آدم های شده ایم فراموش کار،خودمان را زودتراز آنچه که باید
جا می گذاریم.
در کنار یک درخت پیر
روی یک صندلی سرد فلزی
کنار شیشه های تمیزشده ی یک ویترین...
فرقی ندارد آخرش جا می مانیم. درست مثل من!
خودم را گم کردم در میان خاطراتت،درگذشته
پشت یک گوشی سرد تلفن که دیگر زنگ نمی خورد
نیمه شب ها در تاریکی یک اتاق بی خنده،پشت گزارش های روزمره
خودم را گم کردم در میان هرچه که بود افسوس که دیگر نیست
پیدا نمی شوم،پیدایم نمی کنند!!
