داستان کوتاه: روزی بود و روزگاری بود. توی این دنیای بزرگ، فقط و فقط پادشاهی بود. پادشاهی که تنها بود. پادشاه، توی ی سیاهی خیــلی بزرگ زندگی می کرد. او آنقدر تنها بود، که روزی تصمیم گرفت دوستانی پیدا کند. دوستانی که همدمش باشند. با خودش فکر کرد:«وقتی دوستانم را بسازم، باید جایی و سرپناهی برای زندگی داشته باشند.» برای همین، زمین و آسمان را ساخت. حالا نوبت دوستانش بود. اول از نور، ستاره ها را ساخت. ستاره‌ها، موجوداتی بودند، زیبا و با بال های ابریشمین روی پشتشان. و چشمانی درخشان. آنقدر درخشان که از آنسوی تاریکی هم می توانستی برق زیبا و چشمک های عشوه گرانه‌یشان را ببینی. بعد، از خاک، انسانها را ساخت. انسانها، به زیبایی ستارگان نبودند. اما آنقدر باهوش بودند که میتوانستند سنگ هایی بی اهمیت از روی زمین، به ساختمان هایی سر به فلک کشیده تبدیل کنند. یا اینکه با زدن دو تکه سنگ به هم، ماده ای فروزان به نام آتش تولید کنند که مثل چشم ستاره ها می درخشید. اینطور شد که پادشاه، ستارگان و انسان ها، یار و همدم یکدیگر شدند. هر روز یا به تاریکی، یا به زمین و یا به آسمان می رفتند. دوستی ها شکل گرفتند و جهان از تاریکی و سکون بیرون آمد. تا اینکه، ستارگان و انسان ها، پادشاه را فراموش کردند. آنها آنقدر مشغول صحبت با یکدیگر بودند که فراموش کردند از کجا آمده اند. پادشاه از این بابت عصبانی بود. برای همین آنها را مجازت کرد. او خورشید را ساخت و آن را به آسمان فرستاد. ستاره ها که خورشید به آن بزرگی و درخشانی را دیدند، از آسمان فرار کردند. انسان ها که از روی زمین او را دیدند، هیجان زده شدند و شروع کردند به جنب و جوش. از این طرف به آنطرف دویدند و به شادی پرداختند. شب که شد، خورشید از آسمان بیرون رفت تا استراحت کند. اما انسانها هم همینطور. آنها، خسته از آن همه فعالیت، به خانه هایشان رفتند تا استراحت کنند. و ستارگان را تنها و غمگین رها کردند. سال ها به همین منوال گذشت. انسانها خسته تر و ستارگان غمگین تر می شدند. و هردو گروه تنها تر می شدند. اما روزی، مردی به نام آدامو، ستاره‌ها را به یاد آورد. و اینکه چطور با هم دوست بودند. برای همین هرشب روی سقف خانه اش که تا فلک می رسید، می نشست و با ستاره ها گرم گفت و گو می شد. مخصوصا ستاره ای به نام ایستر. دوستی آنها آنقدر طولانی شد که آدامو و ایستر با هم ازدواج کردند و صاحب فرزندی به نام آرتمیس شدند. آرتمیس، نیمی از عمرش را در زمین می گذارند، که انسانها همه زیبایی اش را تحسین می کردند، و نیمی از عمرش را در آسمان می گذارند و ستارگان هوشش را تحسین می کردند. آرتمیس، بزرگ و بزرگ تر شد و به دختر جوان، زیبا و باهوشی تبدیل شد. اما او مهربان هم بود. وقتی می دید انسانها و ستارگان چقدر تنها و ناراحت هستند، قلبش به درد می آمد. برای همین، تصمیمی گرفت. یک تصمیم مهم. او با بال های ابریشمینش، در سرتاسر زمین به پرواز در آمد. هر بار که فرد ناراحتی را می دید، فریاد می زد:«گذشته را به یاد بیاور.» و قسمتی از وجود سحر آمیزش را برای او می انداخت. یکبار دستش را، یکبار پاهایش را. بار دیگر یک چشمش را. تا اینکه از وجود زیبایش، فقط یک چشم درخشان و نقره ای ماند. او بار دیگر به آسمان برگشت. درست زمانیکه انسان ها و ستاره ها، دوباره به یاد پادشاه افتاده بودند. پادشاه در آسمان منتظرش بود. او با لبخند گفت:«به تو افتخار می کنم. تو بار دیگر صلح و مهربانی را به سرزمین ما برگرداندی. در عوض از من چه می خواهی؟» آرتمیس کمی فکر کرد و بعد گفت:«صبح که می شود، خورشید می آید و ستاره ها، غمگین و ناراحت می شوند. شب که می شود، دوباره بر می کردند. اما انسان ها به خواب فرو رفتند. خواهش می کنم، کاری کن که...» پادشاه حرف او را تمام کرد:«کمکت می کنم. زمین را گرد می کنم. طوری که وقتی یک طرفش شب است، طرف دیگر روز. یک طرفش خورشید است و طرف دیگر ستاره‌ها. این طور هیچکداممان تنها نیستیم.» آرتمیس لبخند زد و چشم نقره‌ایش برق زد. پادشاه به قولش عمل کرد. دیگر جهان در تعادل بود. انسانها با ستاره ها و خورشید حرف می زدند و همنشین هم بودند. ستارگان مثل همیشه چشمک می زدند و می درخشیدند. زمین می چرخید و آرتمیس، نیمی از ماه در زمین بود و نیمی از ماه، توی آسمان شب به چشم می خورد. حتی الان هم، اگر به آسمان شب نگاه کنی، چشم درخشان آرتمیس و ستارگان را می‌بینی. شاید بعضی وقت ها به ما نگاه می کنند، چشمکی با هم رد و بدل می کنند، انگار به شوخی پنهانی می خندند و یا داستان آرتمیس مهربان و شجاع را تعریف می کنند. داستان کوتاه:
روزی بود و روزگاری بود. توی این دنیای بزرگ، فقط و فقط پادشاهی بود. پادشاهی که تنها بود. پادشاه، توی ی سیاهی خیــلی بزرگ زندگی می کرد. او آنقدر تنها بود، که روزی تصمیم گرفت دوستانی پیدا کند. دوستانی که همدمش باشند.
با خودش فکر کرد:«وقتی دوستانم را بسازم، باید جایی و سرپناهی برای زندگی داشته باشند.» برای همین، زمین و آسمان را ساخت.
حالا نوبت دوستانش بود. اول از نور، ستاره ها را ساخت. ستاره‌ها، موجوداتی بودند، زیبا و با بال های ابریشمین روی پشتشان. و چشمانی درخشان. آنقدر درخشان که از آنسوی تاریکی هم می توانستی برق زیبا و چشمک های عشوه گرانه‌یشان را ببینی.
بعد، از خاک، انسانها را ساخت. انسانها، به زیبایی ستارگان نبودند. اما آنقدر باهوش بودند که میتوانستند سنگ هایی بی اهمیت از روی زمین، به ساختمان هایی سر به فلک کشیده تبدیل کنند. یا اینکه با زدن دو تکه سنگ به هم، ماده ای فروزان به نام آتش تولید کنند که مثل چشم ستاره ها می درخشید.
اینطور شد که پادشاه، ستارگان و انسان ها، یار و همدم یکدیگر شدند. هر روز یا به تاریکی، یا به زمین و یا به آسمان می رفتند. دوستی ها شکل گرفتند و جهان از تاریکی و سکون بیرون آمد.
تا اینکه، ستارگان و انسان ها، پادشاه را فراموش کردند. آنها آنقدر مشغول صحبت با یکدیگر بودند که فراموش کردند از کجا آمده اند. پادشاه از این بابت عصبانی بود. برای همین آنها را مجازت کرد. او خورشید را ساخت و آن را به آسمان فرستاد.
ستاره ها که خورشید به آن بزرگی و درخشانی را دیدند، از آسمان فرار کردند. انسان ها که از روی زمین او را دیدند، هیجان زده شدند و شروع کردند به جنب و جوش. از این طرف به آنطرف دویدند و به شادی پرداختند. شب که شد، خورشید از آسمان بیرون رفت تا استراحت کند. اما انسانها هم همینطور. آنها، خسته از آن همه فعالیت، به خانه هایشان رفتند تا استراحت کنند. و ستارگان را تنها و غمگین رها کردند.
سال ها به همین منوال گذشت. انسانها خسته تر و ستارگان غمگین تر می شدند. و هردو گروه تنها تر می شدند.
اما روزی، مردی به نام آدامو، ستاره‌ها را به یاد آورد. و اینکه چطور با هم دوست بودند. برای همین هرشب روی سقف خانه اش که تا فلک می رسید، می نشست و با ستاره ها گرم گفت و گو می شد. مخصوصا ستاره ای به نام ایستر.
دوستی آنها آنقدر طولانی شد که آدامو و ایستر با هم ازدواج کردند و صاحب فرزندی به نام آرتمیس شدند. آرتمیس، نیمی از عمرش را در زمین می گذارند، که انسانها همه زیبایی اش را تحسین می کردند، و نیمی از عمرش را در آسمان می گذارند و ستارگان هوشش را تحسین می کردند.
آرتمیس، بزرگ و بزرگ تر شد و به دختر جوان، زیبا و باهوشی تبدیل شد. اما او مهربان هم بود. وقتی می دید انسانها و ستارگان چقدر تنها و ناراحت هستند، قلبش به درد می آمد. برای همین، تصمیمی گرفت. یک تصمیم مهم.
او با بال های ابریشمینش، در سرتاسر زمین به پرواز در آمد. هر بار که فرد ناراحتی را می دید، فریاد می زد:«گذشته را به یاد بیاور.» و قسمتی از وجود سحر آمیزش را برای او می انداخت. یکبار دستش را، یکبار پاهایش را. بار دیگر یک چشمش را. تا اینکه از وجود زیبایش، فقط یک چشم درخشان و نقره ای ماند. او بار دیگر به آسمان برگشت. درست زمانیکه انسان ها و ستاره ها، دوباره به یاد پادشاه افتاده بودند. پادشاه در آسمان منتظرش بود. او با لبخند گفت:«به تو افتخار می کنم. تو بار دیگر صلح و مهربانی را به سرزمین ما برگرداندی. در عوض از من چه می خواهی؟»
آرتمیس کمی فکر کرد و بعد گفت:«صبح که می شود، خورشید می آید و ستاره ها، غمگین و ناراحت می شوند. شب که می شود، دوباره بر می کردند. اما انسان ها به خواب فرو رفتند. خواهش می کنم، کاری کن که...»
پادشاه حرف او را تمام کرد:«کمکت می کنم. زمین را گرد می کنم. طوری که وقتی یک طرفش شب است، طرف دیگر روز. یک طرفش خورشید است و طرف دیگر ستاره‌ها. این طور هیچکداممان تنها نیستیم.»
آرتمیس لبخند زد و چشم نقره‌ایش برق زد.
پادشاه به قولش عمل کرد. دیگر جهان در تعادل بود. انسانها با ستاره ها و خورشید حرف می زدند و همنشین هم بودند. ستارگان مثل همیشه چشمک می زدند و می درخشیدند. زمین می چرخید و آرتمیس، نیمی از ماه در زمین بود و نیمی از ماه، توی آسمان شب به چشم می خورد.
حتی الان هم، اگر به آسمان شب نگاه کنی، چشم درخشان آرتمیس و ستارگان را می‌بینی. شاید بعضی وقت ها به ما نگاه می کنند، چشمکی با هم رد و بدل می کنند، انگار به شوخی پنهانی می خندند و یا داستان آرتمیس مهربان و شجاع را تعریف می کنند.
----
نظر!!!!!!!!!!!!!
