زنبق و سوسک و دو تا مار/ بــا هم دیـگه شـدن بــهار
گل شـب بـو تـوی شـب ها/ تـــوی ســـرمـــــای روزا
شــــده تـنــها بـا خـــودش /توی این بیابون بی نشونه
تو دلــش کویـر خـالــی و /سـردی وسـرمـای غــمـه
صــــدای زوزه ی بــاد و / رقـص شـن ها روی گــل
توی این ســکوت مرگــبار /مــــی شـنــوه یــه صــدا

:«مــی آد امــــا نــمــیــره مــیــگــیــره امــا نــمیده
روح نـــداره ، احــــســــاس نــــداره نــــه هـــیـــچــی»

شب بو می فهمه که نزدیکه /آرامــش نــــزدیـــکـــه
مـی ره و بـــرنمــی گــرده / می ره و بر نمی گرده
توی این ســـکوت غم بار / پیــچیــده صــدای مــار
خـش خـش و فیـس فیـس وهیـس هیـس روی بــرگــا
وایــسـاده یــه مــار تنــهــا / پیش گل خشک وخو
با یه عالمــه آرزو،ارزو های دوستی توی این تنهایی
این روزا دیگه آرزوها تاب دارن مثل یه غنچه آب دارن
میشکنن اما از بین نمیرن


یه شعر خیلی چرتی بود که تو مدرسه نوشتمش اولین شعرمم هست