شعر دوم : با نام گل مریم
تو به شفافی شبنم روي برگی
من مث یه برگ زردي که می افته از درخت ها
تو مثل طراوت گل مریم توي دستم
من نوشتم بی تو هرگز نمی ري از توي قلبم
تو مثل ستاره اي توي شبهاي سیاهم
می درخشی و می شی جون پناهم
تو مثل یک تیکه ابري توي آسمون آبی
پاك و ساده مثل رویا مثل خوبی
بگو یکبار آره یکبار بر میگردي
آره اما هنوزم بی تفاوت یخی سردي
بین من و تو فاصله غوغا میکنه
یاد حرف هاي قشنگت منو رها نمی کنه
تو منو گذاشتی رفتی توي روزگار وحشی
توي کوچه هاي غربت دنبالم حتی نگشتی
پ.ن:من می خواستم بگم گل نرگس ولی خب اون مجبورم کرد بذارم گل مریم
