sina.mm
2015/09/15, 12:36
پشت میز و بر روی صندلی نشسته بودم. قلم را محکم در دستانم گرفته و بر روی کاغذ پوستی که به من داده بودند به سرعت مینوشتم. تک تک بند های بدنم از درد فریاد میکشیدند ولی من بی توجه، به سرعت مینوشتم. این را باید تمام میکردم. قبل از اینکه...
دستی از پشت بر روی شانه ام قرار گرفت و من را با خشونت از پشت بر زمین انداخت. سرم سیاهی رفت. رمقی برای تکان خوردن نداشتم. چند روزی میشد که دیگر توانی برای ایستادگی در من باقی نمانده بود.
صدایی را از فاصله ای نه چندان دور شنیدم که با تمسخر گفت:
میبینم که آخرین نوشتتو هم داشتی مینوشتی. فکر کردی من هم مثل بقیه اون ابله ها باور میکنم میخواستی وصیت کنی؟
به اطراف نگاهی انداختم و مردی را دیدم که از سمت زاست به سمت من آمد و من را همراه به صندلی از زمین بلند کرد. روی همان صندلی نشسته بودم. آه ه ه، بلاخره از این دخمه سیاه و نمور داشتم رها میشدم. دخمه ای که تنها نور آن را شمعی کوچک تامین میکرد. مرد به سمت میز رفت و تکه پوست را برداشت و شروع به مطالعه آن کرد. چیزی از خواندن آن نگذشت که به سمت من آمد و مشت محکمی را بر صورت من کوبید. زخم های روی گونه ام باز شد و همزمان درد جانکاهی وجود من را در بر گرفت. قطره های خون را که بر سینه عریانم میریخت حس میکردم.
مرد به سمت شمع رفت و کاغذ را روی شعله های بیرحم آتش که با اشتیاق نوشته هایم را میخوردند گرفت و گفت: کفر گقتن هات تموم نشده؟ بهشون گفته بودم که از وصیت و ندامت نامه خبری نیست. پس حق با من بود. اما بلاخره به جزای اعمال کفر آمیزت میرسی و در آخر با حالت استهزا آمیزی اضافه کرد: « آقای فرودو، نویسنده بزرگ »
وقتی که آتش کاغذ را سوزاند و با خوردن کلمات من قدرت خودرا رفته رفته از دست داد. مرد به سمت من آمد. خم شد و صورتش را به نزدیکی صورت من آورد. چشمانم تار میدیدند ولی توانستم چهره سیاه و زشت اورا تشخیص دهم. او کشیش ویلیامز بود. کسی که توانسته بود بزرگترین راز مرا کشف کند و مرا به این روز بیاندازد. کم تر از چند روز قبل بود که همه به من احترام میگذاشتند. من نویسنده محبوب بین اشراف زادگان و مردم بودم. ولی وقتی کشیش ویلیامز اسرار مرا، کتاب های خصوصی مرا کشف کرده بود...
مرد بلند شد و شروع کرد به قدم زدن. به پشت سرم رفت و در گوشم گفت:
واقعا ازت ممنونم. اگه خدا شک به تورا در دل من نمی انداخت و راز تورا بر من برملا نمیکرد. هیچوقت نمیتونستم به این سرعت پیشرفت کنم و جایگاهمو بالا ببرم. کفر های تو به خدا...
با تمام توانی که در خودم داشتم و صدایی که ناتوانی از آن مشهود بود گفتم:
من هیچوقت کفر نگفتم. اگه چشم هاتونو کمی باز کنید...
مرد با عصبانیت فریاد زد:
تو مسیحیت رو به سخره گرفتی و توی کتاب هات خدارو انکار کردی.
در دل لبخندی زدم و گفتم:
من خدارو انکار نکردم. فقط به نظر من شما خدای اشتباهی ای را میپرستید.
مرد با صدایی بلند نعره کشید و به سمت من آمد و من را به زیر آماج مشت و لگد قرار داد. درد در تمام بدنم پیچیده بود. ثانیه ها از شمارش ایستاده بودند. کم کم درد کمتر شد و سیاهی من را در آغوش کشید.
صداهایی را متوجه میشدم. دستانی از زمین من را بلند کردند و همانطور که پاهایم بر زمین کشیده میشد من را از دخمه خارج کردند. نمیتوانستم بجز نوری شدید چیز دیگری را ببینم. تمام اطراف را تار میدیدم اما صدای جمعیت را شنیدم که فریاد میکشیدند. همزمان با فریاد ها برخورد چیز هایی که درک آنها از توانم خارج بود را با بدن و صورتم احساس کردم. من را بروی جسم سختی گذاشتند و دستانم را باز کردند. توانی در وجودم نبود و نمیتوانستم بر خلاف خواسته ی آنها کاری انجام دهم. صدای جمعیت دوباره اوج گرفت و همزمان دردی را در دستانم احساس کردم. چند لحظه بعد هم در پایم درد گیری شکل گرفت. خوشحال بودم که دیگر حواس بدنم هم بدرستی کار نمیکنند و نمیتوانم زیاد درد را متوجه شوم. احساس کردم که من را بلند کردند و در هوا آویزان نگه داشتند. درد دست ها و پاهایم کمی بیشتر شد. پس من را به صلیب کسیده بودند. خوش حال شدم بلاخره داشت تمام و به پایان وداع من با این جماعت هر لحظه نزدیک تر میشد.
صدای جمعیت فروکش کرد. صدای مردی را شنیدم که جمعیت را خطاب قرار داده بود:
مردم عزیز، محترم و دیندار. امروز اینجا جمع شده ایم تا پایان کار مردی را که به همه ما و به باور هایمان توهین کرده را ببینیم. پس به حکم خدا این مرد را به صلیب و سپس آتش خواهیم زد و او به همراه کتاب های نجس و کثیف خود خواهد سوخت.
صدای هلهه و شادی مردم بلند شد. آه ه ه. تنها امیدم جاودانه شدن کتاب هایم بود. اما چه بهتر...حداقل آتشی که با آن خواهم سوخت از کلمات من جان خواهد گرفت. سعی کردم لبخندی بزنم اما در انجام آن ناتوان بودم. گرمایی را در زیر پایم احساس کردم. اما رفته رفته به شدت آن افزوده شد. آتش مثل معشوقی که به عشق خود رسیده باشد به سرعت من را در آغوش گرفت و من را تمام توان خود سوزاند.
حتی نمیتوانستم جیغ بزنم. نه چیزی نمیدیدم و نه میشنیدم فقط درد بود و درد و درد. زمان از دستم بیرن رفته بود و گذر ثانیه هارا نمیتوانستم احساس کنم.
کم کم درد کمتر شد و قوا به بدنم بتدریج بازگشت. حس کردم دست و پاهایم از بند اسارت رها شده اند. سرم را به راحتی بالا آوردم. اطرافم غرق در نوری سفید بود ولی بدون آنکه چشمانم اذیت شود میتوانستم مردی را که در لباسی سفید، به سمتم می آمد ببینم. حیرت زده به مرد که هیبتی بسیار با شکوه و زیبا داشت نگاه میکردم. مرد به من رسید لبخندی زد . دستش را دراز و بر روی دوش من گذاشت و گفت:
تو...
چشم هایم را باز کردم. روی صندلی نشسته بودم و سرم روی دستانم بر روی میز قرار داشت. قلم و کاغذ ها پخش بودند و نور ضعیفی دیده میشد. پس خواب میمیدم؟ همش خواب بود؟ چی...
دستی روی شانه ام قرار گرفت و من را به عقب هل داد....
دستی از پشت بر روی شانه ام قرار گرفت و من را با خشونت از پشت بر زمین انداخت. سرم سیاهی رفت. رمقی برای تکان خوردن نداشتم. چند روزی میشد که دیگر توانی برای ایستادگی در من باقی نمانده بود.
صدایی را از فاصله ای نه چندان دور شنیدم که با تمسخر گفت:
میبینم که آخرین نوشتتو هم داشتی مینوشتی. فکر کردی من هم مثل بقیه اون ابله ها باور میکنم میخواستی وصیت کنی؟
به اطراف نگاهی انداختم و مردی را دیدم که از سمت زاست به سمت من آمد و من را همراه به صندلی از زمین بلند کرد. روی همان صندلی نشسته بودم. آه ه ه، بلاخره از این دخمه سیاه و نمور داشتم رها میشدم. دخمه ای که تنها نور آن را شمعی کوچک تامین میکرد. مرد به سمت میز رفت و تکه پوست را برداشت و شروع به مطالعه آن کرد. چیزی از خواندن آن نگذشت که به سمت من آمد و مشت محکمی را بر صورت من کوبید. زخم های روی گونه ام باز شد و همزمان درد جانکاهی وجود من را در بر گرفت. قطره های خون را که بر سینه عریانم میریخت حس میکردم.
مرد به سمت شمع رفت و کاغذ را روی شعله های بیرحم آتش که با اشتیاق نوشته هایم را میخوردند گرفت و گفت: کفر گقتن هات تموم نشده؟ بهشون گفته بودم که از وصیت و ندامت نامه خبری نیست. پس حق با من بود. اما بلاخره به جزای اعمال کفر آمیزت میرسی و در آخر با حالت استهزا آمیزی اضافه کرد: « آقای فرودو، نویسنده بزرگ »
وقتی که آتش کاغذ را سوزاند و با خوردن کلمات من قدرت خودرا رفته رفته از دست داد. مرد به سمت من آمد. خم شد و صورتش را به نزدیکی صورت من آورد. چشمانم تار میدیدند ولی توانستم چهره سیاه و زشت اورا تشخیص دهم. او کشیش ویلیامز بود. کسی که توانسته بود بزرگترین راز مرا کشف کند و مرا به این روز بیاندازد. کم تر از چند روز قبل بود که همه به من احترام میگذاشتند. من نویسنده محبوب بین اشراف زادگان و مردم بودم. ولی وقتی کشیش ویلیامز اسرار مرا، کتاب های خصوصی مرا کشف کرده بود...
مرد بلند شد و شروع کرد به قدم زدن. به پشت سرم رفت و در گوشم گفت:
واقعا ازت ممنونم. اگه خدا شک به تورا در دل من نمی انداخت و راز تورا بر من برملا نمیکرد. هیچوقت نمیتونستم به این سرعت پیشرفت کنم و جایگاهمو بالا ببرم. کفر های تو به خدا...
با تمام توانی که در خودم داشتم و صدایی که ناتوانی از آن مشهود بود گفتم:
من هیچوقت کفر نگفتم. اگه چشم هاتونو کمی باز کنید...
مرد با عصبانیت فریاد زد:
تو مسیحیت رو به سخره گرفتی و توی کتاب هات خدارو انکار کردی.
در دل لبخندی زدم و گفتم:
من خدارو انکار نکردم. فقط به نظر من شما خدای اشتباهی ای را میپرستید.
مرد با صدایی بلند نعره کشید و به سمت من آمد و من را به زیر آماج مشت و لگد قرار داد. درد در تمام بدنم پیچیده بود. ثانیه ها از شمارش ایستاده بودند. کم کم درد کمتر شد و سیاهی من را در آغوش کشید.
صداهایی را متوجه میشدم. دستانی از زمین من را بلند کردند و همانطور که پاهایم بر زمین کشیده میشد من را از دخمه خارج کردند. نمیتوانستم بجز نوری شدید چیز دیگری را ببینم. تمام اطراف را تار میدیدم اما صدای جمعیت را شنیدم که فریاد میکشیدند. همزمان با فریاد ها برخورد چیز هایی که درک آنها از توانم خارج بود را با بدن و صورتم احساس کردم. من را بروی جسم سختی گذاشتند و دستانم را باز کردند. توانی در وجودم نبود و نمیتوانستم بر خلاف خواسته ی آنها کاری انجام دهم. صدای جمعیت دوباره اوج گرفت و همزمان دردی را در دستانم احساس کردم. چند لحظه بعد هم در پایم درد گیری شکل گرفت. خوشحال بودم که دیگر حواس بدنم هم بدرستی کار نمیکنند و نمیتوانم زیاد درد را متوجه شوم. احساس کردم که من را بلند کردند و در هوا آویزان نگه داشتند. درد دست ها و پاهایم کمی بیشتر شد. پس من را به صلیب کسیده بودند. خوش حال شدم بلاخره داشت تمام و به پایان وداع من با این جماعت هر لحظه نزدیک تر میشد.
صدای جمعیت فروکش کرد. صدای مردی را شنیدم که جمعیت را خطاب قرار داده بود:
مردم عزیز، محترم و دیندار. امروز اینجا جمع شده ایم تا پایان کار مردی را که به همه ما و به باور هایمان توهین کرده را ببینیم. پس به حکم خدا این مرد را به صلیب و سپس آتش خواهیم زد و او به همراه کتاب های نجس و کثیف خود خواهد سوخت.
صدای هلهه و شادی مردم بلند شد. آه ه ه. تنها امیدم جاودانه شدن کتاب هایم بود. اما چه بهتر...حداقل آتشی که با آن خواهم سوخت از کلمات من جان خواهد گرفت. سعی کردم لبخندی بزنم اما در انجام آن ناتوان بودم. گرمایی را در زیر پایم احساس کردم. اما رفته رفته به شدت آن افزوده شد. آتش مثل معشوقی که به عشق خود رسیده باشد به سرعت من را در آغوش گرفت و من را تمام توان خود سوزاند.
حتی نمیتوانستم جیغ بزنم. نه چیزی نمیدیدم و نه میشنیدم فقط درد بود و درد و درد. زمان از دستم بیرن رفته بود و گذر ثانیه هارا نمیتوانستم احساس کنم.
کم کم درد کمتر شد و قوا به بدنم بتدریج بازگشت. حس کردم دست و پاهایم از بند اسارت رها شده اند. سرم را به راحتی بالا آوردم. اطرافم غرق در نوری سفید بود ولی بدون آنکه چشمانم اذیت شود میتوانستم مردی را که در لباسی سفید، به سمتم می آمد ببینم. حیرت زده به مرد که هیبتی بسیار با شکوه و زیبا داشت نگاه میکردم. مرد به من رسید لبخندی زد . دستش را دراز و بر روی دوش من گذاشت و گفت:
تو...
چشم هایم را باز کردم. روی صندلی نشسته بودم و سرم روی دستانم بر روی میز قرار داشت. قلم و کاغذ ها پخش بودند و نور ضعیفی دیده میشد. پس خواب میمیدم؟ همش خواب بود؟ چی...
دستی روی شانه ام قرار گرفت و من را به عقب هل داد....