دیگر نمینویسم از تو
نمینویسم
از زلف پریشانت
از چشمان خمارت
از لبهای سرخت
از سحر و جادویت
من از نو از خود
مینویسم
از تنهاییم
از شعر که نگاهم شد
از اشک که دعایم شد
از غریبیم
از سکوت که صدایم شد
از غم که همدمم شد
و از رویای باتو بودن که
تسکین دردبی درمانم شد
نگاهکن
من از خود نوشتم ولی
در آخر باز تو هستی
آری
وقتی جوهری دربدن نباشد
دیگر نمینویسم از تو...

نوشته اصلی توسط آرش ساعی

دیگر نمینویسم از تو
نمینویسم
از زلف پریشانت
از چشمان خمارت
از لبهای سرخات
از سهرو جادویت
من از نو از خود
مینویسم
از تنهاییم
از شعر که نگاهم شد
از اشک که دعایم شد
از غریبیم
از سکوت که صدایم شد
از غم که همدمم شد
و از رویای باتو بودن که
تسکین دردبی درمانم شد
نگاهکن
من از خود نوشتم ولی
در آخر باز تو هستی
آری
وقتی جهری دربدن نباشد
دیگر نمینویسم از تو...

سلام آرش جان.

از شکوه و شکایتی که توی شعرت بود خوشم اومد فقط چندتا ایراد کوچولو.

(از لبهای سرخات
از سهرو جادویت) غلط املایی دارن. بازم بود اینار رو برای نمونه گفتم. کلاس کار رو خراب می‌کنه.

(وقتی جهری دربدن نباشد) جهری چیه؟ فکر کنم کلمه رو بد نوشتی.

اما عاشق اینجای شعرت شدم که میگی:
(از شعر که نگاهم شد
از اشک که دعایم شد
از غریبیم
از سکوت که صدایم شد)
عالی بود داداش..

و در آخر، باور کن همۀ این حرفا رو میزنم به خاطر علاقه ای که به شعر دارم و از کسایی که می‌نویسن خوشم میاد.
همیشه موفق باشی.
زیاد بنویس که موفقیت در تکرار و تمرینه.

اخی عزیزم.خیلی خوب بود .اخی(((((((((((((((: اون سرخات چی بود؟ فک کنم میخواستی بگی سرخت نوشتی سرخات انی وی در کل خوبه.خعلی خوشم اومد مخصوصن اینجا:
نگاهکن
من از خود نوشتم ولی
در آخر باز تو هستی