اشکی در گذرگاه تاریخ

ازهمان روزی که دست حضرت قابیل
گشت آلوده به خون حضرت هابیل


از همان روزی که فرزندان آدم
زهر تلخ دشمنی در خونشان جوشید


آدمیت مرد گر چه آدم زنده بود

از همان روزی که یوسف را برادرها به چاه انداختند
از همان روزی که با شلاق و خون دیوار چین را ساختند


آدمیت مرده بود


بعد دنیا هی پر از آدم شد واین آسیاب
گشت و گشت
قرن ها از مرگ آدم هم گذشت
ای دریغ آدمیت بر نگشت


قرن ما روزگار مرگ انسانیت
سینه ی دنیا ز خوبی ها تهی است
صحبت از آزادگی، پاکی، مروت ابلهی است
صحبت از عیسی و موسی و محمد نابجاست
قرن "موسی چومبه* هاست"


روزگار مرگ انسانیت است


من که از پژمردن یک شاخه گل،
از فغان یک قناری در قفس،
از غم یک مرد در زنجیر،
حتی قاتلی بر دار،


اشک در چشمان و بغضم در گلوست
وندرین ایام زهرم در پیاله زهر مارم در سبوست


مرگ او را از کجا باور کنم؟


صحبت از پژمردن یک برگ نیست


وای جنگل را بیابان میکنند
دست خون آلود را در پیش چشم خلق پنهان میکنند
هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا
آن چه این نامردمان با جان انسان میکنند


صحبت از پژمردن یک برگ نیست


فرض کن : مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست
فرض کن: یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست
فرض کن: جنگل بیابان بود از نخست


در کویری سوت و کور
در میان مردمی با ابن مصیبت ها صبور
صحبت از مرگ محبت مرگ عشق


گفت و گو از مرگ انسانیت است





فریدون مشیری
* موسی چومبه:سمبل خیانت به وطن در قرن بیستم که دوست صمیمی پاتریس لومومبا رهبر رهایی طلبان کشور زئیربود که به او خیانت کرد و او را تحویل استعمارگران بلژیکی داد و آنها پاتریس را تکه تکه کردند !

پ.ن:این شعر فریدون رو جاهای زیادی با جزئیات متفاوتی دیدم و از بینشون این رو که توی کتاب شعر فریدون دیدم انتخاب کردم.

این شعر عالیه
مرسی ک گذاشتی
خسته نباشی