سلام....حالا که تب تاپیک ها برای محرم گل کرده مام یه تاپیک جریان شناسی عاشورا و حرکت امام حسین میزنیم...خدا بخواد مطالب تاریخی دیگه ای هم خواهیم گذاشت.....
ولی راستشو بگم من از صحت این چیزایی که اینجا نوشته خیلی مطمن نیستم...نه اینکه چیزی ضدشون شنیده باشم...کلا چیزی در این موارد نشنیدم....قضاوت با شما

مردم مدينه در زمان وقوع واقعه عاشورا گرايشي عمدتاً عثماني داشتند و در اين شهر، جامعه‌اي به نام شيعه وجود نداشت كه در مورد سيد‌الشهدا (ع) فداكاري انجام دهد.در شهر كوفه از نظر اجتماعي مردم بيشتر به عقايد اموي و عثماني پايبند بودند. بنابراين امام حسين (ع) در اولين اقدام با سرعت به بهانه بيعت با يزيد در فرصت 24 ساعتي كه داشت از اين شهر به صورت شبانه خارج شد.
شهر مدينه در آن زمان فقط ميزبان شيعياني چون امام حسين (ع) و خانواده‌شان بود و ماقبل آن هيچ شيعه‌اي پا به اين شهر نگذاشته بود.زماني كه امام حسين (ع) به شهر مكه آمدند، شاهد جريانات سياسي و اموي بودند. بنابراين از اين شهر نيز به سرعت خارج شدنددر زمان وقوع حادثه كربلا، فقط كشورهاي عراق و يمن شيعه‌پرور بودند و در ساير شهرها به ندرت شيعيان زندگي مي‌كردنددر واقع خصلت‌هايي كه در بين اعراب جاهليت (حجاز) وجود داشت در بين طوايف "مضري " كه در كوفه به عنوان نيروي نظامي مستقر شده بودند، نيز ديده مي‌شددر نقطه مقابل قبايل حجازي و عربستان، قبايل يمني كه مشهور به "يماني‌ها " هستند،‌ نيز بودند.

به رغم گروه اول "يماني‌ها " عمدتاً گرايش شيعي داشته و كساني بودند كه به حضرت اميرالمومنين (ع) اعتقاد داشته و اگر هم اعتقاد مستقيم امامي نداشتند، ولي بسياري از آنها اعتقاد شيعه سياسي به خانواده امير‌مومنان (ع) داشتند.يماني‌ها باور داشتند كه اموي‌ها به سرنوشت آنها حاكم شده‌اند و در حقشان ستم مي‌كنند و دوم اينكه در رقابت بين شام و عراق، خانواده علي (ع) مي‌توانند در برابر اموي‌ها ايستادگي كنند.

اميرالمومنين (ع) اعتقاد داشتند كه بزرگترين فتنه جهان اسلام، فتنه اموي‌ها است و امام حسين (ع) نيز به اين اعتقاد پايبند بودند.در بين يماني‌ها يك گروه عمده شيعه "سياسي " و طيف‌ قابل توجهي شيعه "اعتقادي " وجود داشتند.
شيعيان اعتقادي كساني بودند كه باور داشتند امام حسين (ع) و اميرالمومنين (ع)، "امام " هستند و آنها را به مقام امامت مي‌شناختند و نه به مقام كساني كه مي‌شود در سايه آنها دربرابر "اموي‌ها " جنگيد.
به خاطر جمعيت مذكور بود كه اميرالمومنين (ع) از مدينه به سمت كوفه حركت مي‌كند و در آن شهر مستقر مي‌شود.

به دليل اينكه شهر كوفه به تازگي تأسيس شده بود و نيروهاي نظامي از شهرها و كشورهاي مختلف در اين محل گرد هم آمده بودند، اغلب مردم در چارچوب قوانين نظامي به زندگي خود ادامه مي‌دادند.ولي اين مردم حتي بين خودشان نيز اختلاف نظر و ديدگاه داشتند، اما با همه اين توصيفات بيشترين جمعيت شيعه در آن زمان در شهر كوفه بودجدي‌ترين كساني كه حاضر بودند براي امام حسين (ع) فداكاري كنند در اين شهر زندگي مي‌كردند.مردم كوفه در آن زمان با نامه‌هايي با مضامين "ميوه‌هاي باغ كوفه رسيده، شما بياييد باهم اين ميوه‌ها را بچينيم " به صورت رمزي و سياسي از امام حسين (ع) دعوت مي‌كردند.برخلاف اقوام مذكور، عده‌اي از مردم مدينه بودند كه به صورت مستقيم با نامه‌هايي با عناوين "ما را امامي جز شما نيست يا حسين " از امام حسين (ع) دعوت مي‌كردند كه به شهر كوفه حركت كنددر همين بين افرادي كه شيعه سياسي بودند در لشكر دشمن و مقابل امام حسين (ع) ايستادند و افرادي كه شيعه اعتقادي بودند، مانند سعد بن عبدالله حنفي، زماني كه امام مي‌خواستند نماز بخوانند جلوي ايشان مي‌ايستادند و مانع اصابت تير به حضرت مي‌شدندنمي‌توان صف‌بندي خاصي در مورد مردم كوفه انجام داد، چرا كه در جنگ صفين 30 هزار نفر و در جنگ جمل نيز 5 هزار نفر از افرادي كه به شهادت رسيدند، كوفي بودندشهر كوفه با تركيب نيروهاي اجتماعي و قومي در هر زماني عقايد متفاوتي از جنگ و رزم را دنبال مي‌كرد و عبيد‌الله‌ابن زياد به دليل اينكه سال‌ها در اين شهر حكومت كرده بود به جزئيات و ظرايف اخلاقي مردم كوفه آشنا بود. بنابراين به راحتي توا نست موج جديد قدرت را در اين شهر حاكم سازد و جريان اموي را بين مردم بپروراندحاكمان كوفه توانستند با سياست‌ها و قدرتي كه داشتند، مانع حمايت مردم كوفه از مسلم شوند. ولي نكته‌ مهم اين است: كساني كه در كربلا آمدند و عليه امام جنگيدند، شيعه امام حسين(ع) نبودنداموي‌ها توهم غلط تاريخي را مبني بر اينكه كساني كه در كربلا عليه امام حسين (ع) جنگيدند، شيعيان و كساني بودند كه از حضرت دعوت كرده بودند تا به كوفه بيايد، ولي واقعا دعوت‌كنندگان شيعه در كوفه در لشكر عبيدالله زياد نبودند، بلكه اين افراد يا فراري و يا زنداني شدند و به روش‌هاي مختلف از اردو فرار مي‌كردندحضرت خودشان به اين موضوع واقف بودند و در يكي از صحبت‌هاي خود از اموي‌ها با عنوان "گرگان اموي در كربلا مرا پاره خواهند كرد " تعبير مي‌كردند، وقايع بعد از حادثه كربلا را میتوان به عنوان يك نقطه پشيماني براي مردم كوفه نام برد بعد از ماجراي كربلا ظلمي كه به خانواده امام حسين (ع) وارد كردند و سخنان حضرت زينب، ام الكلثوم، امام سجاد و فاطمه بنت‌الحسين موجب شد تا موج پشيماني بين كوفيان راه بيفتدتوابين در اولين اقدام گفتند كه بايد با قاتلان امام حسين بجنگند، لذا عليه حكومت كوفه شورش كردند و در اين حمله 4 هزار نفر در جنگ "عين‌الوعده " كشته شدند و تعداد بسيار محدودي از اين افراد باقي ماندند كه دوباره به مختار پيوستند.
بايد واقعيت‌هاي شهر كوفه مورد ملاحظه همه‌جانبه قرار گيرد، چرا كه مردم كوفه درك درستي از واقعيت‌هاي جامعه نداشتند.مردم كوفه به خاطر ترس از عواقب همكاري با امام حسين (ع) ايشان را تنها گذاشتند، ولي از يك طرف مجبور شدند با خودكشي يكديگر را نابود كنند و نمونه شايان در اين بين جنگ عين‌الوعده است.: مردم كوفه در آن زمان مي‌خواستند در جنگ عين‌الوعده به خاطر اشتباهي كه كرده بودند، خودكشي كنند، اما اگر به جاي اين اقدام پشت مسلم مي‌ايستادند و ايشان را در كوفه تنها نمي‌گذاشتند، ديگر مشكلي پيش نمي‌آمد.

براي اينكه با مسئله كربلا آشنا شد بايد به تشخيص در شرايط فتنه واقف شد، چرا كه تشخيص در شرايطي است كه انسان بداند بايد چه اقداماتي را انجام دهد.
بعد از واقعه كربلا كوفه تا ساليان سال شاهد جنگ و كشتار متعدد بود. البته كوفيان بايد اقدامي مي‌كردند كه با كوتاهي به وجود آورنده اين مشكل بزرگ شدند.در ماجراي كربلا مردم كوفه بايد تأمل و تعقل بيشتري را مدنظر قرار مي دادند، چرا كه امروزه اين تجربه نه از حيث فداكاري بلكه بايد در تأمل شناخت فتنه و شناخت خطر همواره مدنظر قرار گيردنوع رفتار مردم كوفه به دفعات تكرار شد و همين امر بيشترين خسارت را به آنها وارد كرد.

البته در دوره‌هاي مختلف به خاطر اضطراب و ترس از يك مسئله مردم خسارت مالي و جاني و حتي ملي و ارضي را قبول مي‌كردند در صورتي كه مي‌توانستند با تامل و فكر، جلوي اين هزينه زياد را بگيرند.
امیدوارم خوشتون اومده باشه....
منبع:

برداشت ازگفت‌وگوي تفصيلي۷/۱۰/۸۸ خبرگذاری فارس با یعقوب توکلی