داستان اینجور شروع میشود رفیق. نهایتا یکی از روز ها از خواب می‌پری و بلند میشوی و روی تختت کز میکنی و به زمین و زمان فحش میدهی. بعد هم ناامیدانه به ساعت نگاه میکنی و باز هم عطوفتت شامل حال تمام چرخهٔ خورشید و شکل گیری شب و روز میکنی. انتهای کار وارد دستشویی میشوی و تعجب میکنی، شاید هم مثل من بترسی. یک مرد، حدودا سی و چندی ساله روبه رویت ایستاده و با موهای نامرتب به تو زل زده. صورت اصلاح نشده اش تداعی دهشتناک ترین زمین فوتبال جهان است. توی چشمانش میتونی غم واقعی رو ببینی. حالا که از تعجبت هم کاسته شد علت این احساسات عمیق رو متوجه میشی. دوست داری بپرسی چند وقته؟! ولی خودت هم میدونی به هرحال زمانش مهم نیست... میدونی مهم احساساتیه که از همان اول بوده... از مرحله دلسوزی میگذری، سرزنشش میکنی، ابله! چند ساله که رفته! پیداش کردی؟! نه! اصلا وقتی پیدا‌ش کردی میخوای چی بگی؟! خشم و عصبانیت رو با گرهٔ کردن مشتات نشون میدی، بعد هم آروم میشی و با مرد اسمش رو زمزمه میکنی و... آینه رو باز میکنی تا تیغ اصلاح رو برداری، هر چند ثانیه که این مردکِ حقیر رو کمتر ببینی نوعی پیروزیه! صورتت رو اصلاح میکنی و یه لبخند میزنی مثل تبلیغ های توی تلوزیون و میای بیرون. نباید بقیه اون چهره تو رو ببینن... به هرحال چندین ساله که صبح به صبح مرد رو توی آینه سرزنش میکنی، میدونی که نیاز نداره کسه دیگه ای چیزی بهش بگه... از خونه میای بیرون. حواست هنوز به من هست یا از من و زندگیم نا امید شدی رفیق...؟!
_____________________________________
پ. ن:نمیدونم چقدر از این سبک مینیمال استقبال میشه، ‌‌ شرمنده که ابتدای آشنایی تون با یه مینیمال ضعیف و درجه x ام بوده اگر علاقه مند شدید حتما آثار مینیمال نویسان معروف رو مطالعه کنید.
پ.ن2:فک نکنم قرار باشه مینیمال دیگه ای بزارم، اسم تایپک بنا به این گذاشته شد که یکی از بند های قوانین انجمن داستان کوتاه را دور بزنیم، هرچند نهایتا از خیر اونم گذشتیم و برچسب دلنوشته بهش زدیم!
پ.ن3: با نقد هاتون خراب کنید این خانهٔ ویران را!

خوب بود و زیبا ، مرسی.

دوستش بداشتیم




پ.ن: ور آر یو؟!

خیلییی قشنگ بود