تنوع نیاز داریم.پس سعی کردم استارت با قدرتی بشه!

-1-
آهسته نور را حصار کن!
با پرده های ضخیم کنف نما.
این ارتباطِ اندکِ با شمع این حیات،
این رنگ های جلوه گر مشتری گرا،
باید بریده شود این قدوم نحس
از این گلیم نازک و نا صاف قلب ما.

اینجا که قدمت سبزینه ی گیاه
از روزگار زندگی آن فراتر است،
اینجا که قبل خلقت پروانه
طومار ارزش آن ثبت گشته است،
بهتر همان که در اتاقک خود ماندنی شویم.

آری!
من این هوای گرفته ی بیمارگونه را
به شادی و طراوت این برگ های سبز
به دیدن هوای پر از بال شاپرک،
ترجیح می دهم.
من زندگیِ پر از شور و نور را
خواهانه به مرگی خموش وسرد
با زخم های خود زده ی ناگریز درد
نغییر میدهم!

سلام .
من برگشتم.این شعرم به خاطر اینکه بیش از یک ماهه دست به قلم نبردم خوب نشد از نظرم.مغزم در واقع واژه ها رو یادش نمیاد.اما دیدم حالا که بعد این همه مدت یه چیزی نوشته شد اینجا رو از این گرد و خاک در بیارم.
خلاصه شرمنده اگه ارتباط لازمه رو ایجاد نکرد.

من به راه تو نظر کنم
من به این تلاقی ِ شگفتِ راه
من به این چهارراه نیمه راه
من به این امیدِ واپسینِ خفته در شیارِ آج های ردِ پای کفشِ تو
من تمام هست و نیست را در این گذرگه رحیم ،هدر کنم!

باز شنبه ام ز نو رسید.
خنده ای که بر لبم رسید،
خنده ای که راه دیده ام ندید،
هدیه ی من از خداست.
کاش جنس اصل هدیه های او
در میان شوره زارِ هدیه های ما به او
در میان تلخی ِگلایه هاو شکوه ها ز او نبود.
کاش رنگ او میان رنگ های ما نبود.
کاش خانه اش به جز همین اتاقک سیاه بود.

در قالب شعر نیمایی خیلی استعداد دارین
من این هوای گرفته ی بیمارگونه را
به شادی و طراوت این برگ های سبز
به دیدن هوای پر از بال شاپرک،
ترجیح می دهم.
من زندگیِ پر از شور و نور را
خواهانه به مرگی خموش وسرد
با زخم های خود زده ی ناگریز درد
نغییر میدهم!
از این قسمت خیلی خوشم اومد....
شعر اول انگار وقت بیشتری گذاشتین نه؟