تابلوی خدا

این خاصیت گل است که پرپر شود
تا شانس سقوط نباشد پروازی در کار نیست
انگار که خدا تیره ترین رنگ هایش را روی بوم آورده
تا نور دلخواهش را روی لبه‌ی لغزان سوژه‌اش حفظ کند
از دور، از نزدیک، به تماشای این تابلو می نشینم، گاهی سروتهش می‌کنم
هر کسی نامی و سبکی بر آن می‌نهد
هر آنچه که در چنته‌ی تجربه‌ی زیست خود دارد را روی دایره می‌ریزد
تا نقدی درخور و مناسب شأن خویش عرضه دارد
اما من دیگر امید و اعتمادی بر کلمه نبسته‌ام
آخر اگر می‌خواست سخنی جاری کند، چرا دست‌ به دامان قلم‌مو شده؟
این تابلو جایی در نمایشگاه، زیر نورهای ثابت و مهندسی شده‌ ندارد
می‌گذارم رنگ‌ها و جلایش را زمان سمباده بکشد
می اندیشم
آیا این نوار نور ارزش آن همه سیاه را دارد؟