فرار به جهنم


محمدبحرینی (Ajam)

آشوب همه جا را در بر گرفته بود، فریاد جنگجویان، ناله زخمی ها، شیهه اسب های غرق خون، غریو مردان مست از جنون، چکاچک شمشیرها، صدای تهوع آور خرد شدن گوشت و استخوان زیر ضربات فولاد در پس زمینه سیاه آسمان شب حتی شجاع ترین مردان را به بزدل ترین موجودات تبدیل میکرد. دوستانش را میدید که یکی بعد از دیگری با فریادهایی که تن را میلرزاند، زیر گرزها و تبرهای هولناک سربازان دشمن قطعه قطعه میشدند. مردانی که مدتها با آن ها زندگی میکرد، خنده و گریه، شادی و غمشان به هم پیوند خورد بود، همگی زیر دندانهای مهیب مرگ خرد میشدند و او توان هیچ کاری نداشت، چنگالهای اهریمن ترس را که دور قلبش حلقه شده بود حس می کرد، چشمانش گرد شده بود و نفسهایش خش دار، مغزش فرمان دویدن میداد اما نوایی ناله مانند او را میخواند، اعماق وجودش را میلرزاند، جذبش می کرد و وظیفه نجات لشکر شکست خورده را به او میسپرد، اما مستی وحشت چنان قدرتمند دورش میپچید که حتی آن صدای جادو مانند هم نتوانست او را از فرار باز دارد.
رعدی در دور دست غرید، وحشت زده نیم خیز شد، عرقی سرد تمام تنش را پوشانده بود، ملافه را کنار زد، گرمایی آشنا بدنش را میسوزاند. هشت سال از پایان جنگ میگذشت اما کابوسها تمام نشدنی بودند. احساس خفگی میکرد، دستش را دراز کرد. خنکای جام شراب به سمت انگشتانش هجوم آورد. خیلی زود طعم تلخ همراه با سرمای لذب بخش درون دهان و گلویش جاری شد.
زیر لب نالید:
- موندنت هیچ فایده ای نداشت، فقط خودتو به کشتن میدادی...
هر بار بعد از کابوسها به خودش یادآوری میکرد اما شب بعد و کابوس بعد بازهم باور داشت اگر میماند همرزمانش زنده بودند، باور داشت که تنها مقصر آن شب سیاه خودش است.
جام خالی را پرت کرد، بلند شد مثل هر شب پر کابوس دیگری مست تر از آن که تلوتلو نخورد. فریاد زد:
- خیلیای دیگه ام فرار کردن...
صدایش از خشم میلرزید، روی زمین افتاد، دستش را میان موهایش برد، با نجوا جواب داد:
- تو خیلیای دیگه نبودی، شیردل.
باز هم صدایش میلرزید اما این بار بغض بود، بغضی که خیلی زود مرد درمانده را به گریستن وا داشت. اشکهایش همچون تمام شب هایش سیل وار صورتش را خیس می کرد، هق هق هایش شانه های پهنش را میلرزاند و صدای ناله های عاجزانه اش در خروش رعد و باران گم میشد.

****

مهمان خانه شهر کوچک پر شده بود، لحظاتی قبل پیک زره پوش سوار بر اسبی تازه نفس آنجا را ترک کرده بود. آرامش سالن کوچک را همهمه ای هیجان زده میلرزاند. همه درباره سربازی گیری صحبت می کردند. تنها مردی نیمه مست ساعدهای فولادینش را تکیه گاه چانه ی مربع شکلش کرده بود و در سکوت به صحبت های چند جوان گوش میکرد.
- مدتها منتظر همچین چیزی بودم، بلاخره میتونیم خودمونو بالا بکشیم. حتی شاید عضو ارتش ویژه بشیم.
- اره مخصوصا تو با اون کله کچلت خیلی به اون غولا شبیهی!
سرش را از روی دستهایش بلند کرد، جرئه دیگری از شرابش را نوشید و به اولین باری که راهی جنگ بود، فکرکرد.
کودکی که فقط با یک نیزه راهی جنگ میشد همراه با ستون عظیمی از جوانها که با آرزوهای بزرگ به وسیله چند سوار غرق فولاد راهی شکارگاه مرگ میشدند.
ندایی دورن سرش چرخید:
- تازه کار بودی ولی فرار نکردی، بار آخر چی؟
قلبش تیر کشید، آخرین باری که صحنه جنگ را دیده بود جلوی چشمش آمد، خون، فریاد، فولاد و سیاهی شب.
صدای جوانها افکارش را به هم ریخت:
- تو چی میگی ارسلان؟ به نظرت میتونیم عضو ارتش ویژه بشیم؟
دستش را روی پیشانیش کشید، عرق سرد همیشگی. زمزمه کرد:
- ارتش ویژه...
زره های طلایی را به یاد آورد، کلاه خودها با پرهای سرخ، شنلهای بلند، شمشیرهای عاج نشان و مردان قوی هیکل با سرهایی به صافی سپرهای صیقل خورده اما خیلی زود تصاویر جایشان را به خون و فریاد هایی دردناک در سیاهی شب سپردند.
بلند شد، جام شرابش را نزدیک دهانش برد و گلویش را پر از طعم تلخ و آشنای اکسیر فراموشی کرد.
- آره! شاید بتونین... اگه زیر تبر مردای صحرا تیکه تیکه نشین.
به سمت در مهمانخانه راه افتاد و جوانها را بهت زده تنها گذاشت.

****

مهتاب کلبه کوچک را روشن کرده بود، شب آرام بود و جز صدای ناله های مردی تنومند که همچون کودکی جدامانده از مادر اشک میریخت، صدایی شنیده نمیشد.
هق هق هایش بدنش را همچون درختی در باد تکان میداد، این بار رویایش متفاوت بود، هولناک تر از همیشه.
آسمان نورانی بود، زمین سبز، رودها جاری، درختان پر از شکوفه. همرزمانش در آرامشی بی مانند به او خیره شده بودند، نه خون، نه فولاد و نه ناله های پر از درد کابوسهایش، هیچ کدام نبودند. تنها تحقیری برنده در چشم افرادش، سربازانش، فرماندهانش، دوستانش و هر کس که برایش مهم بود، موج میزد. کسانی که زمانی او را تندیس صیقل خورده ی شجاعت میدانستند با چشمانشان او را میان دریایی از ذلت غرق می کردند. تنها یک صدا شنیده بود، صدای همسرش:
- تو مستحق این نیستی...
با فریاد بیدار شده بود، فریادهای از درماندگی، خشم و خستگی از پنهان شدن، بعد از فرار، زمانی که تمام افرادش زیر سم اسبهای دشمن لگد کوب میشدند، روی بازگشتن به پایتخت را نداشت. ثروت، افتخار، خانواده، همه چیز را رها کرد و در شهری دور افتاده خودش را به فراموشی مستی سپرده بود. ناله کرد:
- چطور برمیگشتم؟ چی میگفتم؟
شب را بیاد آورد، افرادش بعد از روزها جنگیدن و تعقیب دشمن اتراق کرده بودند، خسته تر از آن که هوشیار باشند، نگهبان ها ایستاده و سربازها در حال غذا خوردن خواب میرفتند. هیچ کس حتی فکر شبیخون لشکر شکسته خورده سواران صحرا را نمی کرد. صدایی درون سرش غرید:
- می بایست فکرشو بکنی... سالها جنگیدی، سالها آموزش دیدی، تو فرمانده ارتش ویژه بودی...
خودش، خسته تر از هر زمانی که به یاد می آورد. فریاد زد:
- سعی کردم، نگهبان ها، مهترها، آشپزها، همه رو مشخص کردم، میخواستم دستور ساخت استحکاماتو بدم ولی خواب رفتم...
صداها درون سرش میچرخید:
- تو مقصر اون قتل عامی...
- دو هزار سرباز...
- جوونها، پیرها...
- چندتا یتیم؟
- چندتا بیوه؟
- چندتا پدر و مادرداغ دار؟...
دستش را طرف جام شراب برد، بلندش کرد ولی صدای همسرش درون سرش چرخید:
- تو مستحق این نیستی...
جام را پرت کرد، صدای سرد برخورد فلز با دیوار هوشیار ترش کرد. ایستاد، چشمهایش هنوز جنگل سفید صورتش را خیس می کرد اما بی صدا. به سمت آینه ای کوچک رفت، غبار و تار عنکبوت کدرش کرده بود، دستی رویش کشید. پیرمردی با موهای خاکستری و ریشی ژولیده نگاهش میکرد.
- نه! این من نیستم... فقط هشت سال گذشته...
صدایش پر از ناامیدی بود، خودش را به یاد آورد، مردی عظیم الجثه با عضلاتی که همچون قطعه های فولاد در هم گره خورده بودند، سرش بدون مو و چنان صاف که نور طلایی خورشید را باز میفرستاد و سبیلی به سیاهی شب بالای لبهایش خودنمایی میکرد. فرمانده ارتش ویژه، ارسلان شیردل، مردی که از کودکی جنگیده بود، قهرمانی از پهلوانان باستان، اسمی که به تنهایی برای لرزاندن پشت یک لشکر کافی بود. حالا تبدیل به مردی شکسته شده بود که از میان بوی شراب انسان بودنش به سختی مشخص بود.
اولین پرتوهای خورشید صبح درون کلبه تابید، به بدن برهنه اش نگاه کرد. پراز رد زخمهایی صاف، دندانه دار، جوش خورده، بخیه خورده، کوچک، بزرگ و بعد از آنها هنوز عضلاتی به سختی کوه. کاردی کوچک را برداشت، تیغه اش زیر نور اندک اتاق درخشید... دقایقی بعد با سر و صورتی بدون مو تخته های کف خانه را بیرون آورد، خاک را کنار زد و انگشتانش طعم آشنای حلقه شدن دور قبضه شمشیر را حس کردند. لبخند همسرش را بیاد آورد. زمزمه کرد:
- میام دنبالت، بعد این جنگ...

پایان 1395/06/09

چرا من بعد از این همه وقت این تاپیک رو دیدم؟
محمد جان داستان قشنگی بود. بچه ها چنان نقد عمقگرایانه‌ای انجام دادن که اگر من بودم وجودم سوراخ می‌شد

من فقط میخوام نظرم رو بگم. به شخصه درک نمی‌کنم آدمی که از بچگی با ی نیزه میره جنگ چطوری از شبیخون ی لشکر شکست خورده فرار می‌کنهالبته میدونم کع اون لحظه بزنگاه ( من میخونم بُز نِگاه) زندگی اون آدم بوده اما بازم برای من ثقیله. که البته به ماهیت داستان هیچ لطمه ای وارد نمیکنه.
در مورد نگارش و محتوا و توضیحات هم که تیم نقد عملکرد بی نظیری از خودش به جا گذاشته.
بازم میگم من بعد از حدود یک سال این تاپیک رو دیدم اما بازم دوست داشتم نظرم رو بگم.
موفق باشی داداش