شعر طنز فردوسی

[neo]

از اقای خلیل جوادی



اونـــا کــــه میمیرن مـیرن تو برزخ
قـــاطـی میشـن اهـل بهشت و دوزخ

کـــار همـــــه اونجـــا بخـور بخوابه
تــــا روز آخــــر ، کــه حساب کتابه

اونجــــــا یـــــــه سـیستم اداری داره
واســــــه خودش ســاعت کاری داره

سیـستِم اونجــــارو میگـــن عــالیــــه
کــلِّ لـــــــوازمــــش دیجـیـتــالـیــــه

فــرشتـــه ای هسـت کـــه کارش اینه
صُب تـــاشـب اونجـا بگیـــــره بشینه

کـارکـــه نباشه حــوصله ش سرمیره
میشـینه بـا کــــامـپیــوتــــر ور مـیره

مـیخواس تــــوی کــامپـــیوتـر بگرده
رف تـــو پــــروفـــایل یــه پیره مرده

کـــــامپیوتــریکی دو دفه گف: دینگ
پـــرید توی گــزینه ی " دیپورتینگ"

فــرشته هــه دسپاچه شد کلیک کــرد
کامپیوتربدجوری جیکّ وجیک کــرد

یهــــودر یــــه قــبر کهــنــــــه وا شد
یـــــه پیـــــره مـرد بــا شکــوه پا شد

ازش ســـوال کــــردن اســمت چیـــه
گفـت: ابــوالقــــــــــــــاسم فــردوسیه

یکـی دوروز نشس تـــوی یــه میدون
دیـد نمیشه پـــــا شد اومــد تو تهرون

زمـین نفس کشـــــــید و بــرفا آب شد
بهـــــــار اومـد دوبــــاره انقــلاب شد

هــــوای تهــــرون یــه نمه ملس بــود
مـــزّه ی زنـــدگی حســـابی گـس بود

باز شب عــید اومــد و رختا نـــو شد
فصـــل شلـــــوغــی و بـدو بـدو شــد

شاعر شــــــــــــاهنــامه خوشحال شد
دستــای اون رو شـونــه هاش بال شد

بعد هـــــزار و چــند ســـــــال دوری
اومده بود چهـــــار شنــبه ســــــوری

آتــیش روشــن جـــوونهــــــارو دیــد
اونم یه بــــار از روی آتیــــش پــرید

مـــامـــورا اومـدن بهـش گیــــر دادن
چن نفـــری دور و ورش واســتـــادن

بــا حــرفاشـــون کلی بهش نیش زدن
گـــــرفــتــنــو ریشــــشو آتـیـش زدن

شاعــر شاهنـــــــــامه بـــا حـــــال بد
رفت و نشــــس ریشـــشو بــا تـیـغ زد

خـلاصــــــه، تصـمیـــم گـرف نو بشه
صــاحب کت شلـــــوار و پالتـو بشــه

رف جلـــــو مغـــــازه پشـت ویتریــن
دیـد همــه ی لبـــاسـا هس مدین چین

مــــو بـــه تنش همون دقیقه سیخ شد
یــــه خــورده واستاد به لباسا میخ شد

مغــــازه داره گفــت : عــزت زیـــــاد
دایــی ، بــرو کنــــار بذار بــــاد بیاد

بـــــا اینـکه چــرت و پـرت گف یارو
شــــاعــر شاهنـــــامه رفـت اون تـــو

بــــه قـول مـــا یـه خورده پالتار خرید
شــــال و کــلاه و کـت و شلـوار خرید

دستـــشـو تـــو جیب بغـل فــــرو کـرد
اشــــرفــی قـــــــرن چهـارو رو کـرد

شـــاعـــر مـــــــا بعد خـــــرید هنگفت
به شیوه ی خودش به اون جوون گفت:

------------------------------------

شمارا چه رفته ست کاینسان خلید
چـــرا جــمــلـــه ژولــیده و بُنجـُلید؟

چرا سیــخ سیـخـی شــده مویتان؟
چـرا مــثل زنهـــاست ابـــرویتـــان؟

تـو مردی اگر، چیست آن موی مِش
بـــرو از سیــــاوش خجــالت بکــش

هــــزاران چو تــــو لندهـــــــور پلید
نیرزد به یک مــــــــوی گــــُرد آفـرید

اگر لشکر انگيزد اسفنديار
دگر موی مش کرده نايد به کار

تو را پاردم گردد آنگه عنان
همی می کنی پشت بر دشمنان

تــــویی کــه بــه من تکّه انداخــتی
گمـــــــانم مـرا خــــــوب نشناختی

ابـــوالقـــــــاسمم بنده ، فردوسیََم
حکیــــــم زبــــــان آور طــــــوسیَم

کنون زیـــــــــر این گنبد نیل فــــــام
همــــه مــر مــرا می شناسند نــام

--------------------------------------

یــــه لحظـــه بعدِ اون صـدای کلفت
مــــرد فروشنده بــه فردوسی گفت:

خودت که نـــــه، میدونتــو میشناسم
از تـــو کسی چیـــزی نگفتــه واسـم

ببینمت، تــو شاعــری راس راسی؟
"مــریم حیـدر زاده" رو میشنـــاسی؟

راستی یه چی بخوام، ازت بر میاد؟
ترانـــــه ی رپ از کارات در میاد

پسر خالــــه م میخواد کاست جم کنه
یه چیزایی میخواد سر هـــــــــم کنه

میخوام بـــــراش چیزای مشتی بگی
هفش تــا شعـر شیش و هشتی بگی

بیـا ، اینم یـــه کـــاغذ و یـه خودکار
یــــه چی بگوتومایه های " شاهکار"

امّــا تــورو جـــون مامانت استـــــاد
چیزی نگی که گیـــــر بدن تو ارشاد

---------------------------------

شاعــر شاهنــــامه ســری تکون داد
هیچّی نگف، فقــط پـــا شد راه افتـاد

دید نمیتونـه بـــــا همــــه بجنگــــــه
هرجـــا کـــــه میره آسمون یه رنگ

بنــده خدا دلــش میخواس خیلی زود
دوبــــــــاره برگرده همونجا که بود

طفلی نشس همینجوری غصّه خورد
یه روز نوشتند ، که دق کرد و مرد