اخيراً کتابي با عنوان "اقتدار گرائي ايراني در عهد قاجار" با قلم استاد علوم سياسي دکتر محمود سريع القلم به بازار نشر عرضه شده است.
آنچه که مرا بيش از موضوع و متن کتاب تحت تاثير قرار داد، صفحه "تقديم" است که نويسنده در ابتداي کتاب خود آورده و از ديدگاه من، در نوع خود کم نظير است :

تقديم به ايرانيان زير ده سال، که در آينده براي کسب ثروت، به نهاد دولت نزديک نخواهند شد!
براي افزايش قدرت کشور، ثروت توليد خواهند کرد؛ ظرفيت نقدپذيري و اصلاح تدريجي را در خود پديد خواهند آورد.
از فرهنگ واکنش هاي سريع به خويشتن داري، ارتقاء فرهنگي پيدا خواهند کرد.
از فرهنگ شفاهي و غير دقيق به فرهنگ مسئولانه مکتوب، انتقال تمدني پيدا خواهند نمود.
از رفتارها و کارهاي کوتاه مدت به گستره دراز مدت، رشد فکري پيدا خواهند کرد.
تضعيف، تخريب و انتقام را از فرهنگ سياسي خود حذف خواهند نمود.
به رشد فکري و استقلال فکري از طريق مطالعه حداقل دو ساعت در روز روي خواهند آورد.
براي ايرانيان ديگر از رانندگي گرفته تا کسب قدرت، حقوق قائل خواهند شد.
از رشد و موفقيت ديگران به طور واقعي خوشحال شده و درس خواهند آموخت.
غرور بي جا، حسادت و ناجوانمردي را به سکوت، احترام و گذشت تبديل خواهند کرد.
دروغ گوئي و وارونه جلوه دادن واقعيت ها را از نظام معاشرتي خود با ديگران حذف خواهند نمود.
براي کسب قدرت،به اصل رقابت و فرصت براي ديگران اعتقاد خواهند داشت.
و پس از رسيدن به قدرت، فقط دوره محدودي، صرفاً براي تحقق کارهاي بزرگ، در قدرت خواهند ماند