با سلام

آیا به نویسندگی علاقه دارید؟ آیا شما حس می‌کنید می‌توانید بهتر از بقيه بنویسید؟! خب پس این سوالات کلیشه‌ای را کنار می‌گذاریم تا بریم سر اصل مطلب (:
از ابتدای تاریخ تا به الآن، قشر نویسندگان؛ در مسائل و موضوعات زیادی تاثیر گذاشته‌اند و شاید انقلاب‌ها ایجاد نموده و آتش‌ها را به خاکستر تبدیل کرده‌اند! شاید اصطلاح قلم قدرتمند را شنیده‌اید اما این چه مفهومی دارد؟! خب کاملا مشخص است که همه‌ی ما می‌توانیم بنویسم؛ اما چه‌طور بعضی‌های ما بهتر می‌نویسم؟! من فکر می‌کنم که نه به موضوع استعداد برمی‌گردد و نه به موضوع تخیل و شوق نویسنده! بلکه فکر می‌کنم که همه‌ی آن برمی‌گردد به تجربه‌ی نویسنده و نکاتی که خود، در این راه آزموده و آموخته. و من هم معتقدم که گرانبهاتر از تجربه چیزی وجود نداره ولی خب؛ ما در قبال تاریخ مسئولیت داریم! شاید فکر کنید این یک جمله‌ی کلیشه‌ایه اما باید بدونید که آثار بزرگی می‌تواند به وجود بیاید تنها و تنها با به اشتراک گذاشتن این تجربه‌ها و نکات، شاید یک نویسنده‌ی آماتور؛ با استفاده از این‌ها بتواند اثری به نفیسی آثار نویسندگان بزرگی مانند شکسپیر خلق کند!


زندگی پیشتاز در نظر دارد برای اولین بار، پروژه‌ای را برای راهنمایی و هدایت نویسندگان آماتور و البته استفاده مفید و بهینه از تجربه‌ی نویسندگان حرفه‌ای کلید بزند.
هدف جمع‌آوری نکاتی برای بهتر نوشتن و بررسی و بازنویسی آنها توسط تیمی خبره است. هرکدام از شما دوستان می‌تونید در این پروژه تاثیر گذار باشید و هم می‌تونید از تجربه‌های دیگران استفاده کنید! فقط کافیه که نکاتی که خودتون فکر می‌کنید می‌تونه نوشته را زیباتر کند را در همین تایپک قید کنید (:



#هنجار ها:

1. هدف آموختن نویسندگی نیست و البته نوشتن آموختنی نیست؛ بلکه شما باید نکاتی را قید کنید تا به شیوایی نوشته کمک کند و بتواند کششی ایجاد کند تا خواننده را جذب کند تا نویسنده بتواند از آن در متن خود استفاده کند، برای مثال؛ «نویسنده برای ایجاد حس متقابل خواننده و کاراکتر، بجای آنکه مستقیما به سرد بودن هوا اشاره کند، می‌تواند بسیار ساده به سرخ شدن دماغ کاراکتر و... اشاره کند.»


2. حتما لازم نیست نکته شما به یه موضوع کلی اشاره کند و یا به شیوه‌ی مثال بالا نوشته شده باشد، در کل همه‌ی نکاتی که شما قید میکنید بازنویسی خواهد شد و ادبیات شما مهم نیست و فقط مضمون و اصل نکته‌ای که قید می‌کنید اهمیت دارد


3. اگر در سبک خاصی از نویسندگی تخصص دارید، مثلا در سبک رمانس و یا ترسناک؛ قید کنید که نکته‌ی شما مربوط به آن سبک از نویسندگی است، مثلا اگر نکته‌ی شما در مورد ایجاد هیجان در نوشته است در آخر آن قید کنید که مربوط به سبک ترسناک است

شاد زندگی کنید و پیشتاز باشید (:

خوب من که اصن نویسنده نیستم.ولی از اونجایی که تازه دست به قلم بردم امیدوارم حرفام بدرد بخوره
نویسندگان عزیز سعی کنین داستاناتونو روی حیطهی یخط طرح بنا کنید.خط طرح چیه؟ینی یه ایده ی اولیه که شما بالای برگه مینویسید و داستانتونو با فکر کردن به زیر موضوعات اون خط طرح شروع به نوشتن میکنین.بخش بندی هایی ک میتونین انجام بدین خیلی موثر واقع میشه.
از نظر شیوه ی نگارش واحد باشین.ینی اگه میخواین ماضی بنویسید همونجوری ماضی ادامه بدین و افعال مناسب به کار ببرین.علائم نگارشی خیلی موثر هستن و توصیفات به جا و دقیق و فضا سازی های منحصر به فرد داستان خودتون خیلی به کیفیت داستان کمک میکنن.
برای اینکه داستانتون کسل کننده نشه نژاد خودتونو بسازید.از کارکتر های شر و خیر کلیشه ایی پرهیز کنید و خلاقیت داشته باشی.
همیشه پیچش هایی ک توی داستان به وجود میاد باعث میشه که خواننده مجذوب بشه.ایجاد گره توی داستان خواننده رو ضربه فنی میکنه.
در اخر داستان رو بازنویسی کنید.ممکنه دیگه حالتون از نگا کرده به جملات به هم بخوره اما در اخر کیفیت داستان خیلی خوبه.ویرایش یادتون نره.

یه مسئله دیگه که فکر کردم لازمه ذکر بشه مسئله روایت گری داستانه
مفصلا در این باره توی ایــن تایپک بحث شده (نگاه بندازید) ولی فک میکنم بهتره توی همین تایپک جز به جز پرداخته بشه

پ.ن: بچها بیاین بگین از بین کتاب هایی که خوندید و با توجه به انواع زوایا که توی تایپک ذکر شد متداول ترین نوع روایت گری که دیدید و بهترینش رو ذکر کنید و نظرتون رو بگید که چرا بنظرتون بهترینه (:

قبلا یه پست درمورد شخصیت پردازی دادم اینم ادامش:


در خیلی از داستان ها افراد خفنی که مهارت ها یا توانایی های خاص دارن (شخصیت های مثبت) دارای دو نوع شخصیت ثابتن هستن. اولین نوع شخصیت اینه که فرد یا افراد مورد نظر رفتارهای ضد اجتماعی، وسواس و رفتار خیلی عجیب دیگه ای دارن که در کنار نیت خوب و شخصیت مثبتشون قرار گرفته.
دومین نوع افرادی هستن شخصیت بسیار مثبت، خوب، مهربون و معصومی دارن و دشمنانشون رو به راحتی میبخشن و حتی اگر برای انتقام هم تلاش کنن در اخر از گرفتن انتقام منصرف میشن و دشمنشون رو میبخشن و... یعنی یک شخصیت کاملا سفید
به عبارتی اون شخصیت نوع اولی که گفتم برای از بین بردن شخصیت کلیشه ایه نوع دوم بوجود اومد.

درحالی که نیاز نیست الزاما قهرمان داستان یا شخصیت مکمل خوب داستان برای متفاوت بودن رفتارهای وسواسی یا ضد اجتماعی و عجیب داشته باشه.
میشه با ویژگی های خیلی کوچیک و ساده و جالبی شخصیت های داستان رو منحصر به فرد و دلنشین کرد.
مثلا شخصیت مانکی دی لوفی در مانگای بسیار مشهور و محبوب وان پیس:
یه شخصیت شنگول و شاد و خیلی خنگ که بشششششدت عاشق گوشته و فقط با گوشت خوردن میتونه تجدید قوا کنه.
نویسنده ی داستان با ایجاد ویژگی های خاص خیلی ساده ای، یک شخصیت واقعا جالب و منحصر به فرد ساخته.
ویژگی عشق گوشت بودن، ویژگی خنگول بودن و ویژگی خجسته بودن اصلا چیزهای خاصی نیستن و بوجود آوردنشون در داستان اصلا سخت نیست ولی واقعا شخصیتو خاص می کنن. برای همینه که مانکی دی لوفی و درنتیجه مانگای وان پیس سومین داستان پرفروش جهان در طول تاریخه. اونم با حدود 360/000/000 نسخه فروش (اگر درست یادم باشه).
این مانگا بعد از هشتصد و خرده ای چپتر هنوزم هم بیشترین سطح محبوبیت رو داره و یکی از دلایلش همین شخصیت پردازی های عالیشه.

سلام
من و دوستم در حال نوشتن یک رمان هستیم وفکر می کنم دیگه برا خودم صاحب نظر به حساب بیام!(از امضام هم معلومه چه قدر خودمو قبول دارم!!)
یکی از نکات مهمی که داستان رو جذاب می کنه و یا برعکس اگه توش زیاده روی بشه داستانو خسته کننده می کنه توصیف هستش
خیلی از نویسنده های تازه کار ، یا اصن توصیف نمی کنن چیزیو یا فقط اشخاص( مخصوصا لباساشونو!) توصیف میکنن و هی چپ و راست می گن که طرف خیییلی جذابو خوشکله!( که اینم خیلی مسخرس)
ولی به نظر من توصیف مکان از توصیف اشخاص مهم تره
چون اگه توصیف نشه خواننده برای تصور داستان دچار مشکل می شه
و نکته ی دیگه اینه که سعی کنن همه ی اتفاقات درطول داستان و به ترتیب اتفاق بیفتند نه این که شخصیت داستان هی یاد اتفاقات گذشته بیفتن
مخصوصا اگه اون خاطرات بر اتفاقات اصلی داستان تاثیر میذارن


امیدوارم کمکی کرده باشم! ^_^

منم چنتا نکته بگم ^_^ بیشتر به عنوان یه خواننده.
یک، به نظر من بو و صدا چیزایین که توصیف رو قوی و تا حدودی کوتاه میکنن. چیزایی که اکثرن فراموش میشن.
دو، خسیس بودن واسه یه نویسنده خیلی صفت خوبیه، تا میشه باید توی اطلاعات دادن خست به خرج دادن به خصوص توی گذشته شحصیتها منتها نباید زیاده روی کرد تا یه شخصیت از اسمون افتاده به وجود بیاری. باید اروم اروم اطلاعات نشت پیدا کنه.
سه، باید فرا تر از چیزی که میخوای بنویسی بدونی، یه خط زندگی برای شخصیتا بسازید، شاید چیزی وجود داشته باشه که شخصیت بخواد پنهان کنه، اما حتی اگه در تمام داستان اشاره ای هم بهش نشه نویسنده مطمئنن باید بدونتش.
چهار، به نظرم چه وقتی مینویسی چه وقتی کتاب رو میخونی باید با شخصیتا مثه ادمای واقعی رفتار کرد، حتی خشک ترین ها هم بعضی وقتا واکنشایی نشون میدن که کسی توقعشو نداره، بذارید شخصیتها حتی خودتونم شوکه کنن پس میتونید مطمئن باشید حداقل نصف خواننده ها شوکه میشن.
امیدوارم کمک کرده باشم^_^

با سالام
البته من اونقدر با تجربه نیستم که بخوام اضهار نظری بکنم ولی همون یکم تجربمم شاید به کار بیاد

1-اگه میخواهید یه رمان فانتری در دنیایی دیگر بنویسید حتما یک نقاشی با جزئیات از اون داشته باشید خیلی مهمه توی داستان

2- همیشه سعی کنید اگه رمان فانتزی مینویسید رگه ای از رمانتیک و طنز درونش داشته باشه خیلی موثره ( همیشه یک جنس مخالف باید توی داستان باشه )

3-وقتی دارید فصل اول کتاب رو شروع میکنید زیاد مهم نیست که نمیدونید در 10 فصل بعدی چه اتفاقی می افتد پس اول راه دلسرد نشوید در میانه ی راه خودتان میتوانید چندین انتخاب برای ادامه ی داستان انجام دهید ( مانند بازی های نقش افرینی )

4-البته با توجه به نکته ی بالا این موضوع هم وجود داره که بعضی از اتفاقات مهم رو در ذهنتون قبل نوشتن اولین فصل داشته باشین مانند افشای راز های بزرگ داستانتون

5-برای رازهایی که دارید درجه ی امنیت بزارید بعضی رازهای داستان باید به قدری خوب نگه داری بشن یا نکته ی انحرافی داشته باشه که خواننده تا چند صفحه ی اخر هم متوجه ی اون راز نشه و حدس های اشتباه بزنه

6- افشای راز در داستان خیلی مهمه چون یکی از محرک ترین وسایل برای پیش بردن داستان و همچنین تشویق خواننده بری ادامه دادن ولی باید افشای راز باید حساب شده باشد مانند انکه دونه دونه برای کبوتر ارزن بریزین روی زمین تا بتونی توی تله بندازینش

7-هر شخصیتی رو که توی داستان اسمشو میارید سعی کنید در یک کاغد اسم اون مشخصاتش رو یاداشت کنید با توجه به ارزش نقشش توی داستان براش شخصیت گزاری کنید از جمله صفات اخلاقی گذشتش و صفات ظاهری ( گذشته ی شخصیت خلق شده میتونه خودش یک راز باشه که کم کم یا یکدفعه در داستان فاش بشه )

8- اخر داستان رو نه مثه سریال های ایرانی خیلی خوش و خرم کنید و نه مثله سریال بریکینگ بد و فرار از زندان اخر غم انگیز بزارید سعی کنید حد میانی باشه تا تاثیر گزاری زیادی داشته باشه اما پایان داستان میشه چیزی باشه که نه خوبه نه بد یعنی هم خوبه هم بد هم هیچکدوم فکر کنم گیج شدید خوب برای مثال میتونم نبرد با شیاطین رو مثال بزنم که اخرش گروبز و کرنل و بک کله دنیا رو نابود میکنن ولی برای اینکه از اول بسازنش نه خوبه نه بد شایدم هردو باشه ( هر چند پایان غم انگیز خیلی بیشتر در ذهن مخاطب میمونه ولی با خاطره ی بد یاد میکنه دیگه انتخاب با خودتون )

9-توجه توجه خیلی مهم : یک نکته ای که خیلی مهمه پتانسیل هم شخصیت و هر مضمون داستانیه این نکته به شدت مهمه که از هر شخصیت و از هر مضمون داستان به اندازه ی پتانسیلش ازش استفاده کنید نمونه بارز این اشتباه در کتاب پنجگانه ی افسانه جلد پنجم ( کلید های زندان اهریمن ) نوشته ی براندون مول در این کتاب هر چند ست ( شخصیت مذکر) خیلی عالی شخصیت سازی شده بود برای یک قهرمان ماجراجو و پتانسیل خیلی بالایی داشت نویسنده خیلی کم ازش استفاده کرد در عوض شخصیت موئنث داستان کندرا خواهر ست که اصلا پتانسیل قهرمان داستان شدن رو نداشت. چون برعکس برادرش که شجاع و ماجراجو بود کندرا خیلی خجالتی و محطاط بود اصلا لیاقت قهرمان شدن رو نداشت ولی براندون مول کندرا رو قاتل قویترین اهریمن جهان کرد !!!!!!!! واقعا مزخرف بود واقعا اگه دارید داستان مینویسید حتما به این نکته توجه کنید

این هم نکاتی بود که من یاد گردفتم تا اونجایی هم که ذهنم یاری میکرد بهتون گفتم امیدوارم با این نکات راحت تر بتونید یک رمان فانتزی زیبا بنویسید با تشکر

به نظرم یه نویسنده برای اینکه بهونه خوب بنویسه باید خوب هم ببینه ... از کنار هیچ چیز سرسری رد نشه . وقتی به رفتار .. شکل .. رنگ .. ابعاد و...و... یه چیزی یا کسی با ریزنگری نگاه می کنی، ناخود اگاه توی داستان هم سعی میکنی طوری توصیف کنی که بیشتر شبیه واقعیت باشه .. نه اینکه یه توصیف چندصفحه بشه ... منظورم این نیست ... بلکه بایدتوی چند سطر و کوتاه با استفاده از یه سری جزئیات کلیدی که با دیدن به دست اوردی .، چیزی که میخوای رو توصیف کنی،..

سلام. تمام نظرات گذشته رو خوندم و خیلی چیزا یاد گرفتم حالا چند تا نظر دارم که دوست دارم با شما در میون بذارم.
من بعد از چند سال موفق شدم کتابی که خیلی براش وقت گذاشته بودم رو چاپ کنم اما در روند چاپ و رفع ایرادات نکته های جالبی رو یاد گرفتم.
دوستان در مورد توصیفات خیلی نظر دادن اما چیزی که فراموش کردیم اینه که باید به تخیل خواننده هم اجازه بدین برای خودش حرکت کنه. مثال میزنم براتون؛ تو کتاب هری پاتر هرگز ارتفاع برج ستاره شناسی به متر گفته نشده فقط گفته که یکی از سه برج بلند مدرسست. خوب اینجا منم که ارتفاعه برج رو برای خودم مشخص می کنم اما توی جلد اول همون کتاب تعداد پله های مدرسه هم گفته شده و اینجا دخالت خواننده رو حذف کرده. به این نکته باید توجه کرد.
نکتۀ بعدی اینه که لزومی نداره شخصیت اصلی داستان همیشه و توی همۀ صحنه ها همیشه قهرمان باشه. بذارید یه جاهایی فرار کنه. بذارید کم بیاره و بترسه. این رو من توی کتابهای فن فیکشن زیاد دیدم که شخصیت از قبل تولید شده رو به حدی بزرگ می کنن که باور کنید توی خود کتابم جا نمیشه.
این نکته هم مهمه که از اولش خودتون رو برای حجم مشخصی از کتاب آماده کنید. من کتاب اولم رو در 800 صفحه نوشتم و این بزرگترین اشتباهم بود.باور می کنید 800 صفحه نوشتم و بعد مجبور شدم چند ماه وقت بذارم و تعداد صفحاتش رو کم کنم تا بشه چاپش کرد. پس بدونید که می خواید در چه حجمی داستان رو تموم کنید اینطوری می دونید که به چه مقداری از توصیفات احتیاج دارید. اگر حجم کتابتون کمه پس خودتون رو خیلی درگیر ریزه کاری نکنید. برای مثال می تونید داستانهای کوتاه هر نویسنده ای که دوست دارید رو بخونید. کمترین حجم ریزه کاری رو داره اما رمانهای بلند و طولانی کشش توصیف زیاد رو دارن مثل کتاب پندراگن و امثالهم.
و این آخرین نکته ای که می خوام بگم کاملاً یک نظر شخصیه شاید هم گلایه از اشخاصی مثل خودم که چرا به جای اینکه تخیلات و اسطوره های خودمون رو صادر کنیم کاملاً مصرف کننده شدیم؟ مثال: کتاب می نویسه نویسندۀ ایرانی و چاپ می کنه در مورد شیطان پرستی مدرن، یا خون آشام، یا گرگینه. بیاید از چیزایی که خودمون از بچگی حس کردیم بنویسیم، بیاید دیو و دد رو بیاریم توی داستانامون. مگه شاهنامه این کار رو نکرده. من خودم توی کتابم به دیو اشاره کردم و بعد از دنیای اجنه الهام گرفتم. دنیایی که متعلق به خودمه و تمام قوانینش رو من نوشتم و وارداتی هم نیست.( خدا میدونه برای تبیلغ و تعریف از خودم نمیگم فقط بیان تجربست که شاید هم غلط باشه). من از شماها می پرسم: شما چه تصوری از جن دارید؟ از بچگی برای خیلیامون گفتن که فلانی جن زده شده، فلان خونه رو جن گرفته و ... بیاید از اینا استفاده کنیم.
یه نکتۀ مازاد دیگه هم که می خوام بگم اینه که برای توصیف مکانها سعی کنید جایی که دیدید رو استفاده کنید. اگر می خواید بگید جنگل اول جایی که دیدید رو توی ذهنتون بیارید و بعد شاخ و برگش بدید و یا عوضش کنید.
عذرخواهی بابت پرچونگی. یاحق