نیامد
بارها صحنه ی دیدنش را تجسم کرده بودم ولی، نیامد
صدای خنده هایش را می شنوم>چشمانم گلهای دستمال کاغذی را می کاود
۱۵ جلد دهخدا هم نمی تواند اشک لرزان بر مژگانم را معنی کند
آن همه نگاه آن همه رزهای سرخ...چه شد؟
چه شد ستاره مان؟ همانی که کم نور بود ولی با تمام وجود سوسو می زد تا بگوید هنوز اینجاست، که باورش کنی
چه شد سایه ی سیاهی که بدون آبی آسمانیش زیر آفتاب هم کم می آورد؟
رفت؟در پیچ و خم تاریکی هایش گم شد؟
این معادله ، شاید جواب ندارد
اما جای خالی راه حل مرا سر جلسه ی امتحان نگاه داشته
هر کس، برگه اش را تحویل می دهد
می بینم،که لبخندش پلاستیکی نیست
که قدم هایش آهسته نیست
شانه هایش افتاده نیست
همه رفتند و من سر سوال آخر مانده ام
مراقب نگاهم میکند،دلسوزی چهره اش را پر کرده
عقربه های ساعت به دنبال هم می دوند،پس هنوز وقت هست
من در جواب آن نگاه خنده را کوک میکنم تا دوباره روی لبانم برقصد
قهوه سرد شده ، مینوشمش
اسکناس ها روی میز
زیر این چتر قدیمی، آواها را به فراموشی می سپارم
میخواهم،با تنهایی،خلوت کنم
.
.
.
یه نکته تو این شعر وجود داره که شاید شما رو با سوال مواجه کنه
موضوع درباره ی یه شخصه خاصه در واقع زندگیه اون
سایه ی سیاه یعنی مخاطب همیشه دلش میخواسته وانمود کنه که بده و زندگیشو از روی یه شخصیت تو یه فیلم بسازه

خوش برگشتی هستک
البته فک کنم برگشتی که بمونی نه؟
خو مث همیشه لبریز از احساااس
اینام یه مشت بی احساس
خلاصه عالی بود

و عشق چیزی است بس مزخرف

خیلی خوب بود ممنون