مردی که نامه‌های زیادی داشت:
پای نامه صد و چهل هزار امضا بود. نوشته بود: «بشتاب. ما چشم به راه تو هستیم.»
نوشته بود: «برای آمدنت آماده‌ایم و دیگر با والیان شهر نماز نمی‌خوانیم.»
نوشته بود: «میوه‌ها رسیده و باغ‌ها سبز شده. منتظرت هستیم.»
نامه در دستهایش، وسط بیابان روبروی سپاهی که راهش را بسته بودند ایستاد: «کسی را کشته‌ام خونش را بخواهید؟ مالی را برده‌ام؟ کسی را زخمی کرده‌ام؟»
بی‌دلیل هلهله کردند. گفت: «مردم کوفه مرا دعوت کرده‌اند. این نامه‌ها...» صداهای بی‌معنی و نامفهوم درآوردند تا صدایش نرسد.
جلوتر آمد تا صورتهایشان را ببیند و ناگهان ساکت شد: «شبث بن ربعی؟! حجار بن ابجر؟! قیس بن اشعث؟!» اسم‌ها همان اسم‌های پای نامه بود.




- - - - - - - - - به دلیل ارسال پشت سر هم پست ها ادغام شدند - - - - - - - - -

(بقلم فاطمه شهیدی
تصویرگر: میثم موسوی
گرافیک:شاپور حاتمی)

مردی که می‌رفت و زنی پشت سرش داد می‌زد: آرامتر برو پسر زهرا! :
ظهر بود. یکی بود و هیچ کس نبود.

يه شب تو يكي از سخنراني ها،حاج آقا حرف قشنگي زد،گفت بعضي آدما مثل سگ هارن،اذيتشون كني پاچه ميگيرن،كاريشونم نداشته باشي باز پاچه ميگيرن.....