Ajam
2016/01/04, 19:27
با عرض سلام و خسته نباشید
اقا ما مدتیه از زور گرفتاری وقت نمی کنیم دس به قلم شیم!( نه که خیلی دس به قلمم و خیلی حرفه ای سالی سه چهارتا کتاب چند جلدی پرفروش بیرون میدما!) ولی یکی از ایده هامو آوردم رو قلم! نمیشه بهش گفت داستان کامل، در واقع فقط یه ایده است و تمام شروع داره، پایان داره و دیگر هیچ! همین جوری میزارمش شمام بهش فقط به عنوان یه ایده نگاه کنین( اگه چیز دیگه ایم دیدین بگین خخخخ)
پسر لبه پوستینش را بالاتر کشید و زیر لب گفت:
- چرا تو این شب وحشتناک؟
آسمان سیاه بود، حتی ماه جرئت نشان دادن خود را نداشت. باد لجام گسیخته می تاخت، بین درختان می چرخید و بدنهای عریانشان را چنگ می زد. از کوچه ای پیچید، سرش را پایین انداخته بود تا از سیلی های سرد باد در امان باشد. باد میان کوچه های خلوت می گشت و به پنجره های بسته مشت می کوبید. سرش را خم کرد تا از زیر طاق کوتاه کوچه ای بگذرد که حس کرد قطره ای گرم روی سرش افتاد. سرش را بلند کرد تا ببیند قطره از کجا افتاده است، اما طاق همچون چاهی عمیق از تاریکی پر شده بود. حرکتی را پشتش حس کرد، برگشت اما به جز کوچه ی خلوت چیزی نبود. می خواست راهش را ادامه بدهد که قطره ای دیگر روی سرش افتاد، به آرامی دستش را در میان موهایش کشید و انگشتانش را به صورتش نزدیک کرد اما تاریکی سیاه تر از آن بود که ببیند چه چیزی موهایش را آغشته کرده است. نوک زبانش را به انگشتش زد، طعمی شور و آشنا، لحظه ای طول کشید و سپس زمزمه کرد:
- خون ...
سرش را بلند کرد و ناگهان سر بی تن معشوقه اش در آغوشش افتاد، لحظه ای با چشمان گرد شده به پوست سفید دختر که با خون گلگون شده بود نگاه کرد. سر از دستش افتاد، با چشمان گرد شده اش غلتیدن سر را دنبال کرد تا به کفشهایی براق خورد و ایستاد. سرش را بلند کرد و کوچه ی پر از سکوت و تاریکی.
قهقه ای در شهر پیچید، پسر سر در گم چند قدم عقب رفت و سایه ای را دید که از رو به رویش رد شد. برگشت اما تنها چیزی که نصیبش شد چهره ای رنگ پریده و نیشخندی با دندان هایی بلند بود.
صدای فریادی بلند شد اما آنقدر طول نکشید که کسی متوجه آن شود. باد زوزه می کشید، زوزه ای شوم...
****
لب هایش را از روی گردن پسر برداشت، با دستمالی سفید که لکه ی چند قطره خون رنگینش کرده بود دهانش را پاک کرد. به آرامی گفت:
- دختره خوشمزه تر بود...
یقه کتش را بالا داد راه افتاد، آهسته و بی هدف درون کوچه های خالی راه میرفت، مثل این که منتظر اتفاقی باشد، باد با تمام توانش به کت سیاه میکوبید، زمستان پنجه هایش را روی کت می کشید اما مرد تنومند بدون توجه به قدرتهای سرما آهسته راه می رفت و کم کم متوجه شد قدرت خون در رگهایش جاری میشود، حس کرد آتشی گرم از درونش سرما را عقب میزند، ایستاد و مسیر را عوض کرد، چند پیچ، چند کوچه و بلاخره خارج از قلمروی خودش، گوش سپرد نعره ای هولناک او را خواند، نعره ای پر از خشم که تمام هستی را به مبارزه می طلبید. سرش را بلند کرد با نعره ای جوابش را داد، نعره ای غیر انسانی، سرد و برنده. نعره ای که حتی از نفس سرد زمستان هم سوزان تر بود.
کت سیاهش را در آورد و شروع به دویدن کرد با چنان سرعتی که حتی باد دست از چنگ انداختن به تنش کشید، دیگر صدای تازیانه های باد به گوش نمی رسید تنها نعره های پیاپی دو هیولا که یکدیگر را به مبارزه می خواندند، انسان های کز کرده در عمق خانه هایشان را میلرزاند.
دو هیولا به هم رسیدند، مردی تنومند با پیراهنی سفید، شلواری خوش دوخت و کفش هایی براق در مقابل پیرمردی خمیده با لباسهایی کهنه.
به سمتش دوید، شانه های پیرمرد را گرفت و او را بالا کشید، دندانهایش برق میزد و میشد از میان چشمهایش هیولایی که درونش حکومت میکرد را دید، اما صدای سمهایی که چهار نعل روی سنگفرش های شهر میتاختند شعله های خشمش را به شعله های ترس تبدیل کرد.
هیولای پیر نیشخندی زد:
- همیشه به قدرتت تکیه کردی شاگرد احمق من!
دندانهای نیش بلندش را درون مچش فرو برد و خودش را زمین انداخت. لحظه ای بعد ده ها سوار غرق در فولاد زره های طلایی رنگ پادشاهی ، دور هیولای قدرتمند میچرخیدند، چشمانشان از نفرت برق میزد، فک هایشان از خشم فشرده شد بود و وحشتناک تر از همه شمشیرها و نیزه هایی که با نفرت و خشم به سمتش نشانه رفته بودند. هیولای ترس و هراس در محاصره شکارهای همیشگیش شکار هیولای شجاعت انسانها شده بود.
صدای فریاد فرمانده سواران بلند شد:
- برای مردم...
وفریاد سواران تن موجود اهریمنی را لرزاند:
- برای مردم...
****
آسمان سیاه بود، ماه خفته بود، باد میتاخت، به درختان و خانه ها و هر چه میرسید چنگ می انداخت، نفس زمستان تمام شهر را سفید پوش کرده بود. مردی تنومند با پیراهنی خونین و بدنی تکه تکه روی زمین افتاده بود و بالای سرش پیرمردی خمیده با لباس های کهنه لبخنده میزد.
اقا ما مدتیه از زور گرفتاری وقت نمی کنیم دس به قلم شیم!( نه که خیلی دس به قلمم و خیلی حرفه ای سالی سه چهارتا کتاب چند جلدی پرفروش بیرون میدما!) ولی یکی از ایده هامو آوردم رو قلم! نمیشه بهش گفت داستان کامل، در واقع فقط یه ایده است و تمام شروع داره، پایان داره و دیگر هیچ! همین جوری میزارمش شمام بهش فقط به عنوان یه ایده نگاه کنین( اگه چیز دیگه ایم دیدین بگین خخخخ)
پسر لبه پوستینش را بالاتر کشید و زیر لب گفت:
- چرا تو این شب وحشتناک؟
آسمان سیاه بود، حتی ماه جرئت نشان دادن خود را نداشت. باد لجام گسیخته می تاخت، بین درختان می چرخید و بدنهای عریانشان را چنگ می زد. از کوچه ای پیچید، سرش را پایین انداخته بود تا از سیلی های سرد باد در امان باشد. باد میان کوچه های خلوت می گشت و به پنجره های بسته مشت می کوبید. سرش را خم کرد تا از زیر طاق کوتاه کوچه ای بگذرد که حس کرد قطره ای گرم روی سرش افتاد. سرش را بلند کرد تا ببیند قطره از کجا افتاده است، اما طاق همچون چاهی عمیق از تاریکی پر شده بود. حرکتی را پشتش حس کرد، برگشت اما به جز کوچه ی خلوت چیزی نبود. می خواست راهش را ادامه بدهد که قطره ای دیگر روی سرش افتاد، به آرامی دستش را در میان موهایش کشید و انگشتانش را به صورتش نزدیک کرد اما تاریکی سیاه تر از آن بود که ببیند چه چیزی موهایش را آغشته کرده است. نوک زبانش را به انگشتش زد، طعمی شور و آشنا، لحظه ای طول کشید و سپس زمزمه کرد:
- خون ...
سرش را بلند کرد و ناگهان سر بی تن معشوقه اش در آغوشش افتاد، لحظه ای با چشمان گرد شده به پوست سفید دختر که با خون گلگون شده بود نگاه کرد. سر از دستش افتاد، با چشمان گرد شده اش غلتیدن سر را دنبال کرد تا به کفشهایی براق خورد و ایستاد. سرش را بلند کرد و کوچه ی پر از سکوت و تاریکی.
قهقه ای در شهر پیچید، پسر سر در گم چند قدم عقب رفت و سایه ای را دید که از رو به رویش رد شد. برگشت اما تنها چیزی که نصیبش شد چهره ای رنگ پریده و نیشخندی با دندان هایی بلند بود.
صدای فریادی بلند شد اما آنقدر طول نکشید که کسی متوجه آن شود. باد زوزه می کشید، زوزه ای شوم...
****
لب هایش را از روی گردن پسر برداشت، با دستمالی سفید که لکه ی چند قطره خون رنگینش کرده بود دهانش را پاک کرد. به آرامی گفت:
- دختره خوشمزه تر بود...
یقه کتش را بالا داد راه افتاد، آهسته و بی هدف درون کوچه های خالی راه میرفت، مثل این که منتظر اتفاقی باشد، باد با تمام توانش به کت سیاه میکوبید، زمستان پنجه هایش را روی کت می کشید اما مرد تنومند بدون توجه به قدرتهای سرما آهسته راه می رفت و کم کم متوجه شد قدرت خون در رگهایش جاری میشود، حس کرد آتشی گرم از درونش سرما را عقب میزند، ایستاد و مسیر را عوض کرد، چند پیچ، چند کوچه و بلاخره خارج از قلمروی خودش، گوش سپرد نعره ای هولناک او را خواند، نعره ای پر از خشم که تمام هستی را به مبارزه می طلبید. سرش را بلند کرد با نعره ای جوابش را داد، نعره ای غیر انسانی، سرد و برنده. نعره ای که حتی از نفس سرد زمستان هم سوزان تر بود.
کت سیاهش را در آورد و شروع به دویدن کرد با چنان سرعتی که حتی باد دست از چنگ انداختن به تنش کشید، دیگر صدای تازیانه های باد به گوش نمی رسید تنها نعره های پیاپی دو هیولا که یکدیگر را به مبارزه می خواندند، انسان های کز کرده در عمق خانه هایشان را میلرزاند.
دو هیولا به هم رسیدند، مردی تنومند با پیراهنی سفید، شلواری خوش دوخت و کفش هایی براق در مقابل پیرمردی خمیده با لباسهایی کهنه.
به سمتش دوید، شانه های پیرمرد را گرفت و او را بالا کشید، دندانهایش برق میزد و میشد از میان چشمهایش هیولایی که درونش حکومت میکرد را دید، اما صدای سمهایی که چهار نعل روی سنگفرش های شهر میتاختند شعله های خشمش را به شعله های ترس تبدیل کرد.
هیولای پیر نیشخندی زد:
- همیشه به قدرتت تکیه کردی شاگرد احمق من!
دندانهای نیش بلندش را درون مچش فرو برد و خودش را زمین انداخت. لحظه ای بعد ده ها سوار غرق در فولاد زره های طلایی رنگ پادشاهی ، دور هیولای قدرتمند میچرخیدند، چشمانشان از نفرت برق میزد، فک هایشان از خشم فشرده شد بود و وحشتناک تر از همه شمشیرها و نیزه هایی که با نفرت و خشم به سمتش نشانه رفته بودند. هیولای ترس و هراس در محاصره شکارهای همیشگیش شکار هیولای شجاعت انسانها شده بود.
صدای فریاد فرمانده سواران بلند شد:
- برای مردم...
وفریاد سواران تن موجود اهریمنی را لرزاند:
- برای مردم...
****
آسمان سیاه بود، ماه خفته بود، باد میتاخت، به درختان و خانه ها و هر چه میرسید چنگ می انداخت، نفس زمستان تمام شهر را سفید پوش کرده بود. مردی تنومند با پیراهنی خونین و بدنی تکه تکه روی زمین افتاده بود و بالای سرش پیرمردی خمیده با لباس های کهنه لبخنده میزد.