با هیچکدوم از کافه های شهر خاطره ای ندارم
خیلیاشو هم بلد نیستم.
اهل پیتزا و نشستن با فلان ادم مو فرفری سر یه میز و دورهمی ام نیستم.
آهنگ هایی گه گوش میدم رو توی استوری نمی زارم و فقط با هندزفریم گوش میدم.
اتفاقات هیجان انگیز که چه عرض کنم.
کسی رو هم ندارم که عکس بگیره یا حداقل بخاطرش عکسی بزارم.
یه گوشه اتاق می شینم و فکر میکنم و اهنگ گوش میدم.
خیالاتم رو توی ذهنم مرور میکنم.
ته هیجانمم دنیای مجازی و نشستن روی یه درخت توی صحراهای افریقا و نگاه کردن آب خوردن گله بوفالوها س .
مسافرتم که فقط روستا و دراز کشیدن لابلای شبدرها و پر کردن ریه ها از عطرشون.
من حتی توی نیمه ی شعبان هم همون سیزده ام که از همه عالم به درم.
من یه افسرده ام . . .

من بن شدم
مثل کسی که بر دانش زنجیر زده
لالی ک توانایی حرف زدن نداره
من بن شدم
اینست تفاوت ها
اینست بین قدرتمندان و ضعفا
من بن شدم همانند پرستویی در قفس انتظار میکشد شادمان پر کشد
من بن شدم
ترس
فراق
مرگ و دیگر هیچ
من بن شدم خود خاسته
من بن شدم خود ساخته ک ب نگرش هایم قفل بزنم بر دهانم مهر

نوشته اصلی توسط omidcanis

راستش متن زیبایی بود ولی واسه افسرده بودن کافی نیست.دنیا خوشکل تر از ایناس باو

موافقم
می تونی از خوندن کتاب و نوشتنشون لذت ببری.
می تونی در خیالتت پر بکشی
می تونی جهان رو به آغوش بکشی.
اجازه زندگی داری
اما نه افسردگی
پس راحت باش
نفس بکش
گریه کن
بخند
بخندان
در همون طبیعتی که درش دراز می کشی،
پر بکش و بدو
در علفزار ها بدو بوی خاک نرم را نفس بکش.
افسردگی، وقتی میتونی نفسی بکشی، وقتی می توانس بخندی، وقتی می توانی ورق بزنی
هیچ معنایی نداره
به جز کلمه ای که تو کتابا می خونیش
معنا نداره